سنسور

در سال ۱۹۸۵، سانسورچی فیلمی به نام انید (نیام آلگار) را نشان می‌دهد که در تلاش است تا با ناپدید شدن خواهر کوچکترش کنار بیاید. وقتی یکی از فیلم‌هایی که او تماشا می‌کند، یادآور خاطراتی برایش می‌شود، انید متقاعد می‌شود که ستارهٔ آن فیلم در واقع خواهر گمشده‌اش است و تلاش می‌کند تا با او ارتباط برقرار کند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد خشونت در سانسور صحبت کنند. آیا خون و خونریزی بیش از حد به نظر می‌رسید؟ آیا صحنه‌های خشونت‌آمیز به روایت موثر داستان کمک کردند؟ آیا شوکه‌کننده یا هیجان‌انگیز بود؟ چرا؟ آیا مواجهه با رسانه‌های خشونت‌آمیز، حساسیت کودکان را نسبت به خشونت کاهش می‌دهد؟
• فیلم ترسناک بود؟ چه چیزی در مورد فیلم‌های ترسناک جذاب است؟
• چگونه بیماری روانی در فیلم به تصویر کشیده شد؟ آیا با حساسیت و دقت به آن پرداخته شد؟ چرا این موضوع مهم است؟
• آیا از دیدن افراد سیگار کشیدن در محل کار متعجب شدید؟ نگرش ما نسبت به سیگار کشیدن در طول سال‌ها چگونه تغییر کرده است؟
• درباره‌ی الفاظ زشت و تند در فیلم صحبت کنیم. آیا ضروری به نظر می‌رسید یا اغراق‌آمیز؟ چه تاثیری بر فیلم داشت؟

والدین باید بدانند که سانسور یک فیلم ترسناک بریتانیایی بسیار خشن و خونین است که سراسر آن حاوی خشونت‌های گرافیکی است. داستان در سال ۱۹۸۵ اتفاق می‌افتد، انید (نیام آلگار) یک سانسورچی فیلم است که شغلش تماشای فیلم‌های خشن و ترسناک است. در این فیلم پیام‌های مثبت و الگو‌های مناسب بسیار کم و یا اصلا وجود ندارند و انید شخصیتی بسیار آشفته است که با یک اتفاق تروماتیک از گذشته‌اش دست و پنجه نرم می‌کند. بخش زیادی از تصاویر فیلم‌هایی که انید سانسور می‌کند، نشان داده می‌شود. این تصاویر شامل قطع سر، سوراخ کردن سر با دریل و تزریق به چشم با سرنگ است، که برخی از این تصاویر توسط کودکان دیده می‌شود و حتی توسط آن‌ها انجام می‌شود. در یکی از صحنه‌ها، شخصی به صورت کتک می‌خورد و بلوزش پاره می‌شود. سپس صدای جیغ آن شخص شنیده می‌شود که نشان‌دهنده تجاوز به اوست. خشونت فقط محدود به فیلم‌هایی که انید سانسور می‌کند، نیست. با پیشرفت توهمات و پارانویای او، او درگیر چند ماجرای خشن و گرافیکی می‌شود. وقتی کسی به او تعرض جنسی می‌کند، درگیری رخ می‌دهد و مهاجم او به عقب پرتاب می‌شود و مجسمه‌ای از پشت سرش رد می‌شود و از دهانش بیرون می‌آید. او همچنین در یک حمله وحشیانه با تبر شرکت دارد که منجر به مرگ دو شخصیت و پاشیدن خون زیادی می‌شود. انواع کلمات فحش و ناسزا در سراسر فیلم استفاده می‌شود، از جمله کلمات فاک، شیت، بیچ و بلادی هل. این فیلم در دهه ۱۹۸۰ اتفاق می‌افتد، و بینندگان جوان ممکن است از دیدن شخصیت‌هایی که در محل کار سیگار می‌کشند و رفتارهای زن‌ستیزانه و Misogynistic به صورت آشکار نمایش داده می‌شود، شگفت‌زده شوند. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

فیلمی در مورد «ویدئو ناستیز» به طور اجتناب ناپذیری سهم خود از خون و خشونت را به نمایش می‌گذارد. و سانسور به خوبی از عهده این کار برمی‌آید. این فیلم ترسناک بریتانیایی از کارگردان تازه‌کار، پرانو بیلی-باند، برای افراد حساس مناسب نیست. اما اگر معده‌تان آن را تحمل می‌کند، با داستانی جذاب در مورد تروما، وسواس، و حتی یک بازگشت سرگرم‌کننده - هرچند خونین - به فیلم‌های ترسناک استثماری کم‌هزینه‌ای که در نوارهای VHS در دهه ۱۹۸۰ پخش می‌شدند، مواجه خواهید شد. در واقع بخش زیادی از فیلم ادای احترامی به ژانر «ویدئو ناستیز» است. خشونت‌های اغراق‌آمیز زیادی وجود دارد، نه فقط در فیلم‌هایی که انید باید به عنوان سانسورچی فیلم تماشا کند، بلکه در زندگی خود او نیز. برخی از صحنه‌ها واقعاً خونین و دلخراش هستند. اما در حالی که فیلم‌های دهه ۸۰ اغلب فاقد خط داستانی بودند، بیلی-باند با دقت یک روایت داستانی را ساخته است که وقتی خون و خونریزی شروع می‌شود، هرگز احساس اغراق‌آمیز بودن نمی‌کند.بیلی-باند به لطف بازی فوق‌العاده‌ی الگار (سایه‌ی خشونت) در نقش انید، که تقریبا در هر صحنه‌ای حضور دارد، بسیار کمک شده است. صحنه‌ای وجود دارد که دوربین روی صورت انید زوم می‌کند در حالی که او دارد فیلمی را تماشا می‌کند و اگرچه ما شاهد تصاویر فیلم نیستیم، اما چشمانش به‌خوبی وحشت آنچه را که می‌بیند، به تصویر می‌کشد، بنابراین ما نیازی به دیدن تصاویر نداریم. سانسور برای همه نیست و قطعا فیلمی نیست که برای شب‌های خانوادگی مناسب باشد. اما برای کسانی که در دوران «ویدئوهای زشت» دهه‌ی ۱۹۸۰ بزرگ شده‌اند، این بازبینی خونین به دوران گذشته، بسیار جذاب است.