پنجاه درصد زندگی

آدام (جوزف گوردون-لویت)، ویراستار ۲۷ ساله رادیو عمومی، روزی متوجه می‌شود که درد و رنج‌هایی که او را آزار می‌دهند نشانه‌ای از واقعیتی ترسناک است: او به سرطان مبتلا شده و شانس ۵۰/۵۰ برای غلبه بر آن دارد. در حالی که تحت شیمی‌درمانی قرار می‌گیرد، آدام شروع به بررسی روابط و دوستی‌هایش می‌کند و این که آیا رضایت‌بخش و معنادار هستند یا خیر — و اگر نیستند، چه کاری باید در مورد آن‌ها انجام دهد. به عنوان مثال، آیا دوست‌دخترش (بریس دالاس هاوارد) دختر مناسبی برای اوست؟ آیا بهترین دوستش (ست روگن) می‌تواند با بیماری او کنار بیاید؟ آیا باید به روان‌درمانگر جدیدش (آنا کندریک) اعتماد کند؟ و آیا او همان کسی است که می‌خواهد باشد — به عنوان یک پسر، یک شریک زندگی، یک دوست؟

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد نحوه‌ی برخورد فیلم با موضوع بیماری مزمن، در این مورد سرطان، صحبت کنند. آیا واکنش آدام قابل باور است؟ آیا اغراق‌آمیز به نظر می‌رسد؟
• آیا در این فیلم به مواردی از تبعیض جنسی یا کلیشه‌های جنسیتی برخوردید؟ آیا زنان این فیلم با زنان فیلم‌های دیگر ست روگن متفاوت هستند؟ آیا این فیلم نسبت به فیلم‌های دیگر روگن خشن‌تر است یا خیر؟ آیا فکر می‌کنید این موضوع ارتباطی با محتوای فیلم دارد؟
• فیلم بر اساس تجربیات خود نویسنده ساخته شده است. تا چه حد آن را واقعی می‌دانید؟ چرا نویسندگان/فیلم‌سازان گاهی اوقات در ساخت فیلم‌ها حقایق را تغییر می‌دهند؟

والدین باید بدانند که این درام کمدی مبتنی بر واقعیت (با بازی ست روگن و دوست واقعی او، ویل رایزر، که فیلم‌نامه را بر اساس تجربیات خود نوشته است) به موضوعات سنگینی می‌پردازد، به‌ویژه ایده مواجهه با شبح مرگ قبل از ۳۰ سالگی، که ممکن است نوجوانان جوانی را که به بازیگران فیلم علاقه‌مند هستند، تحت تأثیر قرار دهد. انتظار می‌رود در فیلم از الفاظ زشت و تند زیادی (از جمله "ف-ک" و "ش-ت" و موارد دیگر) استفاده شود و همچنین صحبت‌ها و صحنه‌هایی با بار جنسی (از جمله برهنگی جزئی زنان) وجود داشته باشد، علاوه بر مصرف مواد مخدر (هم برای مصارف دارویی و هم تفریحی). برای اطلاع از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

50/50 با موانع زیادی در مسیر موفقیت خود روبرو است. کلیشه‌های زیادی وجود دارد که یک فیلم درباره بیماری لاعلاج باید از آن‌ها دوری کند: چگونه می‌توان فاش کردن موضوع را بدون اغراق‌گویی در درام انجام داد؟ آیا باید تحولی در داستان وجود داشته باشد و اگر این‌طور است، چگونه می‌توان آن را باورپذیر کرد؟ بنابراین، تبریک به کارگردان جاناتان لوین (و نویسنده ویل ریسر و تهیه‌کنندگان، از جمله روگن) برای خلق فیلمی تازگی‌بخش و بی‌پروا، اما در عین حال تاثیرگذار، درباره این موضوع.دور از احساسات اغراق‌آمیز و اشک‌آور، این فیلم از پرسیدن سوالات دشوار هراسی ندارد: آیا بیماری به شما اجازه می‌دهد همیشه خودتان را در اولویت قرار دهید؟ وقتی بیمار هستید، تا چه حد می‌توانید از دیگران انتظار داشته باشید؟ و جسورانه به اندازه‌ای است که از این وضعیت برای خنداندن مخاطب استفاده می‌کند بدون اینکه آن را کم‌اهمیت جلوه دهد یا به سراغ شوخی‌های ساده برود. با این حال، به هیچ وجه کامل نیست؛ دوست‌دختر آدام بی‌دلیل شرور می‌شود و خط داستانی درباره پدر آدام می‌توانست عمیق‌تر باشد اما در عوض کم‌رنگ می‌شود. اما در نهایت، ساخت فیلمی مثل این به اعتماد به نفس نیاز دارد، و همچنین بازیگری بزرگ مثل گوردون-لویت که شخصیتی خلق کرده که به راحتی می‌توانیم از او حمایت کنیم بدون اینکه دلسوزی کنیم. وقتی ۵۰/۵۰ را می‌بینید، آماده باشید تا بخندید و فکر کنید.