گرگینه ها

شش برادر آنگولو -- باگاوان، گویندا، نارایانا، موکوندا، کریشنا و جاگادیسا -- و خواهرشان در آپارتمان خانوادگی‌شان در شهر نیویورک بزرگ شدند و در خانه تحصیل کردند و فقط در موارد بسیار نادر آن را ترک می‌کردند تا خیابان‌های شهر را تجربه کنند. (شاید فقط یک بار در سال به آنها اجازه خروج از خانه داده می‌شد، هرچند گاهی کمتر از آن هم بود.) اما این خواهر و برادرها از طریق فیلم‌ها تسلی می‌یافتند. به زودی، آنها شروع به رونویسی از فیلمنامه‌های کامل، ساختن لباس و وسایل صحنه، طراحی گریم و بازسازی فیلم‌های مورد علاقه‌شان (سگ‌های انباری، شوالیه تاریکی و غیره) در آپارتمانشان کردند. تخیل ظاهراً بی‌پایان آنها در نهایت فراتر از دیوارهای آپارتمان آشنایشان رفت و راه را برای برداشتن اولین گام‌های واقعی‌شان به بیرون هموار کرد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد نحوه بازسازی فیلم‌های خشن توسط برادران در «وولف‌پک» صحبت کنند. چرا به نظر می‌رسد به فیلم‌های خشن علاقه‌مند هستند؟ چگونه خشونت را در بازی‌های خود به تصویر می‌کشند؟ آیا می‌توانند تفاوت را تشخیص دهند؟
• فرزندان شما چگونه از رسانه‌ها استفاده می‌کنند؟ آیا الگوهایی مثبت در سینما داشتند؟
• در دوران کودکی فرزندانتان، چه چیزهای اساسی را این خانواده از دست داده است؟ آیا شما آن چیزها را داشتید؟ آیا این فیلم باعث می‌شود که شما بیشتر از آن‌ها قدردانی کنید؟
• اگر شما در موقعیت خواهر و برادرها بودید، فکر می‌کنید چطور اوقات خود را در آن آپارتمان پر می‌کردید؟
• چگونه نوشیدن الکل پدر نشان داده شده است؟ این موضوع برای او و برای بقیه خانواده چه معنایی دارد؟

والدین باید بدانند که ولفپک مستندی در مورد خواهر و برادرانی است که تقریبا تمام زندگی خود را در آپارتمانی در شهر نیویورک سپری کرده‌اند، تماشای فیلم‌ها به عنوان پنجره اصلی آنها به جهان و بازآفرینی آنها به عنوان وسیله‌ای برای بیان خلاقانه. برخی از الفاظ قوی وجود دارد، عمدتا در دیالوگ‌های تکراری از فیلم‌های کوئنتین تارانتینو و مارتین اسکورسیزی. این لحظات نمایشی همچنین حاوی برخی خشونت‌های تلویحی (اسلحه‌های تقلبی، مبارزه تقلبی و غیره) است. تلویحا این موضوع بیان می‌شود که پدر خواهر و برادران (فرد مسئول قرنطینه آپارتمان) الکل مصرف می‌کند، و همچنین برخی فلش‌بک‌ها از دوران آشنایی والدین وجود دارد. با وجود اینکه این مستند وضعیت غیرمعمولی را به تصویر می‌کشد، در نهایت، این یک مستند مثبت، صمیمی و انسانی است، بنابراین نوجوانان -- به ویژه علاقه‌مندان به فیلم -- ممکن است به آن جذب شوند. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

فیلم می‌توانست عمیق‌تر باشد، اما این کار لحن آن را که کاملاً درست است، مختل می‌کرد. کریستال موسل فیلمساز، که شش برادر آنگولو را در یکی از سفرهای نادرشان دید و با آن‌ها دوست شد، رویکردی شگفت‌انگیزانه مهربانانه به این موضوع دارد و هرگز سرزنش نمی‌کند یا اظهارنظری نمی‌کند. در این فیلم، مصاحبه‌ای از بیرون وجود ندارد، نه روان‌شناسی، نه مددکار اجتماعی و نه راوی. مصاحبه‌ای گاه‌وبیگاه با پدر انجام شده است و ما می‌بینیم که او مشروب می‌نوشد و پسرها از او می‌ترسند.موزل نشان می‌دهد که این پسران، علی‌رغم محرومیت از چیزهای ساده و اساسی مثل دوستان و طبیعت، باهوش و دوست‌داشتنی هستند و به نظر می‌رسد که احساسات درونی خود را با او در میان می‌گذارند. او از تاریکی اجتناب می‌کند و به فیلم حس امید می‌بخشد، زیرا خواهر و برادر شروع به ماجراجویی مستقل می‌کنند و در نهایت به زندگی جدید خود به عنوان بزرگسالان مستقل مشتاقانه می‌نگرند.