در پی تران: مستند جان کولترین

جان شینفیلد در مستند «تعقیب تران: مستند جان کولترین» از مصاحبه‌هایی با طیف وسیعی از موسیقی‌دانان و تاریخ‌نگاران موسیقی به عنوان شاهد زندگی افسانه‌ای سوژه‌اش استفاده می‌کند. علاوه بر این، فیلم از عکس‌ها و کلیپ‌های فیلم — از کولترین، خانواده و دوستانش و فرهنگی که در آن زندگی می‌کرد — برای روشن کردن داستان ساکسوفون‌نواز انقلابی استفاده می‌کند. و دنزل واشینگتن، در نقش کولترین، از یادداشت‌های خطی موسیقی‌دان و مصاحبه‌های رونویسی‌شده می‌خواند، بنابراین همه چیز بسیار شخصی است. در درجه اول، موسیقی کولترین در سراسر فیلم به نمایش گذاشته می‌شود. مهارت‌های او به عنوان هنرمند و آهنگساز موسیقی در همه جا به نمایش گذاشته، شنیده یا درباره‌شان صحبت می‌شود. از روزهای اولیه‌اش به عنوان مرد جوانی که با مایلز دیویس می‌نواخت تا سال‌هایی که به عنوان پیشگام جاز تجربی با کوارتت جان کولترین بود، «تران» با موسیقی بسیار شخصی و جسورانه‌اش، مرزهای جدیدی را گشود.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد اینکه چگونه موسیقی می‌تواند هم بازتاب‌دهنده فرهنگ خود باشد و هم آن فرهنگ را تغییر دهد، صحبت کنند. چگونه مستند «در جستجوی ترِین: جان کولترین» مثال بسیار خوبی از این مفهوم است؟
• معنای طبقه‌بندی «جاز آزاد» را بیابید. چگونه از جاز سنتی و/یا مدرن متمایز است؟
• جان کولترین برای رهایی از اعتیاد و پاک شدن در سال ۱۹۵۷ از چه توانایی‌ها و مهارت‌های شخصیتی‌ای استفاده کرد؟ ایمان او چگونه در این تلاش‌ها نقش مهمی داشت؟
• ظهور این همه منابع برای تماشای فیلم (مثلا استریم، دی وی دی، کانال‌های کابلی) چگونه فرصت‌های جدیدی را برای هم مخاطبان و هم فیلم‌سازان فراهم می‌کند؟ آیا قبل از این پیشرفت‌های تکنولوژیکی، فیلم‌هایی مثل این می‌توانستند مخاطبان گسترده‌ای را جذب کنند؟ مخاطبان خاص؟ مخاطبان خاص چه کسانی هستند؟

والدین باید بدانند که تعقیب تران: مستند جان کولترین درباره یک موسیقی‌دان-آهنگساز درخشان و نوآور است که تعهد عمیقش به زندگی، ایمان و هنرش تاثیر شگرفی بر موسیقی در سراسر جهان داشت. استعداد، تعهدش به تجربیات و به تبع آن «بروز روحش» و آثار فراوانش مرزهای سنتی جاز را در هم شکست. او قبل از تسلیم شدن در برابر سرطان در سن 40 سالگی، یک افسانه بود. این فیلم با موسیقی کولترین در پس‌زمینه، پیش‌زمینه و در قلب داستان، از مصاحبه‌ها، کلیپ‌های فیلم، عکس‌ها و کلمات خود کولترین (خوانده شده توسط دنزل واشنگتن) برای روشن کردن زندگی‌اش استفاده می‌کند. جان شینفلد فیلمساز و شاهدان مقابل دوربینش تلاش نمی‌کنند تا اعتیاد تهدیدکننده حرفه کولترین به مواد مخدر و الکل در جوانی را کم‌اهمیت جلوه دهند. و بر محرک و تعهد لازم برای ترک عادت و حفظ سلامت او برای بقیه عمرش تاکید می‌کند. در حالی که هیچ زبانی توهین‌آمیز یا جنسی در فیلم وجود ندارد، این فیلم برای مخاطبان بالغ بهتر است. ارجاعات گاه‌به‌گاه و کلیپ‌های فیلم که نژادپرستی تاریخی و انداختن بمب اتمی بر ناگازاکی را به تصویر می‌کشند ممکن است برای بینندگان جوان آزاردهنده باشد. برای آگاهی از فیلم‌های بیشتر از این دست، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

بهترین چیز در مورد این مستند، به جز موسیقی، تلفیق فرهنگ جان کولترین توسط فیلمساز با نوآوری‌های پیشرو او در آن فرهنگ است. برای کولترین، پاسخ همه چیز «حقیقت» است. او حقیقت خود را از طریق ارتباط با ایمان و موسیقی‌اش یافت. همانطور که کولترین می‌گوید، «من جاز نمی‌زنم؛ من کولترین می‌زنم.» واضح است که جان شینفیلد می‌خواهد حقیقت کولترین را با مخاطبان فیلمش به اشتراک بگذارد. «جاز آزاد»، سبکی که کولترین آن را محقق کرد، برای همه جذاب نیست، اما این ادای احترام زیبا و محقق شده به هنرمند، باعث می‌شود که «تعقیب تران: مستند جان کولترین» برای همه عاشقان موسیقی ارزش دیدن داشته باشد.