میراث

در فیلم ارث، لورن مونرو (با بازی لیلی کالینز) دادستان منطقه منهتن، درگیر یک پرونده مهم است—سرنگون کردن یک میلیاردر وال استریت—و حمایت از برادر کوچکترش، ویلیام (با بازی چیس کرافورد)، نماینده کنگره که در حال انجام یک کمپین انتخابات مجدد فشرده است. اوضاع به شکل تراژیک تغییر می‌کند وقتی که پدر ثروتمند و قدرتمند خواهر و برادر چیس، آرچر مونرو (با بازی پاتریک واربرتون) به طور ناگهانی فوت می‌کند. در حین خواندن وصیت‌نامه، وکیل خانواده (با بازی مایکل بیچ) فاش می‌کند که آرچر به طور غیرقابل توضیحی به ویلیام ۲۰ میلیون دلار و به لورن فقط ۱ میلیون دلار ارث می‌دهد. اما همچنین یک ارث مخفی اضافی برای لورن وجود دارد: یک فلش درایو و کلید یک پناهگاه، جایی که او مردی وحشی‌نما (با بازی سایمون پگ) را در زنجیر پیدا می‌کند. مرد می‌گوید اسمش مورگان وارنر است و آرچر او را بیش از ۳۰ سال زندانی کرده است. او قول می‌دهد تا در ازای یک شام استیک و پای لیمو، کل داستان دستگیری و زندانی شدنش را برای لورن تعریف کند. لورن که به کشف حقیقت وسواس پیدا کرده، شروع به غفلت از شغلش، دادگاه مهمش و حتی شوهر و دختر کوچکش می‌کند تا از مورگان سوال کند، کسی که خیلی بیشتر از لورن از اسرار خانواده اطلاع دارد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد خشونت در فیلم ارث صحبت کنند. آیا این خشونت برای داستان ضروری است؟ آیا خشونت واقع‌گرایانه تاثیر بیشتری نسبت به خشونت اغراق‌آمیز یا نمایشی دارد؟
• دلیل جذابیت «ثروتمندان» به عنوان موضوع فیلم‌های روان‌شناختی چیست؟ چرا بسیاری از مخاطبان علاقه‌مندند که شاهد مواجهه یک‌درصدی‌ها با موقعیت‌های فاجعه‌بار (و اغلب فرار آن‌ها از این موقعیت‌ها) باشند؟
• آیا کسی را در این فیلم به عنوان الگو در نظر می‌گیرید؟ اگر اینطور است، چرا؟ چه ویژگی‌های شخصیتی مثبتی را به نمایش می‌گذارند؟

والدین باید بدانند که میراث یک تریلر روانشناسانه است با بازی لیلی کالینز در نقش یک وکیل ثروتمند که پدرش رازی مرموز و زندگی‌ساز را در وصیت‌نامه‌اش برای او به ارث می‌گذارد. انتظار می‌رود که الفاظ زشت و تند (مثل "لعنتی"، "احمق"، "دیوث" و غیره) و حس مداوم خطر در آن وجود داشته باشد. همچنین صحنه‌های خشونت ناراحت‌کننده‌ای از جمله شکنجه، اسارت و تیراندازی در آن وجود دارد. این خشونت‌ها منجر به بیش از یک مرگ می‌شوند. فلش‌بک‌ها یک حمله جنسی و قتل غیرعمد با وسیله نقلیه را نشان می‌دهند که عواقب مادام‌العمر دارند. شخصیت‌ها در یک فلش‌بک الکل می‌نوشند و کوکائین استنشاق می‌کنند. اگرچه به‌طور قابل‌توجهی پیام قوی در مورد اتحاد و وفاداری خانوادگی در آن وجود دارد، اما این وفاداری می‌تواند منجر به اعمال نادرست شود و به نظر می‌رسد تم کلی این است که افراد ثروتمند می‌دانند چگونه جرایم خود را بپوشانند. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

فضای امیدوارکننده‌ای که در ابتدا وجود داشت، به یک تریلر روان‌شناختی متوسط تبدیل می‌شود که پر از حفره‌های داستانی و داستان‌های غیرقابل‌باور است؛ بهتر است مخاطبان از تماشای آن صرف‌نظر کنند. اولین چیزی که بینندگان، به‌ویژه نیویورکی‌ها، به آن می‌خندند، این ایده مضحک است که لورن، که به‌تازگی ۳۰ سال دارد، می‌تواند دادستان منتخب منطقه نیویورک باشد (درحالی‌که دادستان‌های واقعی معمولاً در دهه ۵۰ زندگی‌شان انتخاب می‌شوند و معمولاً برای دهه‌ها در دفتر خود می‌مانند) و برادر کوچکترش در حال تلاش برای دومین دوره خود در کنگره در سن حدود ۲۸ سالگی است. به‌شدت دشوار است که باورپذیری را کنار بگذاریم، و بسیاری از رفتارهای لورن نیز احمقانه به نظر می‌رسند. کالینز بهترین تلاش خود را می‌کند و بازیگر درخشانی است، اما انتخاب مناسبی برای این نقش نبوده و دیالوگ‌های مصنوعی‌اش به نفع کسی نیست.نقش پگ به عنوان مورگان مرموز و تعاملاتش با لورن آزاردهنده است، همانطور که وسواس عجیب او با دستور پخت پای لیمو که حفظ کرده و مثل یک ورد تکرار می‌کند. مهم نیست مورگان چه مقدار مدرک به لورن ارائه می‌دهد (انگار که حضور او به تنهایی مدرکی بر دهه‌ها ظلم پدرش نیست)، لورن در مورد کاری که باید انجام دهد مردد است و پرونده مهم، خانواده و همه چیز دیگر در زندگی‌اش را نادیده می‌گیرد. این دومین فیلم بلند کارگردان وون استین و اولین فیلم‌نامه‌نویس متیو کندی است و عدم تجربه آنها آشکار است، با وجود بازیگران معروف و فیلم‌برداری و تدوین صیقلی. با این حال، در نهایت، فیلم‌نامه میراث بزرگترین ناامیدی است، زیرا داستان، حتی با پیچ و تاب‌های مختلف، به پتانسیل خود نمی‌رسد.