من دنیل بلیک هستم

پس از حمله قلبی‌اش، پزشک به دن (دیو جانز) - شخصیت اصلی فیلم «من، دنیل بلیک» - می‌گوید که تا زمانی که عملکرد قلبش بهبود نیابد، نباید کار کند. و گویی همین کافی نبوده، وقتی دن برای «ارزیابی حمایت از اشتغال» خود مراجعه می‌کند تا مشخص شود که آیا واجد شرایط دریافت غرامت کارگری بریتانیا هست یا خیر، شایسته حمایت شناخته نمی‌شود. بدین ترتیب ورود دن به آن چه در فیلم به عنوان بوروکراسی بی‌روح و غیرانسانی خدمات اجتماعی به تصویر کشیده شده، آغاز می‌شود. او نمی‌تواند کار کند و واجد شرایط دریافت حمایت نیست مگر این که درخواست تجدیدنظر دهد، فرایندی پیچیده و خود-متناقض. (او نمی‌تواند درخواست تجدیدنظر دهد مگر این که ابتدا از سوی یک «تصمیم‌گیرنده» تماسی دریافت کند که واجد شرایط نیست و سپس نامه‌ای برای تأیید آن دریافت کند. اما نامه قبل از تماس تلفنی آمد! متاسفانه، درخواست تجدیدنظر رد شد.) طی یکی از بازدیدها از اداره رفاه، دن از زنی جوان و بی‌چیز به نام کتی (هیلی اسکایرز) حمایت می‌کند که به وضوح مورد بدرفتاری کارکنان خدمات اجتماعی قرار گرفته است که فراتر از حد توان خود کار می‌کنند و بی‌تاب هستند. اعتراض او باعث می‌شود هر دوی آن‌ها بیرون هدایت شوند و آغازگر دوستی زیبایی می‌شود.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد این صحبت کنند که من، دنیل بلیک چگونه ارزش درستکاری را نشان می‌دهد. چرا این یک ویژگی شخصیتی مهم است؟
• چگونه این فیلم استدلال می‌کند که جامعه باید با افراد سخت‌کوش که یک شکست بد را تجربه می‌کنند و از آن نقطه به بعد رو به افول می‌روند، چگونه رفتار کند؟ آیا با این دیدگاه موافقید؟
• واقع‌گرایی در سینما چیست؟ این فیلم تا چه حد «واقع‌گرایانه» است؟ آیا می‌توان واقعیت مطلق را در یک فیلم به تصویر کشید؟

در فیلم "من، دنیل بلیک"، کارگردان مستقل و سرشناس، کن لوچ، نگاهی تلخ به زندگی مردم سخت‌کوش و مسئولیت‌پذیر انگلیسی می‌اندازد که بیمار می‌شوند یا کار خود را از دست می‌دهند و سپس توسط سیستم رفاه اجتماعی که گویی برای ناامید کردن مردم طراحی شده، مورد بدرفتاری قرار می‌گیرند. صداقت و نوع‌دوستی به روشنی ارزشمند هستند، اما بینندگان جوان ممکن است ظرایف آن را درک نکنند، برای مثال، چرا یک مادر جوان ممکن است برای حمایت از فرزندانش به کار جنسی روی آورد (هیچ برهنگی یا فعالیت جنسی نشان داده نمی‌شود). اگرچه خشونت کمی وجود دارد، اما صحنه‌های ناراحت‌کننده‌ای وجود دارد، از جمله مردی که دچار حمله قلبی می‌شود، شخصیت‌هایی که به دلیل گرسنگی و شرایط بد زندگی رنج می‌برند، کودکان مورد آزار قرار می‌گیرند و غیره. زبان فیلم تند و تیز است و کلماتی مانند "لعنت"، "کثافت" و "بی‌شرف" در آن استفاده شده است.

این نمایشی قدرتمند، زیبا و غم‌انگیز درباره حفظ کرامت در برابر تحقیر است. همچنین درباره انسانیت در برابر بوروکراسی بی‌تفاوت و درخواست احترام و رفتار شایسته برای همه، نه فقط کسانی که توان پرداخت برای آن را دارند، است. نویسنده و کارگردان کن لوچ ناظری تیزبین، بی‌پیرایه و با گرایش سوسیالیستی است که آثارش بازتاب‌دهنده بینش عملگرایانه فردی است که آموزش حقوق دیده است. به تصویر کشیده شده توسط او (و دیگران)، سیستم رفاهی بریتانیا بوروکراسی تاریکی است که توسط ربات‌های خشک و مقید به قوانین اداره می‌شود که تقلید بدی از کارگران اجتماعی هستند.این تاریکی هیچ‌وقت دست بردار نیست. وقتی که دن دیگر یارای تحمل این همه بی‌رحمی را ندارد، دست به اقدامی جسورانه و جلب‌توجه‌کننده می‌زند که باعث می‌شود پلیس او را با خود ببرد. در یک روایت غیرواقع‌گرایانه و کمتر تلخ از این مشاهده اجتماعی، دن توسط روزنامه‌نگاران مورد ستایش قرار می‌گرفت و توجه مقامات خشمگینی را جلب می‌کرد که قصد اصلاح این سیستم معیوب را داشتند. نیکوکاران ثروتمند صف می‌کشیدند تا او را نجات دهند. اما در دنیای لوچ هیچ اتفاق قابل پیش‌بینی یا احساسی رخ نمی‌دهد. در دنیای لوچ، کارگران اجتماعی دلسوز سرزنش می‌شوند زیرا نشان دادن همدلی و کمک کردن، سابقه بدی به جا می‌گذارد. در دنیای لوچ، فقط فقیرترین مردم هستند که ظاهراً تمایل دارند آخرین خرده‌های نان خود را با هم‌نوعان خود تقسیم کنند، در حالی که سیستم دولتی همچنان بی‌رحم باقی می‌ماند. آدم‌های خوب که تمام زندگی‌شان سخت کار کرده‌اند و هزینه‌های خود را پرداخته‌اند، در نهایت وقتی بیشتر از همیشه به کمک نیاز دارند، قربانی می‌شوند. فیلم من، دنیل بلیک یک اثر اعتراضی اجتماعی علیه سیستمی است که به گفته یکی از ناظران، طراحی شده است تا مردم را وادار به تسلیم کند. دن به دوست گرسنه و شرمسارش اطمینان می‌دهد که "تو فوق‌العاده هستی، تو هیچ کار اشتباهی نکرده‌ای.