هیستری!

هیستری! دیلان (ام‌جی آنتونی، کرامپوس) را دنبال می‌کند، کسی که گروه موسیقی دث‌کرونچ او در مدرسه به اندازه خودش توجه می‌گیرد، یعنی هیچ توجهی. وقتی کوارتربک دبیرستان ناپدید می‌شود و یک پنتاگرام اسپری‌شده روی در گاراژ خانواده ظاهر می‌شود، دیلان اعضای گروهش، اسپاد (کزی کرتیس، چارم سیتی کینگز) و جوردی (کیارا اورلیا، کروزل سامر) را متقاعد می‌کند که این زمان مناسبی است تا از جنجال به وجود آمده استفاده کنند و خودشان را به عنوان عبادت‌کنندگان شیطان بازسازی کنند. وقتی بعداً مشخص می‌شود که همکلاسی آن‌ها نه فقط به قتل رسیده، بلکه به روشی که نشان از فعالیت‌های فرقه‌ای دارد، مثله شده است، هرج و مرج به وجود آمده باعث می‌شود تقریباً همه در شهر شروع به متهم کردن یکدیگر کنند و چنگال‌هایشان را بالا بگیرند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد نحوه تغییر دادن همه چیز توسط دیلن در مورد خودش برای موفق شدن و به دست آوردن دختر رویاهایش صحبت کنند. چه درسی از نحوه تحقق اهدافش می‌گیرد؟
• درباره تئوری‌های توطئه صحبت کنیم. چرا مردم به آن‌ها اعتقاد دارند؟ چطور می‌توانند خطرناک شوند؟

والدین باید بدانند که هیستری! مجموعه‌ای هشت قسمتی است که از تئوری‌های توطئه «پانیک شیطانی» دهه ۱۹۸۰ الهام گرفته شده است. این مجموعه شامل مقدار زیادی الفاظ زشت و تند است، از جمله «لعنتی»، «خراب»، «لعنت» و «جهنم». خشونت و ترس‌آور شامل موارد ساخت دست بشر (کسی با آچار چرخ مورد ضرب و شتم قرار می‌گیرد، نوجوانان ربوده می‌شوند) و انواع شیطانی (نیروهای نامرئی مردم را در خانه می‌کشند، باعث بروز جوش‌های ترشح‌کننده می‌شوند و انسان‌ها را تسخیر می‌کنند). یکی از والدین صاحب یک بار است که بزرگسالان در آن دور هم جمع می‌شوند و نوشیدنی مصرف می‌کنند. در صحنه‌ای فلش‌بک، هیپی‌ها LSD مصرف می‌کنند.

این نمایش با داستانی شبیه به یک فیلم ترسناک نوجوانانه شروع می‌شود، سپس تمرکز آن به سمت تعداد زیادی شخصیت و زیرداستان‌های مختلف تغییر می‌کند، که همه آنها موفق یا یکدست در لحن نیستند. هیستریا! در اینجا و آنجا ایده‌های جالبی دارد و ردیفی از بازیگران بزرگ و شناخته‌شده (دیدن بروس کمپبل، آیکون فیلم‌های درجه ب، در حال بازی کاملاً جدی، سرگرم‌کننده است)، اما نمی‌تواند دقیقاً مشخص کند که می‌خواهد چه باشد، که بیننده را نیز سردرگم می‌کند و در نهایت بی‌علاقه. این می‌توانست فشرده‌تر و خلاصه‌تر شود و در تعداد کمتری قسمت ارائه شود، یا شاید به زمان بیشتری نیاز داشت تا تمام داستان‌ها را به نتیجه‌ای رضایت‌بخش‌تر برساند. با این حال، این سریال از عامل نوستالژی با طعم چیزهای عجیب و غریب برخوردار است و عجیب است که می‌بینید سازندگان با جسارت همه چیز را به دیوار می‌اندازند تا ببینند چه چیزی می‌ماند.