قاتل آئینی

در قاتل آیینی، کارآگاه پلیس لوکاس بوید (کول هوئر) با احساس گناه شدیدی در مورد مرگ تصادفی دخترش دست و پنجه نرم می‌کند، به حدی که حاضر است یک مجرم را از روی عمد بکشد. در میانه این آشفتگی، پرونده جدیدی برای بوید و همکارش، کارآگاه کرش (موریل هیلر) به وجود می‌آید. به نظر می‌رسد کار یک قاتل زنجیره‌ای است که اعضای مختلف بدن قربانیان را جدا می‌کند. بوید به یک حدس و گمان عمل می‌کند و برای کمک به سراغ دکتر مکلس (مورگان فریمن)، استاد مطالعات آفریقایی، می‌رود. مکلس متوجه می‌شود که قاتل ممکن است یک پزشک سنتی آفریقای جنوبی باشد که به نام موتی شناخته می‌شود. با ادامه تحقیقات بوید، اوضاع عجیب‌تر و خطرناک‌تر می‌شود.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد خشونت در فیلم قاتل آیینی صحبت کنند. این صحنه‌ها چه احساسی در شما ایجاد کرد؟ آیا هیجان‌انگیز بود؟ تکان‌دهنده؟ فیلم برای رسیدن به این اثر چه چیزی را نشان داد یا نشان نداد؟ چرا این موضوع مهم است؟
• آیا کارهای نیک لوکاس بوید بر کارهای بد او می‌چربد؟ آیا او قهرمان است یا شرور؟ آیا کسی می‌تواند هر دو باشد؟
• آیا در فیلم کلیشه‌ای مشاهده کردید؟ چگونه می‌توان این شخصیت‌ها را به شیوه‌ای متفاوت به تصویر کشید؟
• چگونه نوشیدن الکل به تصویر کشیده می‌شود؟ آیا زیبا جلوه داده می‌شود؟ آیا عواقبی وجود دارد؟ چرا این موضوع مهم است؟
• چرا فکر می‌کنید بینندگان اغلب به داستان‌های قاتلان زنجیره‌ای علاقه‌مند می‌شوند؟

والدین باید بدانند که قاتل آیینی یک فیلم مهیج در مورد یک قاتل زنجیره‌ای است که همچنین یک پزشک سنتی آفریقایی جنوبی (موتی) است. یک کارآگاه پلیس (کول هوئر) و یک استاد مطالعات آفریقایی (مورگان فریمن) با هم کار می‌کنند تا او را متوقف کنند. خشونت به صورت صریح نشان داده می‌شود، با اجساد خونین (یکی با چشم‌های از حدقه درآمده)، پاشیدن خون، لکه‌های خون، کودکان در خطر، انگشتان بریده، اسلحه/تیراندازی، مبارزه، بریدن گلو و موارد بیشتر. زبان شامل چندین استفاده از کلمه فاک، به علاوه استفاده از کلمات مادر فاکر، شیت، گاد دِم، جیزس کریست و موارد بیشتر است. نوشیدن الکل در اجتماع وجود دارد و شخصیت اصلی در چند صحنه در حال نوشیدن در خانه دیده می‌شود. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

این فیلم مهیج، گیج‌کننده، آزاردهنده و تا حدودی توهین‌آمیز است. ریتم کند و بی‌روح داستان و پایان عجیب و گیج‌کننده‌ای دارد. کارگردان فیلم، جرج گالو، قبلا فیلم بد و دردناک Vanquish را ساخته بود. به‌طور عجیبی، بعد از آن فاجعه، بازیگر اصلی، فریمن، متقاعد شد که دوباره با او کار کند. بهترین چیزی که می‌توان در مورد نتیجه گفت این است که بازی فریمن در صحنه‌های ابتدایی فیلم به عنوان یک استاد دانشگاه، بسیار خوب و جذاب است. اما بعدتر، در میانه‌های داستان، او در نقش خود گیر می‌کند و به بخشی از این ماشین خسته‌کننده تبدیل می‌شود. به جز فریمن، بازیگران دیگر هم به سختی دیالوگ‌های خود را ارائه می‌دهند، در حالی که بازیگر اصلی، هازر، به نظر خسته و بی‌حال می‌رسد. آزاردهنده‌ترین بخش فیلم، شخصیت شرور آن است که به صورت کلیشه‌ای به عنوان یک "جادوگر" آفریقایی به تصویر کشیده شده است، با آواز خواندن و انجام مراسم ترسناک، بدون اینکه هیچ توضیحی در مورد هویت واقعی او داده شود. (حتی هازر زحمت درست تلفظ کردن نام شخصیت، راندوکو، را به خود نمی‌دهد.) در یک جمله، بهتر بود ۹۰ دقیقه سخنرانی فریمن را تماشا می‌کردیم تا ۱۰ دقیقه از این فیلم.