راه خروجی نیست

در ابتدای فیلم، داربی (با بازی هانا رز لیو) که در حال بهبودی از اعتیاد به مواد مخدر است، از مرکز بازپروری فرار می‌کند و بعد از شنیدن خبر بستری شدن مادرش در بیمارستان، ماشین یکی از کارکنان را می‌دزدد. در حالی که او در حال رانندگی به سمت بیمارستان مادرش در شهر سالت لیک سیتی است، طوفانی زمستانی رخ می‌دهد. پلیس محلی به او می‌گوید که باید در یک مرکز بازدیدکنندگان که برای مسافران گرفتار در طوفان برپا شده، توقف کند. مجموعه‌ای عجیب از چهار نفر دیگر نیز در آن مکان حضور دارند. وقتی داربی به پارکینگ می‌رود، فریادهای خفه‌ای را می‌شنود و کودکی را در قسمت عقب یک ون، بسته و بسته‌بندی‌شده پیدا می‌کند. حالا او باید به داخل برگردد و بفهمند که چه کسی آن کودک را نگه داشته و به چه کسی می‌تواند اعتماد کند و به چه کسی نمی‌تواند اعتماد کند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد فضای نمایشنامه «درهای بسته» صحبت کنند. به نظر شما، این مکان، طوفان برفی و تاریکی قرار است چه احساسات و عواطفی را برانگیزد؟
• فیلم چگونه اطلاعات پس‌زمینه‌ای در مورد شخصیت‌های مختلف را از طریق گفتگوها به هم می‌بافد؟ دوست داشتید چه چیزهای بیشتری در مورد آن‌ها بدانید؟
• داربی علی‌رغم سابقه‌ی سوءمصرف مواد و عدم کمالش به عنوان الگوی رفتاری، چگونه قدرت، شجاعت و تاب‌آوری خود را نشان می‌دهد؟

والدین باید بدانند که فیلم بدون خروج، اقتباسی از رمان تیلور آدامز، فیلمی پرتنش با بازیگران متنوع و فضایی تنگ و خفقان‌آور است. این فیلم برای مخاطبان جوان بسیار خشن است. کودکی با بیماری تهدیدکننده زندگی ربوده شده و در قسمت عقب یک ون بسته شده است، و صحبت از قاچاق کودکان به میان می‌آید. به سمت شخصیت‌ها شلیک می‌شود، تعقیب می‌شوند، با میخ‌زن آسیب می‌بینند، در تصادف ماشین بیهوش می‌شوند، از تپه‌ای به پایین و به سمت درختان می‌غلتند، و آتش می‌گیرند. صحبت از نبردهای نظامی و خودکشی می‌شود، اطلاعاتی که یک شخصیت به شکل سادیستی از آن برای آزار دیگری استفاده می‌کند. افرادی که در حال ترک اعتیاد به مواد مخدر هستند به یاد مصرف مواد می‌افتند، از جمله یک اوردوز آشکار، و وسوسه مصرف مواد می‌شوند. دیگران اعتیاد به قمار یا مشکلات مالی دارند که آن‌ها را به سمت تصمیم‌گیری‌های اخلاقاً قابل‌بحث سوق می‌دهد. دو شخصیت برای منحرف کردن حواس دیگران یکدیگر را می‌بوسند. زبان فیلم شامل کلمات فحش، bulshit، لعنتی، خدا لعنتی، و احمق است. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

توپُرِفت‌های داستانی، فضاسازی و بازی‌های تأثیرگذار، به‌ویژه از بازیگر نقش اول لیو، این فیلم را به اثری پرتنش تبدیل کرده‌اند، هرچند که در ادامه بیشتر به سمت خشونت‌های خونین پیش می‌رود. در اوایل فیلم خروجی وجود ندارد، وقتی که داربی کودک بسته‌شده در عقب یک ون را پیدا می‌کند و هنوز نمی‌داند صاحب ماشین کیست. گروهی از مسافران سرگردان بازی ورق را شروع می‌کنند و دوربین روی چشم‌های شخصیت‌ها زوم می‌کند، درحالی‌که لحظات فیلم پرتنش‌تر و پرتنش‌تر می‌شود. چه کسی دروغ می‌گوید؟ داربی به چه کسی می‌تواند اعتماد کند؟ اینجا جایی است که فیلم در قوی‌ترین حالت خود قرار دارد. وقتی صاحب ون فاش می‌شود، فیلم به سمت خشونت‌های بیشتر (انتظار خون زیادی را داشته باشید) پیش می‌رود، با چند تاپُرِفت داستانی غافلگیرکننده.لیو در به تصویر کشیدن درد مهارت دارد و نگاه‌های ترسیده و ناراحتی کلی او، از لحظه‌ای که از بازپروری فرار می‌کند و ماده‌ای سفید را برای بعد ذخیره می‌کند، آزاردهنده است. او خود را قوی‌تر و مقاوم‌تر از چیزی که دیگران انتظار دارند، نشان می‌دهد. انتخاب گروه بازیگران بسیار خوب بود و اگرچه ما سرنخ‌های وسوسه‌انگیزی در مورد زندگی آنها دریافت می‌کنیم، اما آنها شایسته پیش‌زمینه بیشتری بودند. دنیس هیزبرت به هر نقشی که بازی می‌کند، وقار می‌بخشد. محیط نیز به تعلیق داستان کمک می‌کند: مرکز بازدیدکنندگان در گذرگاهی در کوهستان که در یک طوفان برفی شبانه گیر افتاده، جوی از احساس تنگی‌نفس و حتی وحشت ایجاد می‌کند. همچنین فیلمبرداری به یادماندنی‌ای وجود دارد که از محیط برفی به شکلی تأثیرگذار استفاده می‌کند، مانند شات‌های بالایی از خودرویی تنها با نورافکن‌های رو به جلو یا برف‌هایی که در نورهای آبی، سفید و قرمز ماشین پلیس می‌درخشند.