شرکت قتل

این فیلم که بر اساس رویدادهای واقعی جنگ جهانی دوم ساخته شده است، داستان گروهی از سربازان آمریکایی را در جریان حمله روز دی روایت می‌کند. به این گروه دستور داده می‌شود تا ماموریتی غیرممکن را انجام دهند: نفوذ یک عضو مقاومت فرانسه به یک پایگاه نظامی محافظت‌شده نازی‌ها برای ترور یک هدف نظامی. اما این گروه کوچک به زودی متوجه می‌شوند که ماموریتشان ممکن است بی‌فایده و حتی مرگبار باشد. بازیگران اصلی این فیلم کلسي گرامر و ویلیام مازلی هستند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد تهاجم روز دی و نقش آن در شرکت قاتل صحبت کنند. آیا فکر می‌کنید این ماموریت که «بر اساس رویدادهای واقعی» است، قابل باور است؟ چرا بله و چرا خیر؟ چرا گاهی فیلم‌سازان حقیقت را دستکاری می‌کنند؟
• آیا فکر می‌کنید صحنه‌های خشونت‌آمیز خیلی واضح و گرافیکی هستند، یا این موضوع در یک فیلم جنگی طبیعی است؟ آیا تماشای خشونت در رسانه‌ها باعث بی‌حس شدن کودکان نسبت به خشونت می‌شود؟
• آیا فیلم‌های دیگری درباره جنگ جهانی دوم دیده‌اید؟ این فیلم در مقایسه با آن‌ها چگونه است؟ معمولاً چه شباهت‌هایی بین آن‌ها وجود دارد؟

والدین باید بدانند که شرکت قتل یک درام اکشن جنگ جهانی دوم با بازی کلسی گرامر و ویلیام مازلی است. این فیلم الهام گرفته از رویدادهای واقعی است که در طول تهاجم روز دی اتفاق افتاد، و داستان یک گروه کوچک از سربازان را دنبال می‌کند که دستور می‌گیرند تا یک عضو مقاومت فرانسوی را به یک پایگاه به شدت محافظت شده نازی نفوذ دهند تا یک هدف نظامی را ترور کنند. انتظار می‌رود خشونت جنگی گرافیکی و خونی وجود داشته باشد: مرگ‌های زیادی وجود دارد و سربازان تیراندازی می‌شوند (برخی از فاصله نزدیک)، منفجر می‌شوند، شکنجه می‌شوند، کتک می‌خورند و در نبرد تن به تن با چاقو زده می‌شوند. سلاح‌ها شامل تفنگ‌های نیمه اتوماتیک، تپانچه‌ها، تفنگ‌های تک تیرانداز، چاقوها، تیغ‌های اصلاح و اشیاء تیز و برنده است. کمی ایماژ و اشاره‌های کلامی و زبان قوی وجود دارد، از جمله کلمات فحش و ناسزا. شخصیت‌ها به طور مکرر سیگار (سیگار برگ، سیگار) می‌کشند؛ آنها همچنین الکل می‌نوشند. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

یک حماسه جنگی بدون واکنش‌های عمیق و احساسی واقعی، حماسه‌ای نیست. واضح بگوییم: این فیلم بد نیست، اما شرکت قتل (Murder Company) مثل نجات سرباز رایان (Saving Private Ryan) نیست. این فیلم بیشتر برای کسانی است که عاشق فیلم‌های جنگی با صحنه‌های اکشن، خشونت و فحاشی فراوان هستند، اما از نظر احساسی، ارتباط کمی با آن برقرار می‌کنند. این درام اکشن، با وجود لحن تاریک و قابل پیش‌بینی، فاقد لایه‌های داستانی، عمق احساسی و شخصیت‌هایی است که بتوان با آن‌ها ارتباط برقرار کرد، که در حماسه‌های جنگی برتر دیده می‌شود - همان فیلم‌هایی که شما را در کنار سربازان در سنگرها قرار می‌دهند. بازیگران با آنچه در اختیارشان قرار گرفته، بهترین تلاش خود را می‌کنند، اما شان دکس تیلور (Shane Dax Taylor)، کارگردان، ممکن است خود را برای شکست در تاثیرگذاری بر کسانی که با انتظاراتی در اندازه آثار اسپیلبرگ به تماشای فیلم می‌نشینند، آماده کرده باشد.