شهروند دواین

دواین بالفور (با بازی داگلاس اسمیت) از بازنده بودن و مورد تمسخر قرار گرفتن در مدرسه متنفر است، اما مرتبا اشتباه می‌کند. بعد از اینکه در انتخابات مدرسه به بچه قلدر باخت، دواین به هر نوع انتقامی فکر می‌کند، اما هیچ‌کدام جواب نمی‌دهد. دوست‌دخترش را از دست می‌دهد، مرتبا از مدرسه اخراج می‌شود و احساس تنهایی و بی‌دوستی می‌کند. وقتی معلمش (ویویکا ای. فاکس) به او توصیه می‌کند که بلندپروازتر باشد و انرژی خلاقانه‌اش را به شکل مثبت‌تری به کار بگیرد، تصمیم می‌گیرد برای شهرداری شهر کوچک‌شان نامزد شود و با مادی‌گرایی و فساد خانواده اول شهر، به رهبری مادربزرگ بچه قلدر، مبارزه کند. خاطره گذشته عجیب و غریب و مرگ خشونت‌آمیز پدرش، تلاش دواین را پیچیده‌تر می‌کند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد این موضوع صحبت کنند که در ابتدای فیلم، دواین تحت تأثیر فعالیت مورچه‌ای قرار می‌گیرد. تماشای مورچه چگونه او را تشویق کرد و به او انگیزه داد؟ حضور حشرات در تیتراژ ابتدایی چگونه به حل نهایی فیلم مرتبط بود؟
• در طول فیلم، احساسات شما نسبت به پدر دواین چگونه تغییر کرد؟ آیا فکر می‌کنید افشای تدریجی حقایق در مورد سسیل بالفور، داستان را جذاب‌تر یا گیج‌کننده‌تر کرد؟
• انتخابات مدرسه در این فیلم چگونه با انتخابات مدرسه شما متفاوت بود؟ به نظر شما چه مسائلی برای بچه‌ها در زمان رای دادن برای انتخاب نماینده مهم است؟

والدین باید بدانند که این کمدی سیاسی نوجوانان از الفاظ زشت در سراسر فیلم استفاده می‌کند: به‌ویژه کلمات «س--ت» و «اس» در اشکال مختلف، و همچنین یک بار از عبارت «اف--ک آف». همچنین، چندین شخصیت در فیلم نوشیدنی‌های الکلی از جمله آبجو مصرف می‌کنند، ازجمله نوجوانان و «عمو مورد علاقه» شخصیت اصلی که الکلی قمارباز است. شخصیت قهرمان داستان خشم شدیدی دارد و روش‌های مختلفی از انتقام را امتحان می‌کند، اما با موفقیت کمی، ازجمله مبارزه و ساخت یک «سلاح» بامزه اما بی‌اثر. تمام این اتفاقات برای ایجاد اثر کمدی است و کسی به‌طور جدی صدمه نمی‌بیند. محتوای جنسی خیلی ملایم است—یک پسر از دختری می‌پرسد که آیا می‌تواند او را عریان ببیند. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

تقریباً هر جنبه‌ای از این فیلم آماتوری و تقلیدی است. به جز بازی‌های دونال لوگ در نقش عمو بینگو و آلبرتا واتسون در نقش مادر دواین، شخصیت‌پردازی‌ها سطحی و غیرواقعی هستند. اگرچه فیلم‌سازان به وضوح می‌خواستند دواین شهروند را در حالی که یاد می‌گرفت استعداد و اشتیاق خودویرانگر خود را به سمت مسیری مثبت‌تر و زندگی‌بخش هدایت کند، دنبال کنند، اما او هرگز به نظر نمی‌رسد که برای چیزی خاص ایستادگی کند یا استعدادی در حل مشکلات یا ابزاری برای تغییر نشان دهد. احساسات کاوش نشده باقی می‌مانند؛ اندوه به ندرت مورد توجه قرار می‌گیرد؛ و بیشتر روابط فاقد استحکام یا صمیمیت هستند. بدتر از همه، این فیلم به سادگی خنده‌دار نیست و هرگز واقعاً جذاب نیست.