عیسی مسیح ابرقهرمان

در این نسخه از وقایع عهد جدید پیرامون مرگ عیسی، مسیح (تد نیلی) به‌عنوان اولین سلبریتی واقعی به تصویر کشیده می‌شود. این نمایش به‌صورت "نمایش در نمایش" ساختار یافته است، جایی که گروهی از زائران با اتوبوس در بیابانی امروزی فرود می‌آیند و دکور، وسایل صحنه و لباس‌ها را برای ارائه تفسیر خود از روزهای پایانی منجی آماده می‌کنند. دیالوگ گفتاری در آن وجود ندارد؛ بلکه روایت داستان از طریق اپرای راک اندرو لوید وبر و رقص انجام می‌شود. در فیلم "عیسی مسیح سوپراستار"، عیسی جوان رهبری گروهی شاد و سرمست از پیروان شیفته را بر عهده دارد، در حالی که مریم مجدلیه (یونو الیمون) در کنار اوست. در همین حال، دوست صمیمی و شاگرد او، یهودا اسخریوطی (کارل اندرسون)، نگران است که پیام معبودش توسط شهرت روزافزون او فاسد شود. در اینجا، یهودا به‌هیچ‌وجه خائن و طمع‌کار نیست، بلکه وفاداری قابل احترام، هرچند گمراه، است. خود عیسی نیز درک می‌کند که تنها در مرگ است که کلامش گسترده و قدرتمند خواهد شد. سایر بازیگران — پونتیوس پیلاطس، هیرود و قیافا — نقش‌های دشوار خود را به‌عنوان شخصیت‌های شرور ایفا می‌کنند.

• «خانواده‌ها می‌توانند در مورد عیسی مسیح و اینکه چگونه به‌عنوان اولین سوپراستار جهان به تصویر کشیده شده است، صحبت کنند. چه شباهت‌هایی بین نحوه "پرستش" سلبریتی‌ها در دنیای امروز و این موضوع می‌بینید؟»
• «علاوه بر موسیقی، فیلم‌سازان از چه تکنیک‌هایی برای به‌روزرسانی روایت داستان عیسی (ع) و مرتبط‌تر کردن آن برای بینندگان امروزی استفاده کرده‌اند؟»
• «چرا یهودا نگران بود که محبوبیت عیسی ممکن است به هدف او آسیب برساند؟ آیا موارد دیگری را دیده‌اید که در آن فرستاده از پیام مهم‌تر شود؟»

«والدین باید بدانند که "عیسی مسیح سوپراستار"، نسخه‌ی فیلم‌برداری‌شده از اپرای راک موفق اندرو لوید وبر، انحرافی خیال‌انگیز از منبع کتاب مقدس آن است. با استفاده از فرمت "نمایش در نمایش"، هفته‌ی آخر زندگی عیسی توسط گروهی از بوهمین‌های دهه ۱۹۷۰ (یا "کودکان گل") در یک محیط بیابانی متروک به نمایش درمی‌آید. در این فیلم دیالوگ وجود ندارد. موسیقی راک روند داستان و فضای آن را تعیین می‌کند و تمام صحنه‌ها را همراهی می‌کند. کارگردان، نورمن جویسون، در سراسر فیلم، مدرنیته و باستان را با هم ترکیب می‌کند. لباس‌ها از سال ۱۹۷۳ به ۲۹ میلادی و دوباره به زمان حال تغییر می‌کنند. سلاح‌های قرن بیستم، رقص و البته موسیقی راک، ابزار بازگویی این داستان کهن‌الگو هستند. با وجود اینکه این فیلم در سال ۱۹۷۳ درجه‌ی سنی G (مناسب برای همه سنین) دریافت کرد، حاوی خشونت قابل‌توجهی است، از جمله صحنه‌ای که عیسی ۳۹ ضربه شلاق می‌خورد (با خونریزی فراوان)؛ خودکشی یهودا اسخریوطی؛ و یک دنباله‌ی طولانی و شدید از مصلوب شدن عیسی. این اثر تجربی است و در زمان انتشار اولیه‌اش بحث‌برانگیز بود. مخاطبانی که انتظار روایت مسیحی سنتی دارند، حداقل شگفت‌زده خواهند شد. با توجه به ماهیت گرافیکی خشونت و همچنین رویکرد غیرمتعارف به روزهای پایانی زندگی عیسی، این فیلم برای کودکان بزرگ‌تر یا بسیار بالغ‌تر مناسب‌تر است. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی "شب فیلم خانوادگی" ثبت‌نام کنید.»

لذت بردن از این فیلم برای بینندگان به سلیقه‌ی آن‌ها در مورد موسیقی متمایز اندرو لوید وبر بستگی دارد، به‌خصوص که در فیلم دیالوگ وجود ندارد. چند ترانه از این فیلم («نمی‌دانم چطور دوستش بدارم» و «عیسای ناصری») به آثار کلاسیک تبدیل شده‌اند و نماینده‌ی موسیقی وبر برای این روایت غیرمتعارف از داستان قدیمی هستند. برای برخی، ممکن است این فیلم احمقانه یا آشفته به نظر برسد. از نظر محققان مسیحی، آزادی عمل وبر، کارگردان جویسون و گروهشان، قابل مقایسه با کتاب مقدس است. با این حال، این فیلم پر از انرژی است و گاهی بی‌احترامی می‌کند و تلاش می‌کند تا اصالت داشته باشد. بازی‌های تاثیرگذار کارل اندرسون و ایوون الایمن از بقیه‌ی بازیگران، که نقش‌هایشان را اغراق‌آمیز بازی می‌کنند، متمایز است. احتمالاً هیئت رتبه‌بندی MPAA که به این فیلم درجه‌ی G داده بود، امروزه تجدید نظر می‌کرد؛ صحنه‌های مصلوب شدن، شلاق زدن خونین و خودکشی قطعاً برای کودکان مناسب نیستند. این فیلم ابتدا به‌عنوان آلبومی از موسیقی‌های کتاب مقدس وبر در نظر گرفته شد و در دهه‌های گذشته، نمایش‌های «عیسای ناصری» در سراسر جهان اجرا شده است.