چون من گفتم

مادر مجردی به نام دافنه (دایان کیتون) مصمم است سه دختر بزرگ خود را به ازدواج برساند تا از تنهایی خودش دوری کنند. او در این کار با دو دخترش مگی و می موفق می‌شود، اما دختر دیگرش میلی (مندی مور) به نظر نمی‌رسد بتواند مرد مناسب را پیدا کند. وقتی دافنه شروع به ترتیب دادن ملاقات‌هایی برای میلی با مردهای جوانی که از اینترنت پیدا کرده است می‌کند، فیلم به یک سری ملاقات‌های ناموفق وAwkward تبدیل می‌شود. در ذهن دافنه، ایده‌آل‌ترین مرد برای میلی، معمار جیسون است که کنترل‌گر و تملک‌گرایانه به نظر می‌رسد، درست مثل خود دافنه. اما درست زمانی که دافنه قرار ملاقات را ترتیب می‌دهد، خواستگار دیگری در زندگی دخترش ظاهر می‌شود، یک گیتاریست و معلم موسیقی به نام جانی. واضح است که میلی به کدام مرد علاقه دارد، اما او باید صحنه‌های تکراری بحث با دافنه، متقاعد کردن خودش که جیسون مرد خوبی است و صحبت کردن درباره همه قرار ملاقات‌ها و نگرانی‌هایش با خواهرانش را پشت سر بگذارد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد کمدی‌های رمانتیک صحبت کنند. این فیلم چگونه شبیه سایر کمدی‌های رمانتیکی است که دیده‌اید؟ چرا فیلم‌هایی که در این ژانر هستند، تمایل دارند الگوی یکسانی را دنبال کنند؟ آیا می‌توانید مثالی از عناصر آشکار "کمدی رمانتیک" ارائه کنید (به عنوان مثال، تفاوت‌های آشکار بین دوست‌پسران میلی، که باعث می‌شود انتخاب او برای بیننده آشکار باشد). همچنین خانواده‌ها می‌توانند در مورد والدین سلطه‌جو صحبت کنند. چگونه می‌توان پیشنهادات و توصیه‌هایی که با نیت کمک ارائه می‌شوند، در نهایت به شخصی که آنها را دریافت می‌کند آسیب برسانند؟ به جز انتقاد کردن، چگونه می‌توانست دافنه دخترانش را تشویق کند؟

والدین باید بدانند که کودکان زیر ۱۴ سال (حتی طرفداران بزرگ مندی مور) احتمالاً علاقه‌ای به این کمدی رمانتیک بی‌روح و غیراصلی نخواهند داشت. طنز فیلم بر اساس یک کلیشه بسیار تکراری است: مادر مداخله‌گر و پرخاشگر. علاقه او به زندگی عاشقانه دختر کوچکترش منجر به شوخی‌های احمقانه، تصاویر جنسی (زنان در لباس زیر ظاهر می‌شوند، کمی بوسیدن، یک مونتاژ کوتاه یک زن را با دو شریک مختلف نشان می‌دهد) و کنایه‌های جنسی (از جمله بحث در مورد ارگاسم و بازسازی آن) می‌شود. زبان بسیار ملایم برای رده‌بندی سنی PG-13 ("ass"، "damn it") و کمی نوشیدن الکل در جمع.

فیلم «چون من گفتم» با بازی‌های دست‌و‌پا چلفتی و کسالت‌بار، یک شوخی ساده را پایه‌گذاری می‌کند - مادر آزاردهنده و دخالت‌کننده - و آن را تا انتها ادامه می‌دهد. کارگردانی مایکل لمانن به بهترین شکل ممکن «بی‌علاقه» توصیف می‌شود. این فیلم پر است از کلیشه‌هایی که سخت می‌توان آنها را شمرد: صحنه‌های رانندگی بد، واکنش‌های سگ، صحنه‌های افتادن کیک، صحنه‌های ناتوانی در کار با فناوری (دافنه به یک سایت غیراخلاقی در کامپیوترش می‌رود و نمی‌تواند آن را خاموش کند) و حتی صحنه‌های تماشای فیلم‌های قدیمی. این مورد آخر به‌ویژه آزاردهنده و خودتخریب‌گر است - زیرا دافنه طرفدار گری کوپر است، فیلم‌های کلاسیک که او تماشا می‌کند، این فیلم را در مقایسه با آنها بدتر نشان می‌دهند.