ارباب

در فیلم مستر، جاسمین (زوئی رنه) دانشجوی سیاه‌پوست سال اولی است که به کالج انکستر، یک مدرسه معتبر چند صد ساله در شمال شرقی ایالات متحده وارد می‌شود. وقتی به این دانشگاه که عمدتا سفیدپوست است وارد می‌شود، متوجه می‌شود که اتاق خوابگاهش منبع یکی از افسانه‌های اسرارآمیز مدرسه است. در همین حال، گیل بیشاپ (رگینا هال) در حال شروع به کار در سمت جدید خود به عنوان رئیس خوابگاه بلویل است که بر خوابگاه جاسمین نظارت دارد و اولین زن سیاه‌پوستی است که در این سمت خدمت می‌کند. در حالی که جاسمین در تلاش برای پیدا کردن جای خود در این محیط جدید است، گیل، فارغ‌التحصیل این مدرسه و استاد با سابقه، نارضایتی خود را از این موسسه که هنوز در نژادپرستی غرق است به همکار سیاه‌پوستش لیو، که برای دریافت سمت استادی در مدرسه درخواست داده است، ابراز می‌کند. در حالی که جاسمین از دانشجویان دیگر در مورد افسانه جادوگر که جان افرادی را از مدرسه گرفته است، همیشه در ساعت ۳:۳۳ صبح، می‌شنود، همچنین در مورد اتفاقی که واقعا برای اولین دانش‌آموز سیاه‌پوستی که در دهه ۱۹۶۰ به انکستر آمد افتاد، می‌آموزد. تلاش‌های جاسمین برای هماهنگی با محیط، با وقوع یک اتفاق وحشتناک همراه می‌شود، زمانی که اتاق خوابگاهش با گرافیتی و نمادهای نژادپرستانه تخریب می‌شود. در حالی که گیل سعی در کمک به جاسمین دارد، باید با برخی حقایق تکان‌دهنده در مورد اطرافیانش مواجه شود و در حالی که در تلاش برای پذیرش چیزی است که در مورد همکارانش و انکستر می‌داند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد نحوه نمایش و بحث در مورد نژادپرستی در فیلم مستر صحبت کنند. فیلم چگونه نژادپرستی آشکار، همچنین رفتار تحقیرآمیز و آزار و اذیت‌های کوچک را نشان می‌دهد؟ آیا تجربه‌ای از لحظات نمایش داده شده در فیلم یا چیزی شبیه به آن داشته‌اید؟
• فیلم چگونه از عناصر کلاسیک فیلم‌های ترسناک برای انتقال پیام‌ها در مورد نژادپرستی استفاده می‌کند؟ آیا این روش موثر است؟ چرا بله یا خیر؟
• فیلم به چه موضوعات دیگری می‌پردازد؟

والدین باید بدانند که مستر یک فیلم درام-ترسناک سال ۲۰۲۲ است که در آن دو زن سیاه‌پوست — یک دانشجوی جدید و یک مدیر — با داستان‌های ارواح و نژادپرستی نهادی دست و پنجه نرم می‌کنند. شخصیت‌ها با حلق‌آویز کردن خودکشی می‌کنند. داستان‌های خودکشی‌های گذشته به افسانه‌های ارواح نسبت داده می‌شود که در یکی از قدیمی‌ترین و معتبرترین (و عمدتاً سفیدپوست) دانشگاه‌های شمال شرقی ایالات متحده رواج دارد. علاوه بر میکروآگرسی‌های زیادی که شخصیت‌های اصلی با آن مواجه می‌شوند، دانشجوی جدید به زودی قربانی جرایم نفرت‌انگیز می‌شود — او به خانه برمی‌گردد و یک طناب دار را روی دستگیره درش با کلمه «برو» نوشته شده روی در می‌یابد، تصویر او روی در خراب شده است، صلیبی در حال سوختن بیرون خوابگاهش قرار داده شده است. شخصیت اصلی زخم‌های بریده روی بازوهایش دارد. در سراسر فیلم از زبان تند و تیزی استفاده می‌شود، از جمله کلمات «N» و «motherf--kin'»، «f--k»، «s--t»، «bitch»، «damn»، «pissed» و «hell». در مهمانی‌ها و در اتاق خوابگاه، دانشجویان کالج مشروب می‌خورند و ماری‌جوآنا می‌کشند. در مهمانی‌ها با حضور استادان و مدیران دانشگاه شراب نوشیده می‌شود. نباید طول بکشد تا بینندگان متوجه شوند که ترس‌های واقعی مربوط به افسانه‌های جادوگران یا حتی خانه‌های قدیمی که نیاز به سم‌پاشی دارند (برخی از تصاویر نزدیک از لاروها که توسط یکی از شخصیت‌های اصلی کشف شده‌اند) نیست، بلکه ترس‌ها مربوط به تاریخ طولانی و اشکال پنهان نژادپرستی است. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

این یک استفاده موثر، هرچند نه کاملا موفق، از قراردادهای فیلم‌های ترسناک است تا یک دانشگاه قدیمی در نیوانگلند را به نمادی از نژادپرستی نهادی در ایالات متحده تبدیل کند. طولی نمی‌کشد تا متوجه شوید که ترسناک‌ترین و ناراحت‌کننده‌ترین لحظات در مستر شامل کرم‌های لاشه‌خوار در گوشه‌های تاریک یک خانه قدیمی یا افسانه‌های جادوگران قاتل نمی‌شود. به جرات می‌توان گفت که ترسناک‌ترین صحنه مربوط به جاسمین است، یک دانشجوی سیاه‌پوست سال اولی در مدرسه‌ای که به زودی متوجه می‌شویم حدود ۹۹٪ سفیدپوست است. او به یک مهمانی می‌رود، به طور ظریفی مجبور به بوسیدن دوست‌پسر هم‌اتاقی‌اش می‌شود، و سپس کمی بعد گروهی از برادران سفیدپوست یک انجمن دانشجویی را می‌بیند که به طور تهاجمی در حال فریاد زدن کلمات نژادپرستانه در یک آهنگ هیپ‌هاپ هستند. واقع‌نمایی صحنه است که آن را به اندازه هر صحنه فیلم ترسناک با نژادپرستی و برتری‌طلبی ناآگاهانه‌اش ناراحت‌کننده می‌کند.مشکل اصلی در فیلم Master در اینجاست. صحنه‌های جعلی جادوگری و نمادهای کرم‌زده کار نمی‌کنند و نمی‌توان از فکر کردن به این موضوع که اگر این صحنه‌ها وجود نداشتند، نیازی به شخصیت رگینا هال نبود تا با توضیح دادن همه‌چیز برای همه در پایان فیلم، ظرافت را کنار بگذارد، اجتناب کرد. ریاکاری و رفتار بد ناآگاهانه ناشی از امتیاز ویژه، به‌ویژه در بسیاری از موسسات آموزش عالی، کافی است و هرگونه استفاده از کتاب The Scarlet Letter یا پیروان مذهب پروتستان که هنوز مثل پیروان این مذهب در دهکده‌ای نزدیک کالج لباس می‌پوشند، به‌عنوان اضافات به نظر می‌رسند. فیلم به‌سختی تا پایان دوام می‌آورد، اما حس ماندگاری از تلاش فیلم برای پوشش دادن بیش از حد داستان و موضوع وجود دارد که باعث می‌شود برخی از این موضوعات که شایسته پرداختن بیشتر هستند، به‌صورت دست‌وپا چلفتی و غیرحرفه‌ای پرداخته شوند.