ستون

در مونولیت، یک روزنامه‌نگار بی‌اعتبار (لیلی سالیوان) داستانی را درباره یک آجر سیاه مرموز برای پادکست در حال رشد خود، فراتر از باور، دنبال می‌کند، جایی که او پدیده‌های غیرمعمول را بررسی می‌کند. در ابتدا فقط مشتاق جذب شنوندگان است، اما به تدریج واقعاً شروع به باور کردن می‌کند و اطلاعات شوک‌آوری را کشف می‌کند که ممکن است به مکان‌های دوردست و همچنین به درِ خانه خودش ختم شود.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد موضوع رویدادهای نامشخص و تئوری‌های توطئه در مرکز مونولیت صحبت کنند. نگرش شخصیت اصلی نسبت به پادکست خود در ابتدای فیلم چگونه بود و فکر می‌کنید او در مورد شنوندگان احتمالی خود چه فکری می‌کرد؟ چگونه دیدگاه او در طول فیلم تغییر کرد؟ نظر شما در مورد این نوع پادکست‌ها در زندگی واقعی چیست؟ آیا صرفاً سرگرمی جذاب هستند، یا واقعاً تحقیقاتی هستند، یا از مردم سوءاستفاده می‌کنند؟
• فیلم فقط یک بازیگر در تمام مدت دارد. از چه ابزارهایی استفاده کرده تا جذاب باشد؟ آیا می‌توانید فیلم‌های دیگری را به یاد بیاورید که به همین روش به یک بازیگر تکیه کنند؟ چطور با هم مقایسه می‌شوند؟
• شخصیت اصلی فیلم در طول داستان کنجکاوی و پشتکار نشان داد. این خصوصیات تا چه اندازه در روند داستان تأثیرگذار بودند؟ چرا اینها نقاط قوت شخصیتی مهمی هستند؟ آیا فیلم جنبه‌های منفی احتمالی آنها را نشان داد؟
• آیا فیلم را ترسناک یافتید؟ در صورت مثبت بودن، کدام صحنه‌ها؟ کودکان تا چه حد می‌توانند صحنه‌های ترسناک را تحمل کنند؟
• در این فیلم از الفاظ زشت زیادی استفاده شده است. این موضوع چه تاثیری در داستان داشته است؟ آیا در فیلمی مثل این، انتظار چنین سطحی از الفاظ زشت وجود دارد؟ اگر اینطور است، چرا؟

والدین باید بدانند که مونولیت یک فیلم علمی تخیلی و پرتنش است که دربارهٔ یک خبرنگار بی‌اعتبار (لیلی سالیوان) است که برای بازپس‌گیری اعتبار خود در یک پادکست دربارهٔ پدیده‌های غیرقابل توضیح، به دنبال داستانی دربارهٔ یک آجر سیاه عجیب است. سالیوان تنها شخصیت روی پرده است و بقیه شخصیت‌ها از طریق مکالمات تلفنی شنیده می‌شوند. سطح تهدید در فیلم تقریباً ثابت است و صحنه‌های خشونت‌آمیز شامل خون‌ریزی از دهان، ناتوانی در تنفس و بیرون کشیدن یک شی از دهان، و همچنین درگیری فیزیکی، خفه کردن و انداختن یک جسد در دریاچه است. در چند صحنه، شخصی در حال استفراغ در حالی که پشتش به دوربین است، نشان داده می‌شود. الفاظ زشت و رکیک مانند «فاک» و «شیت» در فیلم وجود دارد و شخصیت اصلی به‌طور مکرر در حال سیگار کشیدن است. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

سالیوان در این فیلم علمی-تخیلی روانشناسانه، در نقش یک خبرنگار بی‌آبرو که به دنبال رستگاری از طریق یک معمای ترسناک و نامعلوم است، در کل ۹۴ دقیقه زمان فیلم، تنها بازیگر روی پرده است و مخاطب را تحت تاثیر قرار می‌دهد. مونولیت عنوانی جسورانه در این ژانر است، به خصوص برای اولین فیلم بلند هم نویسنده، لوسی کمپل و هم کارگردان، مت وسلی، اما فیلم در بیشتر قسمت‌ها به عنوان یک مطالعه شخصیت‌محور و خفقان‌آور با حال و هوای علمی-تخیلی کلاسیک، یادآور فیلم‌های ۲۰۰۱: یک ادیسه فضایی و ورود، سرپا می‌ماند. اشیاء با قدرت نامعلوم، توطئه‌های جهانی، دشمنی‌های شخصی، اختلالات روانی و شکل‌گیری نام برده شده در عنوان فیلم، همگی در افق همیشه در حال رخ دادن هستند. داستانی پیچیده هم قسمت‌هایی را به هم پیوند می‌دهد و هم قسمت‌هایی را از هم باز می‌کند، اما فیلم‌نامه، کارگردانی، طراحی صحنه و صدا به صورت استادانه‌ای با هم کار می‌کنند تا علاقه و تعهد بیننده را حفظ کنند -- حس ناخوشایندی که با بازی گیرای سالیوان در مرکز فیلم، قدرتمندتر می‌شود.