کاراته کید

درِ ۱۲ ساله (جادن اسمیت) به همراه مادر بیوه اش (تاراجی پی هنسون) از دیترویت به پکن چین نقل مکان می‌کند، جایی که او باید زبان جدیدی یاد بگیرد، با مدرسه جدید وفق پیدا کند و با فرهنگی کاملا متفاوت کنار بیاید. در ابتدا، او علاقه‌ای به می‌یینگ، نوازنده جوان و زیبای ویولن، نشان می‌دهد، اما دل بستن او به می‌یینگ، او را رو در رو با گروهی از قلدران که تمرین‌کننده کونگ فو هستند و در هر فرصتی به درِ حمله می‌کنند و او را بی‌رحمانه کتک می‌زنند، قرار می‌دهد. مثل نسخه اصلی، قلدرها همه هنرهای رزمی پیشرفته را در یک استودیوی ترسناک و رقابتی کونگ فو که توسط استاد لی (رونگوانگ یو) اداره می‌شود، یاد می‌گیرند. درست زمانی که درِ در آستانه حمله شش قلدر قرار می‌گیرد، توسط سرایدار مجتمع آپارتمانی اش، آقای هان (جکی چان) نجات می‌یابد، که با اکراه موافقت می‌کند درِ را برای یک مسابقه کونگ فو آموزش دهد، جایی که او با تمام دشمنانش روبرو خواهد شد. رابطه استاد و شاگردی آن‌ها به دوستی قوی تبدیل می‌شود که به هر دو درِ و آقای هان کمک می‌کند تا از ناامنی و دردشان عبور کنند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد اینکه این داستان در نهایت درباره‌ی فردی است که در محیطی نامناسب قرار گرفته است، صحبت کنند. چگونه درِ (نام شخصیت) حتی بیشتر از شخصیت اصلی، یعنی دانیال، یک غریبه است؟ تفاوت‌های فرهنگی چه هستند که باعث می‌شود درِ (نام شخصیت) نتواند خود را وفق دهد؟ آیا غریبه‌ها همیشه با قلدری مواجه می‌شوند، یا روش‌هایی وجود دارد که کنار آمدن را آسان‌تر کند؟
• درِ و آقای هان به هم چه چیزی یاد می‌دهند؟ آیا باور کردنی است که یک مرد مسن و یک بچه ۱۲ ساله بهترین دوستان هم شوند؟
• در حالی که فیلم اول با موضوع طبقه اجتماعی سر و کار داشت، این فیلم به طور ظریف به نژاد و فرهنگ می‌پردازد. چگونه پیشینه متفاوت درِی بر توانایی او در هماهنگی با دیگران تاثیر می‌گذارد؟ چرا؟ آیا فیلم کلیشه‌ها را به چالش کشید یا تقویت کرد؟ بچه‌ها: چطور با افرادی با پیشینه‌های مختلف یا کسانی که تازه به شهر آمده‌اند برخورد می‌کنید؟

والدین باید بدانند که این بازسازی کاراته کید اقتباسی وفادارانه از نسخه اصلی است اما به دلیل اینکه شخصیت اصلی ۱۲ سال دارد و نه ۱۶ سال، زبان و صحنه‌های عاشقانه به درستی تعدیل شده است، هرچند خشونت کمی تکان‌دهنده‌تر است. الفاظ زشت زیادی در فیلم نیست (چند بار کلمه ass به کار رفته است) یا صحنه‌های جنسی (غلت‌های ملایم و یک بوسه پاک)، اما صحنه‌های مبارزه فراوانی وجود دارد. قلدرهای چینی هم داخل و هم خارج از تشک بی‌رحم هستند. حتی حاضرند برای قهرمانی دست به حرکات غیراخلاقی بزنند. اما در نهایت، این داستان دوستی بین پیر و جوان، شرق و غرب است و این پیام خوبی برای کودکان است. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

باورنکردنی است، این بازسازی نه تنها به نسخه اصلی وفادار است (به جز سن قهرمان، صحنه و سبک هنرهای رزمی) بلکه سرگرم‌کننده هم هست. تماشاگران مطمئناً در بسیاری از صحنه‌ها دست می‌زنند و سوت می‌کشند. آنچه که بازآفرینی کونگ فو را به کار می‌اندازد، اجراها و بازی‌های درخشان اسمیت است که شدت و جذابیت پدرش ویل را به نمایش می‌گذارد و چن که بالاخره به نظر می‌رسد در عنصر خود است و می‌تواند برخی از مهارت‌های بازیگری دراماتیک را نشان دهد. ممکن است برخی از تعاملات (یا خطوط) طنزآمیز را که رالف ماچیو و پت موریتا را دوست‌داشتنی می‌کرد، نداشته باشند، اما دوستی آنها باورپذیر و قوی است و می‌تواند داستان را پیش ببرد.فیلم، حتی با زمان طولانی و غیرضروری خود که تقریباً دو و نیم ساعت است، ثابت می‌کند که اسمیت یک سرگرم‌کننده‌ی ذاتی است، که با توجه به اینکه او اساساً از خانواده‌ی سلطنتی هالیوود است، تعجب‌آور نیست. او ممکن است در ابتدا به دلیل والدینش این نقش را به دست آورده باشد، اما او بامزه، راحت و حتی می‌تواند اضطراب نوجوانی را به خوبی به تصویر بکشد. رابطه‌ی اسمیت و هنسون به عنوان مادر و پسر واقع‌گرایانه است و دل باختگی او به می‌ینگ دوست‌داشتنی است. نقش منفی‌ها به‌خوبی ایفا شده‌اند (در نهایت، پسران آسیایی به عنوان افراد عجیب و غریب به تصویر کشیده نمی‌شوند!) و استاد لی نسخه‌ی صیقلی و چینی استاد کریس با شعار «رحم ممنوع!» است. اگرچه بعید است که بخش «جکِت را در بیاور/ آن را بالا ببر» چن به یک سنگ محک فرهنگی مانند «موم را بمال/ موم را بردار» تبدیل شود، اما روح اصلی فیلم اصلی - پیروزی دوستی چندنسلی و چندفرهنگی - باعث می‌شود که این داستان جذاب و گیرا باشد.