تکانه

هنری (میدی هاسون) و مادرش کلئو (مسی پایل) تا به حال زندگی بی‌پروایی داشته‌اند، از جمله بد رفتاری‌های هنری (که به جرایم جزئی معروف است) و دوست‌پسرهای غیرقابل اعتماد کلئو در شهرهای مختلف. اما حالا در یک مکان خوب زندگی می‌کنند، با جدیدترین دوست‌پسر کلئو (مت گوردون) و دختر نوجوان ناراضی‌اش جِنا (سارا دِسژاردین). شهر جدیدشان کوچک و چندان دوستانه نیست؛ با این حال، ستاره فوتبال محبوب، کلی (تانر استاین) به نظر علاقه‌مند به هنری است. اما وقتی علاقه کلی به سمت بدخواهی می‌رود و وقتی هنری در یک لحظه ترسناک متوجه می‌شود که قدرت‌های ترسناکی دارد، مجموعه‌ای از اتفاقات رخ می‌دهد که حتی قدرت‌های تازه‌یافته هنری هم نمی‌تواند آن را کنترل کند.

• والدین می‌توانند در مورد این صحبت کنند که آیا هنری در فیلم ایمپالس یک قهرمان است یا ضدقهرمان. تفاوت این دو چیست؟ آیا مخاطبان می‌توانند هر دو را دوست داشته باشند؟ آیا قهرمانان ناقص شخصیت‌های اصلی معمول هستند؟ چه مثال‌های دیگری می‌توانید بزنید؟
• درام‌های ابرقهرمانی در حال حاضر در تلویزیون و سینما بسیار محبوب هستند. چرا؟ چرا افراد معمولی دوست دارند افرادی با توانایی‌های خارق‌العاده را تماشا کنند؟ چه چیزی در این داستان‌ها برای بینندگان جذاب است؟

والدین باید بدانند که اینپالس یک درام در مورد زنی جوان است که متوجه می‌شود بعد از یک تجاوز جنسی، قدرت‌های ماوراء طبیعی دارد. این تجاوز در قسمت اول سریال نمایش داده می‌شود: دو نوجوان در ماشین همدیگر را می‌بوسند و بعد پسر دستش را به زور داخل شلوار دختر می‌کند در حالی که دختر گریه می‌کند و التماس می‌کند که دست بردارد. یک اتفاق خشونت‌آمیز باعث می‌شود که دست بردارد و اثرات این تجاوز به صورت واقع‌گرایانه توسط قربانی در طول سریال تجربه می‌شود. یکی از شخصیت‌های اصلی به طور مکرر سیگار می‌کشد، هرچند مشخص نیست که سیگار یا ماری‌جوآنا می‌کشد. پشت برهنه یک مرد در حالی که داخل دوش می‌رود، قابل مشاهده است. زبان سریال شامل کلمات «ass»، «s--t»، «a--hole»، «f--k»، «goddammit» و «p---y» است.

این مجموعه عجیب و غریب با بازی‌های حساس و تأثیرگذار، یک مطالعه شخصیت تاریک و جذاب است که در قالب یک درام ابرقهرمانی ارائه شده است. داستان جوانان و کشف قدرت‌های (ماوراء طبیعی)شان، یک طرح داستانی کلاسیک ابرقهرمانی است، البته که می‌توانید در سریال‌هایی مثل فلش یا اسمالویل، یا سریال‌های مدرن‌تر مثل ران‌آویز یا کلوک اند دَگر مارول، قدرت‌های ابرانسانی را به عنوان استعاره‌ای از بلوغ و نوجوانی ببینید. اما با اینکه هنری در اولین قسمت سریال ایمپالس قدرت تلپورت خود را کشف می‌کند، اما زمان زیادی طول می‌کشد تا او متوجه شود چطور این کار را انجام می‌دهد. در همین حین، درام از خط‌های داستانی معمول نوجوانان و مشکلاتشان تغذیه می‌کند: مثل اینکه چطور است دختر جدید شهر باشی، مشکلات ساختن روابط خانوادگی (خانواده ناتنی)، درد نادیده گرفته شدن و نادیده انگاشته شدن—به جز توسط کسانی که می‌خواهند به تو آسیب برسانند.خط داستانی اندکی مضحک در مورد ارتباط هنری با یک امپراتوری مواد مخدر تحت سلطه منونایت به این دختر چشم‌غمگین دلیلی دیگر برای احساس دوگانگی می‌دهد و حسون طبیعی و پرشور در بازی کردن تمام رنگ‌های ناامیدی خود عالی است. اگر فقط کشف قدرت‌هایش همان مقدار شادی را به او می‌داد که در درام‌های دیگر در مورد قهرمانان نوپا می‌بینیم، صحنه‌ای مانند پیتر پارکر که از میان آسمان‌خراش‌ها تاب می‌خورد و در آن تمام سختی‌ها و دشواری‌های زندگی‌اش به سوخت یک رهایی شادمانه تبدیل می‌شود. حسون فوق‌العاده است، اما ابر سیاه همیشه‌حاضر او و حتی رنگ سرد آبی فیلم‌برداری این نمایش به نوعی ناامیدی می‌انجامد. این نیست که ایمپالس خوب نیست، بلکه تماشای آن خیلی سرگرم‌کننده نیست.