آرزوهای نشویل

تاکر دیویس (مکسفیلد کمپ) و بهترین دوستش، چوی دی‌پیو (فلچر اولسن)، از دوران کودکی آرزوی رفتن به نشویل را داشتند. آنها پول خود را پس‌انداز کرده‌اند تا بعد از فارغ‌التحصیلی به شهر موسیقی بروند و در موسیقی کانتری فعالیت کنند. اما بعد از اینکه تاکر عاشق لیسا (کیلی بولارد)، همکلاسی‌اش که آینده‌اش در شهرشان است، می‌شود، باید بین دو چیزی که بیشتر از همه دوست دارد انتخاب کند: دوست‌دخترش و موسیقی‌اش.

• آیا فیلم «آرزو در نشویل» فیلمی مذهبی است؟ معیارهای این موضوع چیست؟
• آیا فکر می‌کنید فیلمنامه فیلم بر اساس آهنگ‌ها ساخته شده است، مثل ماما میا! یا راک آو ایجز؟ یا فکر می‌کنید فیلمنامه در ابتدا نوشته شد و بعد موسیقی انتخاب شد؟
• آیا تا به حال برای رسیدن به یک رویا، قدمی رو به جلو برداشته‌اید؟ اگر اینطور است، آن قدم چه بود و نتیجه‌اش چه شد؟
• چرا فکر می‌کنید داستان‌های زیادی وجود دارد در مورد پسرانی که با دخترانی که واقعاً دوست دارند، بد رفتار می‌کنند؟ آیا این یک تعامل سالم است؟ آیا با کسی قرار می‌گذاشتید که قبلاً از ظاهر شما مسخره می‌کرد؟
• در این فیلم چه کلیشه‌هایی را مشاهده کردید؟ در مورد نمایش‌های متنوع چه نظری دارید؟

والدین باید بدانند که «یک آرزوی نشویل» یک درام موزیکال است که برای مخاطبان خانوادگی ساخته شده و درباره نوجوانی از ویرجینیای غربی است که رویای نقل مکان به نشویل و تبدیل شدن به یک خواننده و ترانه‌سرای موسیقی کانتری را دارد. این فیلم با بازی لی گرینوود (خواننده آهنگ «خدا آمریکا را برکت دهد») و تی. گراهام براون، دو موسیقی‌دان کانتری، و همچنین بازیگرانی که در سریال تلویزیونی نشویل (کورنی هانسن، مکسفیلد کمپ، کیلیگ بولارد) و امریکن آیدل (الکسیس گومز) حضور داشته‌اند، داستان ساده‌ای را با اجراهای موسیقی به هم پیوند می‌دهد. اگرچه محتوای بالغانه بسیار کمی در فیلم وجود دارد، اما شامل کلیشه‌ها و نگرش‌های قدیمی می‌شود: یک زن بی‌مغز تزیینی، وزن یک دختر نوجوان به عنوان یک شوخی تکراری، و مردانی که خشم خود را با تهدید به زدن مشت نشان می‌دهند. داستان فیلم شامل عاشق شدن نوجوانان است و کمی معاشقه، یک بوسه، و استفاده از برنامه‌های دوست‌یابی وجود دارد. بزرگسالان با نوشیدن یک لیوان ویسکی از یک دوست درگذشته تجلیل می‌کنند، و اشاره کلامی به مست بودن وجود دارد. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی «شب فیلم خانوادگی» ثبت‌نام کنید.

این درام موسیقی‌محور درباره نوجوانی که رویای خواننده سبک کانتری شدن را دارد، با اثبات این گفته که آهنگ‌های کانتری همه شبیه هم هستند، چیز جدیدی ارائه نمی‌کند. نمای ابتدایی فیلم از روی یک مزرعه در هنگام طلوع خورشید عبور می‌کند، از بالای مناره یک کلیسا می‌گذرد و از کنار تصویر یک تفنگدار دریایی و پرچم آمریکا عبور می‌کند و در نهایت روی یک تابه نان ذرت که از فر بیرون آورده می‌شود، متمرکز می‌شود، در حالی که یک آهنگ از جرج استریت در حال پخش است. این فیلم شبیه یک موزیک ویدئو به نظر می‌رسد و در واقع، «آرزوهای نشویل» همین است: کلیشه‌های سبک کانتری که از طریق موسیقی به هم متصل شده‌اند. (البته باید اعتراف کرد که این آهنگ‌ها جذاب و گیرا هستند، زیرا بیشتر آنها بازخوانی‌هایی از آهنگ‌های محبوب دهه ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ هستند، مانند آهنگ‌های گرت بروکس، تریشا یاروود، وینس گیل و غیره.)و درست مثل یک کلاه استتسون یا یک جفت چکمه رپر، مواد قدیمی و با اصالت می‌توانند کار کنند. اما برخلاف استانداردهای رایج، یک آرزوی نشویل فاقد سبک است. این فیلم سالم اما کلیشه‌ای است و فقدان اصالت آن با بازی‌های خشک و دیالوگ‌های بی‌روح تشدید می‌شود. وقتی ستارگان موسیقی کانتری، لی گرینوود و تی. گراهام براون، آواز می‌خوانند، فیلم جان می‌گیرد. اما متاسفانه هنرمندان جدیدتر نتوانسته‌اند درخششی به آهنگ‌های آشنا ببخشند.