زیر تخت را نگاه نکنید.

در فیلم نگاه نکن زیر تخت، فرانسیس بیکن مک کاسلند (با بازی ارین چمبرز)، نوجوانی درسخوان و منظم، به خاطر حوادث عجیب و غیرقابل توضیحی که در شهرش اتفاق می‌افتد، مقصر شناخته می‌شود. بعد از ملاقات با لری هودینی (با بازی تای هاجز) - یک دوست خیالی که فقط فرانسیس می‌تواند او را ببیند - او متوجه می‌شود که شخص مسئول، یک بگمن (با بازی استیو ولنتاین) است که با او دشمنی شخصی دارد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد لحظات ترسناک‌تر فیلم «زیر تخت نگاه نکن» صحبت کنند. کدام صحنه‌ها را ترسناک‌تر یافتید؟ چرا برخی افراد از ترس لذت می‌برند؟ آیا بعد از پایان فیلم احساس ترس کردید؟ کودکان تا چه حد می‌توانند با صحنه‌های ترسناک کنار بیایند؟
• اهمیت تخیل را بررسی کنید. چرا مهم است که ما تخیل داشته باشیم؟ آیا می‌توانید مثال‌هایی از نحوه استفاده خودتان از تخیل را بیاورید؟
• فرانسیس باید شجاعت خود را در مواجهه با ترس‌هایش نشان دهد. چرا این چنین قدرت شخصیتی مهمی است؟ آیا می‌توانید مثالی از زمانی که شجاعت به خرج داده‌اید، بزنید؟
• موضوع خداحافظی در این فیلم بسیار مهم است. چرا خداحافظی گاهی دشوار است؟ آیا تا به حال مجبور شده‌اید با کسی یا چیزی خداحافظی کنید؟ این کار چه حسی به شما داد؟

والدین باید بدانند که «زیر تخت را نگاه نکن» یک فیلم تلویزیونی دیزنی است که پر از پرش و ترساندن است. کودکان خردسال ممکن است بوییمن (با بازی استیو ولنتاین) را بیش از حد ترسناک بیابند -- پروتزها، گریم و رفتار او یادآور فردی کروگر در فیلم «کابوس در خیابان الم» است. رفتار او همچنین با شیطنت‌های بامزه‌ای مثل تخم‌مرغ زدن روی ماشین معلم و آب‌گرفتگی اتوبوس مدرسه شروع می‌شود، اما به ربودن یک بچه از زیر تختش و بردن او به دنیای خیالی و نگه داشتن او در یک کیسه ختم می‌شود. وقتی فرانسیس (با بازی ارین چمبرز) و لری (با بازی تای هاجز) -- که خودش به آرامی در حال تبدیل شدن به بوییمن است -- برای نجات او می‌روند، خطرهای بیشتری رخ می‌دهد. این شامل مبارزه‌ای بین بوییمن و لری است. لری تقریباً با ناخن‌های بلند و تیز بوییمن مجروح می‌شود، اما بوییمن را با برق می‌زند -- که زنده می‌ماند. برادر کوچکتر فرانسیس، داروین (با بازی جیک ساکسون) در حال بهبودی از سرطان خون است و بخشی از داستان حول احساس گناه فرانسیس در مورد عدم اهدای مغز استخوانش به برادرش می‌چرخد. عنصر کلیدی دیگر داستان، بزرگ شدن، یا پذیرش اینکه دوران کودکی‌تان به پایان رسیده است، می‌باشد. در این فیلم، کمی رمانس نوجوانانه -- مثل ناز و نوازش و یک بوسه -- و یک شوخی بزرگسالانه در مورد کلمه «باست» وجود دارد. اما به طور کلی، همه چیز سرگرمی بی‌ضرر است، با تنها نگرانی میزان حساسیت بینندگان جوان به ترساندن‌ها. برای اطلاع از فیلم‌های بیشتر از این دست، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی «شب فیلم خانوادگی» ثبت‌نام کنید.

این فیلم تلویزیونی دیزنی یک ماجراجویی سرگرم‌کننده است برای نوجوانان که دوست دارند کمی بترسند. ویژگی‌های فیلم تلویزیونی آن باعث شده کمی از نظر فنی ضعف داشته باشد. بازی بازیگران نقش مکمل گاهی خوب و گاهی ضعیف است و دیالوگ‌ها کمی دست و پا شکسته هستند، به خصوص بعضی از شعرهای بوجیمن که اجباری به نظر می‌رسند. اما بازی چمبرز در نقش فرانسس دوست‌داشتنی است و تماشاگران جوان حسابی با لری هاجز می‌خندند. بوجیمن والنتاین هم به اندازه کافی ترسناک است، هرچند برای بعضی‌ها شاید کمی بیش از حد ترسناک باشد. فیلم به برخی موضوعات تاثیرگذار و قابل درک هم می‌پردازد. در مرکز داستان، تعادل بین بزرگ شدن خیلی سریع و تشخیص موقعیتی که باید با کودکی خداحافظی کرد قرار دارد. این موضوع به خوبی پرداخته شده، هرچند زیرداستان احساس گناه فرانسس در مورد لوسمی برادرش داروین کمی نامربوط و حتی بیرحمانه به نظر می‌رسد.این فیلم در سال ۱۹۹۹ با بودجه‌ای محدود ساخته شد و در ژانر وحشت نوجوانان، گزینه‌های بهتری هم وجود دارد. مقایسه‌هایی با سریال‌های چیزهای عجیب و غریب و غلاف‌پوست مرغابی صورت گرفته، اما در واقع شباهت بیشتری به سریال تلویزیونی دهه ۹۰ ایری ایندیانا دارد، هم از نظر لحن و هم از نظر فضای کلی. اما این فیلم ترسناک دیزنی، جذابیت نوستالژیک خاصی دارد. خانواده‌ها می‌توانند پرده‌ها را بکشند، کنار هم بنشینند و اجازه دهند تخیلشان آزادانه پرواز کند. فقط زیر تخت را نگاه نکنید!