صد سؤال

شارلوت پین (با بازی سوفی وینکلمن) که به تازگی به لندن نقل مکان کرده، در اقدامی حساب‌شده برای یافتن همسر دلخواهش، به سراغ سرویسی می‌رود که از او ۱۰۰ پرسش در مورد گذشته‌اش می‌پرسد تا یک مشاور باتجربه (با بازی مایکل بنجامین واشنگتن) و یک کامپیوتر، او را با مرد مورد نظرش آشنا کنند. در این مسیر، او به ماجراجویی‌های عاشقانه و خاطرات خوبش با دوستان صمیمی‌اش، جیل (با بازی کولت ولف)، لسلی (با بازی اسمیت چو)، مایک (با بازی کریس موینهان، خالق سریال) و وین (با بازی دیوید والتون) فکر می‌کند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد نقش‌هایی که در روابط بزرگسالان بازی می‌شود، حداقل در زمینه این نمایش، صحبت کنند. شارلوت در یک شریک عاطفی به دنبال چه چیزی است؟ آیا این موضوع با نوع مردانی که او معمولا انتخاب می‌کند، در تضاد است؟
• چرا فکر می‌کنید سازندگان سریال تصمیم گرفتند داستان شارلوت را به صورت فلش‌بک روایت کنند؟ آیا این روش موثر است؟ آیا سریال کمدی موقعیت با ساختار متفاوتی بهتر می‌شد؟
• چقدر پیش‌فرض این نمایش واقع‌گرایانه است؟ چطور فکر می‌کنید این شخصیت‌ها دوست شدند؟

والدین باید بدانند که این مجموعه مخصوص بزرگسالان، داستان جستجوی یک زن مجرد برای یافتن همسر دلخواهش را روایت می‌کند و شامل برخی شوخی‌ها و کنایه‌های جنسی، و همچنین کلمات نامناسب و توهین‌آمیزی مانند «ass» و «testicles» است. شخصیت‌های داستان گاهی در موقعیت‌های اجتماعی الکل مصرف می‌کنند.

شارلوت پین، به عنوان شخصیت محوری یک کمدی شخصیت محور، تا حدودی دوست داشتنی است. اما او چندان جالب یا جذاب نیست—و دوستانش هم همینطور، که حضورشان تقریباً مدام، عنصر ضروری داستان است. همه اینها را با هم جمع کنید، و با کمی مشکل مواجه می‌شوید. به خصوص اینکه ۱۰۰ سوال، برداشت‌های واضحی از مجموعه‌های تلویزیونی موفق قبلی دارد.دوستان بازیگران نمادینی با شخصیت‌های دقیق و منظم داشتند و سریال آشنایی با مادر از فرمول فلش‌بک استفاده کرد و آن را بهتر اجرا کرد. پس از عنوان فراموش کنید؛ اینکه آیا ۱۰۰ سوال از ۱۰ پرسش فراتر می‌رود بستگی به این دارد که آیا مخاطبان حتی به پاسخ‌ها اهمیت می‌دهند یا خیر.