موریتانیایی

در فیلم «موریتانیایی»، محمدو ولد صلاحی (با بازی طاهر رحیم) از خانه‌اش ربوده می‌شود و در نهایت به زندان گوانتانامو منتقل می‌شود. او متهم به مشارکت در طراحی حملات ۱۱ سپتامبر است اما هیچ اتهامی به او تفهیم نشده است. پس از سه سال، وکیل نانسی هالندر (با بازی جودی فاستر) تصمیم به پذیرش پرونده او می‌گیرد و تری دانکن (با بازی شایلین وودلی) را به عنوان مترجم و دستیار خود همراه می‌کند. سرهنگ استوارت کوچ (با بازی بندیکت کامبربچ) که در حادثه ۱۱ سپتامبر یکی از دوستان قدیمی نیروی دریایی خود را از دست داده است، برای پیگیری پرونده صلاحی منصوب می‌شود. در حالی که طرفین پرونده را بررسی می‌کنند، با فسادی عمیق‌تر و تاریک‌تر از چیزی که تصور می‌کردند مواجه می‌شوند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد خشونت در فیلم «موریتانیایی» صحبت کنند. چرا تماشا و شنیدن شکنجه دشوار است؟ این نوع خشونت را چگونه می‌توان با سایر انواع خشونت‌هایی که در فیلم‌ها دیده‌اید، مقایسه کرد؟
• چه چیزهایی از این فیلم یاد گرفتی؟ فکر می‌کنی تا چه حد نسبت به اتفاقی که افتاده بود دقیق بوده؟ فکر می‌کنی چه چیزهایی ممکن است تغییر کرده باشند تا فیلم دراماتیک‌تر شود؟
• آیا نانسی را الگوی مناسبی می‌دانید؟ نقاط قوت و ضعف او چیست؟
• چه تاثیراتی روی آمریکایی‌ها و نگرش‌شان نسبت به مردم سایر کشورها و فرهنگ‌ها گذاشت؟ آیا اوضاع از زمان حملات تغییر کرده است؟

والدین باید بدانند که فیلم «موریتانیایی» یک درام واقعی و تاثیرگذار در مورد محمدو ولد صلاحی (طاهر رحیم) است که بر اساس شواهد ضعیفی که او را به حملات ۱۱ سپتامبر مرتبط می‌کرد، دستگیر و بدون اتهام در زندان گوانتانامو زندانی شد تا اینکه وکیلی به نام نانسی هالندر (جودی فاستر) تلاش کرد او را آزاد کند. این فیلم صحنه‌های گرافیکی از شکنجه، از جمله صحنه‌ای را نشان می‌دهد که در آن زنی نقابدار تلاش می‌کند یک زندانی مرد را وادار به برقراری رابطه جنسی با خود کند. همچنین ضرب و شتم، لگد زدن، خون، زخم‌های خونین، محرومیت از خواب، قرار دادن در وضعیت‌های استرس‌زا و شکنجه آب در آن دیده می‌شود. زبان فیلم قوی و نسبتاً رایج است و بارها از کلمات رکیکی مانند "f--k" و "s--t" استفاده می‌شود. شخصیت‌ها در موقعیت‌های اجتماعی سیگار می‌کشند و نوشیدنی الکلی مصرف می‌کنند. این فیلم کمی بی‌روح است، اما پیام خود را به لطف بازی‌های خوب ستارگان آن، از جمله رحیم، فاستر و بندیکت کامبربچ، منتقل می‌کند.

این درام که بر اساس رویدادهای واقعی و دلهره‌آوری بنا شده است، دارای بخش‌های متحرک زیادی است که واقعاً حرکت زیادی ندارند و هرگز احساس اهمیت یا هیجان زیادی نمی‌کند، اما بازیگران خوب آن دست‌کم دیدنش را امکان‌پذیر می‌کنند. «موریتانیایی» که به کارگردانی کوین مک‌دونالد، برنده اسکار برای مستند «یک روز در سپتامبر»، ساخته شده است، تا حدی شبیه دیگر درام بر اساس داستان واقعی او، «آخرین پادشاه اسکاتلند» است. این فیلم حرفه‌ای و خوب بازی شده است، اگرچه بسیار جدی و بی‌روح است و شخصیت چندانی ندارد. دست‌کم صلاحی را به نوعی به یک شخصیت مهم با برنامه‌ای مستقل تبدیل می‌کند، نه فقط کسی که از دید شخصیت‌های سفیدپوست دیده می‌شود. و بازی رحیم (که بیشتر برای فیلم فرانسوی نامزد اسکار «پیامبر» شناخته می‌شود) بسیار درخشان است.فاستر با انرژی مصمم و با کمی تفریح در هنگام انداختن لبخندهای کنایه‌آمیز به شخصیت‌های دیگر که نمی‌توانند باور کنند او می‌تواند این کار را انجام دهد، Hollander را بازی می‌کند. کامبربچ با لهجه جنوبی غافلگیرکننده‌ای ظاهر می‌شود و حتی اگر داستان را از جایگاهی انتقامجویانه و از طرف «اشتباه» آغاز می‌کند، صداقت و نیکوکاری را به نمایش می‌گذارد. در واقع، فیلم «موریتانیایی» به نظر می‌رسد که فرض می‌کند صلاحی بی‌گناه است -- یا حداقل، حتی اگر او گناهکار نباشد، دولت آمریکا نیز گناهکار است. این فیلم اطلاعاتی درباره شرایط وحشتناک در گوانتانامو و ارجاعاتی به اینکه کار Hollander و Duncan چگونه آنها را شبیه خائنان نشان می‌داد، ارائه می‌کند. شاید اگر اینگونه عناصر بیشتر بودند، درام فیلم ارتقا می‌یافت، اما فیلم به همان صورت که هست، دقیقاً همان کاری را انجام می‌دهد که برای رساندن پیام خود نیاز دارد.