هنر عشق

در مجموعه تلویزیونی هنر عشق، آلین (اسرا بیلگیچ) که صاحب گالری بوده، هنوز از ناپدید شدن دوست پسر میلیاردر سابقش، گونئی (بیرکان سوکوللو) ناراحت است. گونئی به طور مرموزی و بدون هیچ توضیحی ناپدید شده است. آلین حالا مامور اینترپل است و به دنبال دزد جسور و باهوشی است که تابلوهای نقاشی را از موزه ها می دزدد، گاهی هم در ساعات بازدید موزه ها. بعد از کمی تحقیق، آلین متوجه می شود که دزد باهوش و ماهر، دوست پسر سابقش است. او تله ای برای او می گذارد و به گونئی امید می دهد که شاید بتواند او را برگرداند اگر با او به پراگ برود. او در آنجا از موزه ای یک تابلو می دزدد و همچنین از گاوصندوق شخصی یک قاچاقچی مواد مخدر/تاجر که آدمکش هم هست، با وجود سیستم امنیتی نفوذناپذیر و مطمئنش. آیا او می تواند از این کارها فرار کند؟

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد تلاش فیلم‌سازان برای ایجاد یک حس و حال، در این مورد عشق و طنز، بدون اینکه آن‌ها را در فیلمنامه بنویسند، صحبت کنند. آیا داستان عاشقانه باورپذیر به نظر می‌رسد؟ چرا بله یا خیر؟
• آیا توضیح گونِی در مورد اینکه چرا آثار هنری را می‌دزدد، قابل قبول است؟ چرا یا چرا نه؟
• فیلم چگونه افراد فوق‌العاده ثروتمند را به تصویر می‌کشد؟ گونِی مثل یک کودک ثروتمند بی‌حوصله به نظر می‌رسد یا یک فرد بالغ مسئول؟ چرا؟

والدین باید بدانند که هنر عشق یک فیلم سرقت ترکیه‌ای است که به طور گسترده‌ای از ایده‌ها و سبک‌های فیلم‌های ماجرای توماس کراون و یازده یار اوشن الهام گرفته است. یک زن در نیروی انتظامی متوجه می‌شود که دزد هنری که به دنبالش بوده، میلیاردر سابق اوست که از زندگی‌اش ناپدید شده بود. قرار است ماشین‌های لوکس، هتل‌ها و دیگر مظاهر ثروت، سبک زندگی میلیاردرها را به تصویر بکشند. مجرمان تهدیدآمیز به تیراندازی می‌پردازند و بزرگسالان یکدیگر را می‌بوسند و احتمالا رابطه جنسی دارند. بزرگسالان الکل مصرف می‌کنند. کلمات زشتی مانند «s--t»، «pr--k» و «damn» در فیلم به کار رفته است. این فیلم به زبان ترکی و با زیرنویس انگلیسی است. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

مشکل فیلم هنر عشق این است که سازندگان فیلم تلاش کرده‌اند حال و هوایی ایجاد کنند - در این مورد، حال و هوای رمانتیک و طنز - بدون اینکه هیچ‌کدام از این ویژگی‌ها را در فیلمنامه بنویسند. فیلمی که در این زمینه بسیار بهتر است، ماجرای توماس کراون محصول ۱۹۶۸ (و حتی بازسازی آن در ۱۹۹۹) است که دربارهٔ یک میلیاردر معتاد به آدرنالین است که برای هیجان دزدی می‌کند. حداقل در آن داستان‌ها باورپذیر است که دو شخصیت اصلی واقعاً یکدیگر را دوست دارند. اما در این فیلم، هیچ‌کدام از نقش‌های اصلی به‌خصوص جذاب نیستند. تنفر آلین از گونئی ملموس است و این ایده که او همه اصول سرسختانه‌اش درباره قانون و نظم و درست و غلط را کنار بگذارد تا با مجرمی که دنبالش بوده، باشد، خنده‌دار است. این که رؤسای آلین و همکارانش که نیروی انسانی و منابع زیادی را صرف پیدا کردن این دزد هنری فاحش کرده‌اند، ممکن است بدون هیچ فکری پرونده‌شان را علیه او کنار بگذارند، نیز به نظر احمقانه می‌رسد.واقعاً خنده‌دار می‌شود وقتی آدم‌ها شروع به توضیح دادن درباره خودشان می‌کنند، درست مثل فیلم‌های خیلی بد. گونی تابلوها را می‌دزدد چون هنر فقط بعد از دزدیده شدن ارزش پیدا می‌کند؟ هوم؟ به نظر می‌رسد فیلم‌سازان فکر می‌کنند توضیحات ضعیف به اندازه توضیحات قوی خوب هستند. این یک نظریه است که شاید بخواهند دوباره در مورد آن فکر کنند.