کارولینا شیرین، راسکو جنکینز

مالکوم دی. لی کارگردان، گروهی از بازیگران درجه‌یک را برای بازی در کمدی خانوادگی خوش‌آمدید، راسکو جنکینز جمع‌آوری کرد. مارتین لارنس در نقش آر.جی استفنز، مجری یک برنامه گفتگوی تلویزیونی شبیه به دکتر فیل، ظاهر می‌شود. او پس از نه سال برای جشن پنجاهمین سالگرد ازدواج والدینش به خانه خانوادگی در جورجیا بازمی‌گردد (پدرش جیمز ارل جونز و مادرش مارگارت اوری هستند). علی‌رغم حضور نامزد مشهور و زیبایش، بیانکا (جوی برایانت)، آر.جی همچنان برادر کوچک مورد تمسخر برادرانش اتیس (مایکل کلارک دانکن) و بتی (مو'نیک) و پسرعموش کلاید (سدریک اینترتینر) است. آخر هفته جشن به آشفتگی تبدیل می‌شود، زمانی که آر.جی نمی‌تواند با خانواده‌اش کنار بیاید، خانواده‌ای که در دوران کودکی به شوخی او را تحقیر می‌کردند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد کلیشه‌هایی که در فیلم به تصویر کشیده شده‌اند، صحبت کنند. کدام قسمت‌های فیلم به نظر شما کلیشه‌ها را تقویت می‌کنند؟ چگونه؟ آیا برای فردی از یک گروه خاص، تقویت کلیشه‌های همان گروه، قابل قبول‌تر است تا اینکه فردی خارج از آن گروه، همین کار را انجام دهد؟ چرا یا چرا نه؟

والدین باید بدانند که علی‌رغم پیام دلگرم‌کننده‌ی این کمدی خانوادگی درباره‌ی به یاد داشتن ریشه‌های خود و پذیرفتن خانواده، شوخی‌های زننده‌ی زیادی در مورد رابطه‌ی جنسی وجود دارد -- از جمله صحنه‌ای که دو سگ در حال انجام این کار هستند. همچنین الفاظ زشتی زیادی در فیلم به کار رفته است (از جمله کلمات «s--t»، یک بار «f--k» و کلمه‌ی «N») که برخی از آن‌ها در حضور والدین و بزرگان خانواده بیان می‌شود. خواهر و برادرهای بزرگسال با هم بحث می‌کنند و به زد و خورد می‌پردازند، و میزان قابل توجهی نوشیدن الکل در جمع (در یک صحنه، یک زن باردار نوشیدنی الکلی می‌خورد) وجود دارد. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

با این همه بازیگر با استعداد، متاسفانه فیلمنامه فیلم پر از کلیشه است. مثلاً پسرخاله ای که هیچ کاری درست حسابی نمی کند، خواهر بزرگ و پر سروصدا، مامان صبور و مهربان، و حتی بچه های چاق مفرط. با بازیگرانی ضعیف تر، این کمدی غیرقابل تماشا بود، اما بازیگران توانا با فیلمنامه محدود و غیرمنتظره، بهترین کار را انجام می دهند. تا زمانی که دو سگ با هم درگیر می شوند، حتی بازیگرانی مثل جونز و اِوِری که نامزد جایزه اسکار هم هستند، نمی توانند فیلم را از سطح متوسط و فراموش شدنی بالا ببرند.