ظرف

PAN بازگویی داستان پیتر پن است که بر دگردیسی پیتر از یتیم لندنی به منجی افسانه‌ای سرزمین هرگز تمرکز دارد. برخلاف داستان اصلی که در انگلستان ادواردی در آستانه قرن بیستم اتفاق می‌افتد، این فیلم چند دهه بعد در جریان جنگ جهانی دوم رخ می‌دهد. پیتر ۱۲ ساله (با بازی لوی میلر) در یک یتیم‌خانه سختگیر گیر افتاده و در میان گروهی از پسران است که در شب توسط خدمه یک دزد دریایی ربوده می‌شوند و با یک کشتی پرنده به سرزمین دوردستی برده می‌شوند، جایی که دزد دریایی بلک‌بِرد (با بازی هیو جکمن) آن‌ها را مجبور به استخراج پیکسام، بلور جادویی که به عنوان اکسیر جوانی عمل می‌کند، می‌کند. بعد از اولین پرواز پیتر، بلک‌برد هم او و هم یک آمریکایی به نام هوک (با بازی گرت هدلند) را زندانی می‌کند. این دو فرار می‌کنند و با تایگر لیلی (با بازی رونی مارا) و قبیله‌اش روبرو می‌شوند، که معتقدند پیتر می‌تواند منجی سرزمین هرگز از استبداد بلک‌برد باشد. اما اول از همه، پیتر باید به خودش اعتقاد داشته باشد، کاری دشوار وقتی دزدهای دریایی قصد کشتن او را دارند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد خشونت‌های اکشن در فیلم پان صحبت کنند. این خشونت‌ها چگونه با آنچه در فیلم‌های اکشن/فانتزی دیگر دیده‌اید، مقایسه می‌شوند؟ آیا انواع مختلف خشونت در رسانه‌ها، تاثیر متفاوتی بر کودکان دارند؟
• چرا فکر می‌کنید داستان‌های سرآغاز اینقدر محبوب هستند؟ چطور فیلم به سوالاتی در مورد پیتر و هوک که در داستان اصلی پاسخ داده نشده بود، می‌پردازد؟ چطور فیلم باعث می‌شود داستان پیتر پن را از نو بیاندیشید؟
• فیلم در مورد مفهوم دشمنان و شروران چه چیزی را می‌خواهد بیان کند؟ آیا همه آدم‌ها خوب هستند یا همه شرور؟ چگونه پان این ایده را بررسی می‌کند که گاهی دشمنان در ابتدا دوستان ما بوده‌اند و گاهی دوستان ما در ابتدا دشمنان ما بوده‌اند؟
• نظر طرفداران کتاب و فیلم انیمیشن در مورد این نسخه چیست؟ آیا از تفاوت‌های بین منبع اصلی و این داستان خوشتان می‌آید؟ چه چیزهایی را در این نسخه از دست داده‌اید؟ چرا فکر می‌کنید فیلم‌سازان ممکن است بخواهند داستان کلاسیک را از زاویه‌ای متفاوت ببینند، به جای اینکه یک اقتباس مستقیم داشته باشند؟

والدین باید بدانند که Pan بازگویی داستانی فانتزی-اکشن از ماجراهای پیتر پن است، که بر روی چگونگی تبدیل شدن این شخصیت افسانه‌ای از یک یتیم لندن به پسری که می‌تواند پرواز کند تمرکز دارد. پیتر جوان از یتیم‌خانه ربوده می‌شود و به سرزمین هرگز (Neverland) برده می‌شود تا برای دزد دریایی بلک‌بِرد (با بازی هیو جکمن) کار کند. انتظار برخی صحنه‌های پرتنش از زد و خورد، مبارزات شمشیر، تیراندازی و انفجار را داشته باشید -- برخی از این صحنه‌ها به مرگ‌هایی خارج از کادر و یا مرگ‌هایی که فقط به آن اشاره می‌شود ختم می‌شوند -- و همچنین یک تمساح ترسناک. تعداد کشته‌ها، هرچند قابل توجه است، ممکن است برای بینندگان جوان گیج‌کننده باشد، زیرا حداقل برخی از کشته‌شدگان به غباری رنگین‌کمانی تبدیل می‌شوند. زبان فیلم شامل توهین‌ها و ناسزاهای مانند "احمق"، "ابله"، "لعنتی" و غیره است، و صحنه‌های رمانتیک به یک بوسه در سایه و نگاه‌های پرشور بین هوک و لیلی ببر، که یک شخصیت زن قدرتمند است، محدود می‌شود. این فیلم همکاری تیمی و دوستی را ترویج می‌کند و پیام قوی در مورد باور به خود و توانایی‌هایتان برای رسیدن به عظمت دارد. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

با وجود تئاترپردازی استادانه جاکمن در نقش بلک‌بیرد و چند صحنه هیجان‌انگیز سه‌بعدی، تفسیر جو رایت از چگونگی تبدیل شدن پیتر به پَن، آشفته و نامتوازنی است که ممکن است کودکان را تحت تأثیر قرار دهد اما نه والدین را. هدلاند تقلیدی تقریباً یک‌به‌یک از جان هیوستون و هاريسون فورد (در نقش‌های ایندیانا جونز و هان سولو) ارائه می‌دهد تا هوک بازآفرینی‌شده را بازی کند، یک معدنچی آمریکایی با حس شوخ‌طبعی خوب. او درخشان‌ترین عضو گروه بازیگران است و جاکمن نیز به نظر می‌رسد از بازی در نقش بلک‌بیرد شرور لذت می‌برد. بنابراین بله، بازیگری خوب است-- اما فیلمنامه و کارگردانی گیج‌کننده و نامناسب هستند. در چند مورد، به نظر می‌رسد رایت سعی دارد با آوازهای همراه با بالا بردن ابرو به آهنگ‌های «بوئینگ بوئینگ» از نیروانا (که لهرمان به‌یادماندنی در فیلم مولن روژ استفاده کرد) و «بلیتزکریگ بوپ» از رامونز، از باز لهرمان تقلید کند. این آهنگ‌ها از نظر موضوعی و داستانی مناسب نیستند؛ آنها به سادگی عجیب و غریب هستند.در این قسمت حداقل هیچ نمایش نامناسب و بی‌احترامی به «هندی‌ها» وجود ندارد؛ در عوض، رایت به سراغ گروهی فرا قومی از بومیان از سراسر جهان رفته است (با مارا که ظاهرا نقش لیلی ببر را به عنوان یک بومی ایرلندی-ساکسون با لهجه انگلیسی شیک بازی می‌کند). مارا بسیار درخشان است، اما هیچ‌یک از بازیگران نمی‌توانند پان را از شخصیت‌پردازی بی‌روح و گاهی داستان کسل‌کننده نجات دهند که ممکن است مخاطبان را بی‌تفاوت رها کند به جای اینکه درگیر اتفاقاتی که برای پیتر و دوستانش می‌افتد، شوند. این به معنای آن نیست که مخاطبان جوان آن را سرگرم‌کننده نمی‌یابند، اما نوجوانان و بزرگسالان احتمالا از سینما خارج می‌شوند و احساس رضایت نمی‌کنند.