نسل بچه‌های جنگ

در فیلم بچه‌ی ناخواسته، جِی.سی (با بازی دایِن کیتون) یک مدیر اجرایی موفق است که سال‌ها کار را در اولویت قرار داده تا روزی شریک شود. درست زمانی که مدیرانش آماده‌ی ارتقای او به نظر می‌رسند، یکی از بستگان دورش می‌میرد و بچه‌اش را در وصیت‌نامه به او می‌سپارد. زندگی جی.سی به هم می‌ریزد. آیا او می‌تواند مسئولیت جدیدش را با رویای قدیمی‌اش هماهنگ کند، یا باید تعریف متفاوتی از موفقیت پیدا کند؟

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد نحوه‌ی مواجهه با مسائل جنسیتی در فیلم بچه‌های نسل انفجار صحبت کنند. آیا در فیلم، کلیشه‌های جنسیتی مشاهده کردید؟ آیا در طول فیلم، به چالش کشیده شدند؟ راهکارهایی برای مبارزه با کلیشه‌های جنسیتی.
• درباره مفهوم موفقیت و معنای آن برای افراد مختلف صحبت کنید. آیا همه فرصت‌های برابر برای موفقیت دارند؟ چه چیزهایی می‌توانند موانع باشند؟
• در این فیلم، روابط جنسی و عاطفی چگونه به تصویر کشیده شده است؟ والدین، با نوجوانان خود در مورد ارزش‌های خود در این موضوعات صحبت کنید.
• زندگی در شهر و روستا در فیلم چگونه مقایسه می‌شد؟ آیا می‌توانید به فیلم‌های دیگری فکر کنید که در آن شخصیت اصلی زندگی آشنای خود را ترک می‌کند تا در محیطی ناآشنا راه خود را پیدا کند؟
• اگر این فیلم امروز ساخته می‌شد، چه تفاوت‌هایی می‌توانست داشته باشد؟

والدین باید بدانند که فیلم ببی بام یک کمدی دهه ۸۰ است و بسیار در آن دوران ساخته شده است. این فیلم با دیدگاه فمینیستی بازی می‌کند اما قربانی کلیشه‌های جنسیتی فراوان می‌شود. جِی.سی. (دایان کیتن) یک زن موفق در تجارت است که زندگی‌اش با ورود یک نوزاد به سرپرستی او، ناگهان تغییر می‌کند. بیشتر شوخی‌های فیلم از تفاوت‌های شخصیت‌ها نشات می‌گیرد و از آشفتگی‌هایی که جِی.سی. در تلاش برای کنار آمدن با نوزاد و محیط جدید روستایی‌اش ایجاد می‌کند، به وجود می‌آیند. در فیلم اشاره‌هایی به مسائل جنسی و رابطه جنسی وجود دارد، اما هیچ صحنه صریحی نشان داده نمی‌شود. شخصیت‌ها در چند صحنه شراب می‌نوشند، اما نه به حدی که مست شوند، و در یک صحنه هم والیم مصرف می‌شود. در برخی از دیالوگ‌ها از کلمات بی‌ادبی مثل خرافات و مزخرف استفاده شده است. در فیلم به مرگ والدین نوزاد اشاره می‌شود و صحنه‌هایی در یک آژانس فرزندخواندگی وجود دارد. اگرچه پیام‌های فیلم بعد از سه دهه کمی قابل تامل به نظر می‌رسند، اما بزرگسالان و کودکان بزرگ‌تر که از یک کمدی سرگرم‌کننده با موسیقی متن نوستالژیک دهه ۸۰ لذت می‌برند، احتمالاً از تماشای آن خوشحال خواهند شد. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

این کمدی درام در ابتدا با اعتماد به نفس قدم برمی‌دارد با گروهی از آیکون‌های دهه ۸۰ و آنچه از دور، به نظر یک پیش‌زمینه مدرن و سرگرم‌کننده می‌آید. متاسفانه ببی بام به نظر با ایده فمینیسم و توانمندسازی بازی می‌کند، فقط برای اینکه بعدا به کلیشه‌های جنسیتی و کلیشه‌های هالیوودی زنان شاغل در شرکت‌ها سقوط کند. کیتون با تمام وجود درگیر درام و هرج و مرج می‌شود. اما مفهوم یک زن موفق که به نظر می‌رسد حتی قادر به سازماندهی یک پرستار بچه نیست، درست به هدف نمی‌خورد.در این فیلم لحظات تاثیرگذاری وجود دارد و در برخی قسمت‌ها بسیار سرگرم‌کننده است، به‌خصوص در صحنه‌های ابتدایی آنارشی بچه‌ها. با این حال، در برخی جنبه‌ها ضعف دارد. در انتهای فیلم، شخصیت کیتون، جی.سی، در مقابل اتاقی پر از مردان سفیدپوست مغرور و متکبر قرار می‌گیرد که سعی دارند کسب‌وکار رو به رشد غذای بچه او را تصاحب کنند. اما آنچه می‌توانست یک دیدگاه جالب درباره محیط کاری جنسیت‌زده و یافتن راه خود برای موفقیت باشد، کمی شبیه تسلیم شدن به نظر می‌رسد. فیلم تقریباً خوب پیش می‌رود، اما همه‌چیز مثل یک فرصت از دست رفته به نظر می‌رسد، فرصتی برای گفتن چیزهای بیشتر، عمیق‌تر رفتن، یا کمی تیزتر بودن. در کل، این فیلم یک سرگرمی سبک‌دلانه است که به شدت به شهرت بازیگرانش متکی است، از جمله سام شپارد و هارولد ریمز، برای روایت داستانی که به نظر می‌رسد دقیقاً نمی‌داند چه می‌گوید، اما چند ساعت سرگرم‌کننده و سطح قابل قبولی از نوستالژی را ارائه می‌دهد. حتی اگر تاثیر آن بیشتر شبیه یک سر و صدا باشد تا یک انفجار.