تو باید باور کنی

در فیلم تو باید باور داشته باشی—که بر اساس یک داستان واقعی ساخته شده—به تیم بیسبال جوانان وست‌ساید فورت وورث گفته می‌شود که می‌توانند در سری جهانی لیگ کوچک شرکت کنند، علی‌رغم اینکه در رده آخر قرار دارند. وقتی متوجه می‌شوند مربی‌شان (لوک ویلسون)، که همچنین پدر یکی از هم‌تیمی‌های آنهاست، به ملانوم پیشرفته مبتلا شده، تیم برای خوشحال کردن مربی، انگیزه پیدا می‌کند تا فراتر از مهارت‌های خود برود و بارها و بارها به پیروزی برسد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد مقایسه فیلم «تو باید باور داشته باشی» با فیلم‌های ورزشی دیگری که دیده‌اند صحبت کنند. آیا این فیلم را فیلمی با محوریت ایمان و اعتقاد می‌دانید؟ چرا بله یا خیر؟
• چرا بازی لیگ جهانی وست ساید لیتل لیگ در سال ۲۰۰۲ به یک «کلاسیک فوری ای اس پی ان» تبدیل شد؟ داستان یک بازنده‌ی احتمالی چیست و چرا مردم اغلب از آن لذت می‌برند؟ تا چه حد فکر می‌کنید این فیلم با واقعیت مطابقت دارد؟
• آیا در فیلم کلیشه‌ای بودن را مشاهده کردید؟ در مورد نمایش‌های متنوع مثبت چه می‌دانید؟
• شما چه شخصیت‌هایی را به‌عنوان الگو در نظر می‌گیرید، اگر وجود داشته باشد؟ چگونه این شخصیت‌ها مهربانی، صداقت، فروتنی، پشتکار و کار تیمی را نشان می‌دهند؟ چرا این مهارت‌های مهم زندگی هستند؟
• آیا زبان استفاده‌شده در فیلمنامه، به‌درستی نشان‌دهنده‌ی نحوه‌ی صحبت کردن شخصیت‌هایی است که در فیلم می‌بینیم؟ چرا بله یا خیر؟

والدین باید بدانند که "تو باید باور کنی" یک فیلم ورزشی پدر و پسری است که بر اساس داستان واقعی تیم بیسبال جوانان از فورت وورث، تگزاس، که در سال 2002 در سری مسابقات جهانی لیگ کوچک شرکت کرد، ساخته شده است. این فیلم تا حدودی شبیه به نسخه تمیزتر "خرس‌های بد خبر" است و شخصیت‌های 12 ساله‌ای دارد که به یکدیگر توهین می‌کنند و از کلمات نامناسبی مانند "صورت باد کرده"، "اثر لغزش"، و "کثافت" استفاده می‌کنند. بزرگسالان در فیلم از زبان تندتری استفاده می‌کنند، کلماتی مانند "bulls--t" به کار می‌برند، درباره پروزاک و ویسکی شوخی می‌کنند، و نوشیدن آبجو را نشان می‌دهند. اگرچه لحظات شاد زیادی در فیلم وجود دارد، اما داستان غم‌انگیز و جدی درباره سرطان، آن را برای کودکان غم‌انگیزتر و جدی‌تر از چیزی که انتظار دارند یا آمادگی آن را دارند، می‌کند. همچنین در فیلم، دختران به صورت ابژه دیده می‌شوند: یک دختر 12 ساله پرتاب‌کننده توپ، هدف شوخی نابه‌جا توسط مربیان بزرگسال قرار می‌گیرد، و یک نوجوان بزرگتر به طور مداوم توسط یکی از پسران مورد توجه قرار می‌گیرد، که او را "سخت‌گیر" می‌نامد وقتی متقابلاً به او علاقه نشان نمی‌دهد. اگرچه پیام‌های قدرتمندی در مورد زندگی کردن در لحظه، اهمیت اتکا به هم‌تیمی‌ها، و ارزش خندیدن در فیلم وجود دارد، اما برخی کلیشه‌ها در مورد دو بازیکن لاتین‌تبار و یک شوخی تکراری مبهم در مورد مربی سفیدپوستی که قادر به تلفظ نام مربی ژاپنی نیست، نیز وجود دارد. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی "شب فیلم خانوادگی" ثبت‌نام کنید.

کارگردان تِی رابرتز با روایت مجدد از تیمی نامنظم که تقریباً در سری مسابقات جهانی لیگ کوچک پیروز می‌شود، تقریباً یک درام ورزشی الهام‌بخش و خوشحال‌کننده خلق کرده است. داستان واقعی شگفت‌انگیز بچه‌هایی که بر شانس غلبه می‌کنند تا شادی را به مربی در حال مرگ خود بیاورند، آماده است و در انتظار یک موفقیت بزرگ است. اما به جای آن، رابرتز با صرف زمان زیاد بر روی پدر در حال مرگ بابی (ویلسون) و محدود کردن پتانسیل فیلم برای شادی، به نوعی از این فرصت استفاده نکرده است.و در حالی که دیالوگ فیلم سرشار از نقل قول‌های انگیزشی و صحبت‌های پرانرژی است، فیلمنامه دقیقاً توضیح نمی‌دهد که باید به چه چیزی اعتقاد داشته باشید. خدا؟ خودتان؟ یکدیگر؟ تمریناتتان؟ یک هدف بزرگتر؟ اینکه می‌توانید از طریق اراده و تلاش پیروز شوید؟ لیگ کوچک از این عنوان/شعار برای انگیزه دادن به هزاران کودک در طول دهه‌ها استفاده کرده است، و داستان واقعی این تیم در سال ۲۰۰۲ ارزش گفتن دارد، اما علی‌رغم داشتن پایه‌های محکم، این فیلم نتوانسته به طور کامل الهام‌بخش باشد.