یهودتاپیا

کریستین (ایوان سرگی) می‌خواهد با یک دختر یهودی ازدواج کند چون نمی‌خواهد هیچ‌وقت مجبور به تصمیم‌گیری برای خودش باشد. او با آلیسون (جنیفر لاو هیوت) دختر یک خاخام آشنا می‌شود و عاشق او می‌شود، اما شانس او با آلیسون بسیار کم است چون یهودی نیست. کریستین دوست دوران کودکی‌اش آدام (جوئل دیوید مور) را متقاعد می‌کند تا به او کمک کند تا خودش را به عنوان یک یهودی جا بزند و نام او را به آوی روزنبرگ تغییر می‌دهد. آلیسون و خانواده‌اش شروع به متوجه شدن چیزهایی در مورد آوی می‌کنند که درست به نظر نمی‌رسند. او تا کجا پیش می‌رود تا این نمایش را حفظ کند؟

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد کلیشه‌سازی صحبت کنند. اگر یک گروه در حال کلیشه‌سازی از خودشان باشد، آیا این کار را قابل قبول می‌کند؟ چرا، یا چرا نه؟
• آیا دوستانی از اقوام یا فرهنگ‌های مختلف دارید؟ چه روش‌های مثبتی برای کاوش در تفاوت‌ها یا جشن گرفتن شباهت‌ها وجود دارد؟
• آیا هر کدام از شخصیت‌ها برای شما قابل باور بودند؟ کدام‌ها و چه چیزی آن‌ها را قابل باور یا غیرقابل باور می‌کند؟

والدین باید بدانند که جوتوپیا کلیشه‌های فرهنگی را بدون بررسی و بینش واقعی به عنوان یک امر بدیهی ارائه می‌دهد. شوخی‌های جنسی بی‌ادبانه و الفاظ زشت (اغلب «فاک» و «شیت») مطمئناً آن را برای نوجوانان جذاب می‌کند، اگرچه حتی نوجوانان هم خیلی زود از تکرار بی‌پایان خسته می‌شوند. شخصیت‌های اصلی در اواخر دهه ۲۰ سالگی خود، بحث‌های صریحی در مورد رابطه جنسی دارند و اندام تناسلی مرد و زن در تصویر یا انیمیشن دیده می‌شود. چند صحنه در بارها اتفاق می‌افتد و شخصیت‌های بزرگسال گاهی اوقات آبجو می‌نوشند. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

جو توپیا یک نکته را بارها و بارها تکرار می‌کند. این فیلم از یک ایده نسبتاً جالب در مورد تفاوت‌های فرهنگی استفاده می‌کند، آن را به حد افراط می‌رساند تا جایی که تماشاگر را آزرده می‌کند، و سپس با شوخی‌های جنسی و الفاظ زشت آن را از مسیر خارج می‌کند. طنزی که عمدتاً بر الفاظ رکیک و تکرار اعضای بدن تأکید دارد، به ویژه «واژن»، نتوانسته کمبود بینش و درک واقعی را بپوشاند اما مطمئناً برای کسانی که حس شوخ‌طبعی ناکامل دارند، جذاب خواهد بود. آنچه از داستان و شخصیت‌پردازی در فیلم وجود دارد، هیچ شگفتی یا بینشی ارائه نمی‌دهد، زیرا عمدتاً بر اساس حرکت از کلیشه به سمت تصورات کلیشه‌ای و بالعکس است.این نمایش در منطقه لس آنجلس تا حدودی موفق بود، که احتمالاً برخی از شگفتی‌ها در بازیگران نقش‌های مکمل را توضیح می‌دهد (ریتا ویلسون؟ واقعاً؟). به‌جز انتخاب‌های نامناسب بازیگران، پیتر استورمار لهجه آمریکایی را به‌خوبی اجرا نمی‌کند، اما آنها به‌خوبی از عهده نقش‌های خود برمی‌آیند، همان‌طور که از بازیگران باتجربه انتظار می‌رود. بازیگران نقش‌های اصلی عاشقانه، هیچ ارتباط عاطفی واقعی را منتقل نمی‌کنند و به نظر می‌رسد که به‌درستی به آنچه برایشان اتفاق می‌افتد، اعتقاد ندارند. رد کنید.