شنیدن، باور کردن است.

در مستند «شنیدن باور کردن است»، لورنزو دِاستفانو زندگی راشل فلاورز را از دوران کودکی تا شهرت روزافزونش به عنوان زنی جوان در سال ۲۰۱۷ به تصویر می‌کشد. راشل، نوزادی نارس و کوچک، با تلاش برای بقا به دنیا آمد، نابینا بود و با استعدادی موسیقایی فوق‌العاده و مادری دلسوز و باهوش به دنیا آمد. دِاستفانو از فیلم‌های خانگی خانواده فلاورز، خاطرات شخصی و ساعت‌ها همراهی با راشل و تیمش برای روایت داستان او استفاده می‌کند. فیلم بین «آن زمان» — راشل در ۴ سالگی، نواختن موسیقی کلاسیک با گوش و مهارت — و «اکنون» — راشل به عنوان زنی جوان، شگفت‌زده کردن مخاطبان در کنسرت‌های انفرادی و همراه با طیفی از هنرمندان مشهور — در نوسان است تا استعدادهای راشل را به تصویر بکشد. در طول مسیر، برخی از افراد و سازمان‌های سخاوتمند که به راشل کمک و الهام‌بخش او بوده‌اند، ظاهر می‌شوند تا از او تمجید کنند. موسیقی، که به وفور در فیلم وجود دارد، از کلاسیک تا استاندارد و جاز بداهه‌نوازی متغیر است و در نهایت به آثار مدرن و منحصربه‌فرد راشل ختم می‌شود.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد تاثیر فیلم‌هایی مانند «شنیدن باور کردن است» بر مخاطبان صحبت کنند. تحت تاثیر قرار گرفتن از یک فیلم به چه معناست؟ آیا فیلمی را به یاد می‌آورید که به صورت شخصی شما را تشویق و ترغیب کرده باشد؟ چگونه؟
• در مورد استفاده از کلمه فحش در این فیلم چه فکری می‌کنید؟ آیا فکر می‌کنید دلیلی وجود داشته که فیلم‌سازان آن را در فیلم قرار دهند، یا اینکه اشتباه کرده‌اند و آن را در فیلم باقی گذاشته‌اند، در حالی که می‌دانستند ممکن است مخاطبان جوان را محدود کند؟ آیا فکر می‌کنید والدین می‌توانند/باید از کنار تنها کلمه نامناسب در این فیلم که در غیر این صورت تمیز و مناسب است، به راحتی بگذرند؟ خانواده شما چگونه چنین تصمیمی می‌گیرد؟
• راشل با وجود نابینایی با چالش بزرگی مواجه بود. به نظر شما مهم‌ترین ویژگی‌های راشل که به او در غلبه بر این چالش کمک کرد، چه بود؟ واضح است که تیزبینی حواس دیگرش (به‌ویژه شنوایی) در بخشی از موفقیتش نقش داشته، اما در مورد توانایی‌های شخصی او چه فکر می‌کنید؟

فیلم مستند «شنیدن باور کردن است» استعدادهای فراوان راشل فلاورز، دختری نابینا از بدو تولد، را به نمایش می‌گذارد. او نوازنده‌ی چیره‌دست پیانو، گیتار و آهنگساز است. راشل همچنین فلوت، هارپ می‌نوازد و به عنوان خواننده نیز فعالیت دارد. در اوایل دهه‌ی بیست سالگی و همزمان با اکران این فیلم، رؤیای همیشگی راشل در حال تحقق است؛ رؤیایی که با شجاعت و اراده‌ی او به حقیقت می‌پیوندد. در این فیلم، راشل در کنسرت‌های انفرادی، اجراهایی در کنار یک ارکستر جوان و همچنین در همراهی با دیگر موسیقی‌دانان مشهور، حضوری تأثیرگذار دارد. شادی و لذت این دختر جوان از موفقیت‌هایش، عنصر کلیدی فیلم است. فیلم، جنی فلاورز، مادر راشل را نیز به تصویر می‌کشد که همواره تکیه‌گاه محکمی برای این دختر چالش‌پذیر اما بااستعداد بوده است. استفاده از یک کلمه‌ی نامناسب، تنها لکه‌ی سیاهی است بر فیلمی که در غیر این صورت، نگاهی کاملاً سالم به سال‌های اولیه‌ی زندگی دختری با استعدادهای فراوان دارد. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی «شب فیلم خانوادگی» ثبت نام کنید.

در این فیلم، استعدادهای بداهه‌نوازی موسیقی ریچل فلاورز با سبکی بداهه‌نوازی هماهنگ ارائه می‌شود که هم دستاوردهای او و هم شادی در زندگی یک زن جوان استثنایی را جشن می‌گیرد. فیلم «شنیدن باور کردن است» فیلمی محکم و استوار است. تماشاگران از ریچل الهام خواهند گرفت و تحت تاثیر او قرار خواهند گرفت، و فرقی نمی‌کند که سلیقه‌ی موسیقی آن‌ها با سلیقه‌ی او جور باشد یا نه، استعداد او تحسین‌برانگیز است. و شادی او اگر نه چیزی، مسری است. از نقاط اوج فیلم می‌توان به اجرای پویا و پرانرژی یک سمفونی جوانان از یکی از آثار موسیقی ریچل، کنسرت انفرادی در مکانی زیبا در اوهای، کالیفرنیا، و حضور مشترک با دوویزیل زاپا در یک مکان شبانه در لاس وگاس اشاره کرد.با این حال، در برخی جهات ناکام است. بسیار طولانی و بی‌ساختار است (تجربیات آموزشی و سازمانی اولیه ریچل به جایی نمی‌رسند) و با وجود این، سفر عاطفی ریچل را به طور مختصر و گذرا نشان می‌دهد. آن را برای موسیقی، خنده‌های ریچل و دیدن نگاهی به یک زن جوان با استعداد در ابتدای آنچه قطعاً یک حرفه‌ی قدرتمند خواهد بود، تماشا کنید.