دیروز

دیروز، جک مالیک (هیمش پاتل) خواننده و ترانه‌سرای جوانی بود که موسیقی‌اش را کسی دوست نداشت، به جز دوست صمیمی و مدیر وفادارش، اللی (لیلی جیمز). اما بعد جک با اتوبوس تصادف می‌کند، درست در همان زمانی که خاموشی جهانی مرموزی اتفاق می‌افتد. وقتی به هوش می‌آید، متوجه می‌شود در دنیایی است که بیتلز هرگز وجود نداشته‌اند: فقط جک آهنگ‌هایشان را به یاد می‌آورد. او شروع به اجرای آهنگ‌های بیتلز به عنوان آهنگ‌های خودش می‌کند و با حمایت اد شیرن و مدیر قدرتمند جدیدش، دبرا همر (کیت مک‌کینون)، به موفقیت می‌رسد، در حالی که اللی را در حاشیه می‌گذارد. اما آیا واقعاً این موفقیت است، وقتی در اعماق وجودش، همه تحسین‌ها جک را واقعاً خوشحال یا شایسته نمی‌کند؟

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد کمدی‌های رمانتیک صحبت کنند. دیروز چه وجه اشتراکی با سایر فیلم‌های این ژانر دارد؟ چگونه از کلیشه‌ها فاصله می‌گیرد؟ آیا در کمدی‌های رمانتیک معمول است که دو شخصیت که به وضوح قرار است با هم باشند، چیزی وجود داشته باشد که تا پایان آن‌ها را از هم جدا کند؟ آن «چیز» در اینجا چیست؟ آیا باورپذیر است؟
• این فیلم چه پیامی در مورد موفقیت و شهرت دارد؟ آیا اینها جک را خوشحال می‌کنند؟ چرا بله یا خیر؟ فیلم چه چیزی را به عنوان منبع خوشحالی واقعی او نشان می‌دهد؟
• چگونه راه حل جک برای معضلش صداقت و شجاعت را نشان می دهد؟ چرا این نقاط قوت شخصیت مهم هستند؟

والدین باید بدانند که فیلم دیروز یک کمدی با عناصر فانتزی است در مورد یک موزیسین به نام جک (هیمش پاتل) که بعد از یک تصادف، در جهانی بیدار می‌شود که بیتلز هرگز وجود نداشته‌اند و تمام آهنگ‌های معروفشان می‌تواند از آن او باشد. سطوح سکس، خشونت و زبان فیلم برای بینندگان نوجوان مناسب است و این فیلم را به انتخابی خوب برای تماشای چندنسلی تبدیل می‌کند. خشونت محدود به صحنه‌ای در ابتدای فیلم است که جک توسط یک اتوبوس زده می‌شود (و بعد از آن، بینندگان بارها او را با دندان‌های شکسته و از دست رفته می‌بینند). شخصیت‌ها در چند صحنه یکدیگر را می‌بوسند و در رختخواب می‌افتند، اما سکس وجود ندارد. یک رابطه عاشقانه شیرین به مرور زمان بین شخصیت‌های به خوبی طراحی شده‌ای که هر دو دارای استقلال هستند، شکل می‌گیرد؛ در یک نقطه این رابطه متوقف می‌شود، زیرا آنها توافق می‌کنند که نمی‌خواهند یک رابطه عاشقانه را شروع کنند مگر اینکه برای جدی شدن آن آماده باشند. بزرگسالان در مهمانی‌ها و لحظات جشن نوشیدنی می‌خورند؛ در یک نقطه، دو شخصیت تصمیم می‌گیرند مست کنند تا شجاعت بوسیدن یکدیگر را پیدا کنند. استفاده از الفاظ زشت در فیلم کم است اما شامل کلمات "s--t"، "son of a bitch"، "damn" و "bloody" می‌شود. بازیگران از نظر نژاد، قومیت و طبقه اجتماعی متنوع هستند و هم زنان و هم افراد رنگین‌پوست در نقش‌های مرکزی قوی حضور دارند. شخصیت‌ها متفکر و محترم هستند؛ آنها اشتباه می‌کنند اما اشتباهات خود را جبران می‌کنند و بهتر عمل می‌کنند، و پیام‌های واضحی از صداقت و شجاعت می‌فرستند. برای اطلاع از فیلم‌های بیشتر در این سبک، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

با مفهومی که می‌تواند هم جذاب و هم احمقانه باشد، این فیلم فانتزی و کمدی رمانتیک در مجموع به خوبی از پس موضوع برآمده است. پاتل واقعا می‌تواند بخواند—او تقریبا هر آهنگ بیتل‌ها را در فیلم به خوبی اجرا می‌کند (از «لت ایت بی» تا «بک این د یوسی‌اس‌آر»)—و هم شیرین و هم قابل ارتباط است. به حدی که اگر دقیقا نمی‌دانستید داستان به کجا می‌رود، تماشای تلاش‌هایش روی صحنه در ابتدای فیلم می‌توانست دردناک باشد. اما چون می‌دانید، تحقیرهایی که به او می‌شود، درخششی شبیه به چارلی باکت قبل از وانکا دارد، با رنج‌هایی که به عنوان مقدمه‌ای برای موفقیت‌های وحشیانه قابل تحمل هستند.لمس لطیفی که دیروز به سفر جک از تنگدستی به ثروت می‌دهد در سراسر فیلم ادامه دارد -- هیچ چیز خیلی شدید یا خشن نیست. عشق بین جک و اللی صمیمی و ملایم است؛ والدین جک در حال گذر هستند، گاهی پسرشان را در آغوش می‌گیرند و گاهی به دنبال تنقلات می‌گردند؛ بدترین کاری که تنها شرور فیلم انجام می‌دهد این است که به جک می‌گوید جذاب نیست. در یک نقطه، حتی دو رقیب عاشقانه اختلافات خود را با دست دادن دوستانه حل می‌کنند. احساس می‌شود که همه لبه‌های خشن صاف شده‌اند، که توهین نیست: دیروز بسیار سرگرم‌کننده است. اما شما همچنین متعجب نخواهید شد که بفهمید فیلمنامه فیلم توسط ریچارد کرتیس (نویسنده فیلم‌های مشابه ملایم و لذت‌بخش واقعاً عشق، دفتر خاطرات بریجت جونز و ناتینگ هیل) نوشته شده و توسط دنی بویل با حال و هوای میلیونر زاغه‌نشین کارگردانی شده است. اگر هر کدام از این فیلم‌ها در لیست مورد علاقه شما است، این فیلم را در صف «باید ببینم» قرار دهید.