بی‌اچ ۹۰۲۱۰

حدود 30 سال پس از اینکه سریال نوجوانانه محبوبشان، بورلی هیلز، 90210، موجی در فرهنگ عامه ایجاد کرد، ستاره‌های سابق مجلات نوجوانان امیدوارند با بازسازی این سریال، BH90210، دوباره به اوج بازگردند. در سال‌هایی که از پایان پخش سریال 90210 تا به امروز می‌گذرد، توری اسپلینگ به چهره‌ای ثابت در تلویزیون واقع‌گرا تبدیل شده، یان زییرینگ و شانن دهرتی به صورت پراکنده در فیلم‌های تلویزیونی و سریال‌های کمتر دیده شده ظاهر شده‌اند، جیسون پریستلی به کارگردانی روی آورده، و برایان آستین گرین، جنی گارث و گابریل کارتریس بیشتر در داستان‌های شایعات سلبریتی‌ها دیده شده‌اند. اما وقتی همه آنها برای یک پنل در کنوانسیون 90210 دور هم جمع می‌شوند، متوجه می‌شوند که هنوز هم می‌توانند موفق باشند و زمان مناسبی است تا بازسازی 90210 را خلق کنند. و در این نمایش درون نمایش، که هر بازیگر نسخه‌ای تقریبا واقعی از خود را بازی می‌کند، آنها دقیقا همین کار را می‌کنند.

• برنامه‌های تلویزیونی زیادی که روزگاری محبوب بودند، بازسازی‌های مدرن می‌شوند، مثل فولر هاوس، جادوگران، و روزی روزگاری. چرا؟ آیا این برنامه‌ها مخاطبان یا جذابیت ذاتی دارند؟ وقتی این برنامه‌ها بازسازی یا بازراه‌اندازی می‌شوند، چه تغییراتی در آن‌ها ایجاد می‌شود؟ آیا همه این تغییرات بهتر هستند؟
• آیا سریال بورلی هیلز ۹۰۲۱۰ را در زمان پخش اصلی آن تماشا کرده‌اید؟ اگر اینطور است، آیا این موضوع احتمال تماشا و لذت بردن شما از این سریال را افزایش می‌دهد؟ یا اینکه برای جلب نظر طرفداران جدید ساخته شده است؟ تا چه حد به طرفداران قدیمی سریال توجه دارد و از عناصر مورد علاقه آنها در سریال استفاده می‌کند؟
• چگونه شخصیت‌های سریال BH90210 شجاعت و کار تیمی را در احیای حرفه‌های خود نشان می‌دهند؟ چرا این ویژگی‌های شخصیتی مهم هستند؟

والدین باید بدانند که BH90210 نوعی ادامه سریال نوجوانانه دهه ۹۰، به نام بیورلی هیلز، ۹۰۲۱۰ است که بازیگران همان سریال، این بار در نقش خودشان، به عنوان بازیگرانی که در آستانه بازسازی سریال قدیمی هستند، بازی می‌کنند. شخصیت‌ها عمدتاً ازدواج کرده‌اند، اما انتظار می‌رود پیچیدگی‌های جنسی وجود داشته باشد، به همراه شوخی‌ها و اشاره‌هایی در مورد رابطه جنسی. یک مرد با عشقی قدیمی بدون اجازه همسرش رابطه جنسی برقرار می‌کند؛ شخصیت متأهل دیگری بوسه‌ای غیرمنتظره با یک غریبه در یک بار دارد که باعث می‌شود او گرایش جنسی خود تا به حال را زیر سؤال ببرد. شخصیت‌ها همچنین الکل زیادی مصرف می‌کنند و در یک صحنه طولانی، مست و آشفته می‌شوند و سپس انتخاب‌های قابل تردیدی انجام می‌دهند، از جمله دزدیدن لباسی از ویترین. یکی از شخصیت‌ها به خوردن "خوراکی" (ماری‌جوآنا در کالیفرنیا، جایی که این سریال در آن قرار دارد، قانونی است) اشاره می‌کند. الفاظ زشت به ندرت استفاده می‌شوند: "جهنم"، "لعنتی"، "بی‌شعورها"، "دیوانه"، "احمق". خشونت نادر است، اما در یک صحنه، یک شخصیت به صورت کسی سیلی می‌زند و دستش را می‌شکند. شخصیت‌ها نسخه‌های مختلفی از تصویر عمومی خود را بازی می‌کنند، اما تا حدودی آنها را انسانی نشان می‌دهند، با مشکلات قابل درک مانند احساس فراموش شدن یا مشکلات مالی. مضامین همکاری و شجاعت واضح است، زیرا سریال از این شخصیت‌ها و ماجراجویی جدیدشان حمایت می‌کند.

متا و تیز، این "بازراه‌اندازی" (اگر بتوان آن را این‌گونه نامید) مجموعه تلویزیونی درام نوجوانان دهه 1990 فراتر از ریشه‌های صابون‌گونه خود می‌رود و به‌طور شگفت‌انگیزی به چیزی بسیار عمیق تبدیل می‌شود. "بیرلی هیلز، 90210" هرگز هنر بزرگی نبود، و بازیگران حالا بزرگسال آن قطعاً درک می‌کنند که چقدر مضحک است که به خاطر مجموعه‌ای شناخته شوند که حتی در زمان پخش، لذت گناه‌آلود به حساب می‌آمد. با سطحی تقریباً شبیه به سریال "بوجک هورسمن" از طنز، بازیگران سابق "90210" به روزهای بت‌پرستی دوران نوجوانی خود با ترکیبی از شرمندگی و حسرت نگاه می‌کنند: قطعاً خوب بود که به رسمیت شناخته شوند و پولی به دست آورند که قبلاً به راحتی به دست می‌آمد، حتی اگر همان شناخت به این معنی بود که بازیگران این مجموعه بعداً در پروژه‌های تلویزیونی با سطح بالاتری از "کورن" (بازی زیرینگ در "شارکنادو" و مجموعه‌های تلویزیونی واقع‌گرایانه اسپلینگ) جدی گرفته نمی‌شدند، یا به وضعیت "حالا کجا هستند؟" (گارث، گرین) تبدیل شدند.در حالی که حتی «پین‌آپ‌های دختران نوجوان هوس‌باز» که پریستلی در اولین قسمت BH90210 توسط یک هزاره‌ای با حالت تمسخر خطاب قرار می‌گیرد، احساسات دارند، و میانسالی زمان مناسبی است برای تجربه هم حسرت اشتباهات گذشته و هم آرزوی زندگی متفاوت و بهتر. و بنابراین وقتی برای اولین بار بعد از مدت‌ها طولانی با بازیگران ملاقات می‌کنیم، بسیار جذاب است که ببینیم آنها در حال بازی با خود واقعی‌شان هستند و امیدوارند که دور هم جمع شدن‌شان آنها را به جایی جدید ببرد. شاید کار نکند -- اما با راه‌اندازی این بازسازی هوشمندانه و خودآگاه، بازیگران از قبل فرسنگ‌ها جلوتر از بازسازی‌های مشابه و بی‌مزه‌تر هستند که به جایی نمی‌رسند. «آن مردی که گفت نمی‌توانی به خانه برگردی کی بود؟» اسپلینگ با اشتیاق می‌پرسد. «نمی‌دانم» گرث با بی‌تفاوتی شانه بالا می‌اندازد. «من فقط به دبیرستان تقلبی رفتم.»