اعلامیه عمومی

اگر یک اپلیکیشن تلفن همراه هوشمند کل یک شهر را به یک محله تحت نظر تبدیل کند چه اتفاقی می‌افتد؟ در APB، آن شهر شیکاگو است و مرد پشت اپلیکیشن و نوسازی پر زرق و برق نیروی پلیس شهر، گیدئون ریوز (جاستین کرک) است. بعد از از دست دادن غم‌انگیز یک عزیز که ناگهان به قتل رسید، میلیاردر تکنولوژی شبیه به ایلان ماسک، ریوز با شهر ورشکسته معامله می‌کند: اداره پلیس شیکاگو اکنون تحت کنترل اوست و او آماده، مایل و قادر است میلیون‌ها دلار در فناوری‌های جدید مبارزه با جرم و جنایت سرمایه‌گذاری کند، مانند اپلیکیشنی جدید که به هر شهروند اجازه می‌دهد جرم را مستقیما به پلیس گزارش دهد. اما این فقط شروع ماجراست. با دستیار زن خود، کارآگاه آملیا مورفی (ناتالی مارتینز) که یک تیم از افسران کارآمد را تحت هدایت سرگرد اد کانراد (ارنی هادسون) رهبری می‌کند، ریوز امیدوار است به شیکاگو کمک کند تا به آینده اجرای قانون قدم بگذارد، زمانی که جرایم بزرگ هستند و گجت‌هایی که او برای متوقف کردن آنها اختراع می‌کند، بزرگ‌تر هستند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد نحوه نمایش جرائم خشونت‌آمیز و آزاردهنده در سریال‌های تلویزیونی مانند APB صحبت کنند. آیا این نوع نمایش‌ها خشونت را به شکلی اغراق‌آمیز و جذاب به تصویر می‌کشند؟
• آیا استفاده از فناوری در برنامه تلویزیونی پلیس‌های واقعی (IsAPB) واقع‌گرایانه است؟ آیا سلاح‌ها، تجهیزات نظارتی و بازدارنده، چیزهایی هستند که در واقعیت وجود دارند؟ مثالی بزنید و توضیح دهید که چرا چنین اختراعی می‌تواند ایده خوبی باشد یا نباشد.
• شخصیت‌ها و سناریوهای این برنامه تا چه حد واقعی هستند؟ این برنامه چگونه از سایر برنامه‌های جنایی متفاوت است؟

والدین باید بدانند که APB یک درام در مورد یک مرد ثروتمند و عجیب و غریب است که پول زیادی را به نیروی پلیس شهر تزریق می‌کند تا آن را بهبود ببخشد. لحن این مجموعه نسبت به بسیاری از سریال‌های پلیسی جدی‌تر است، اما جرایم خشونت‌آمیز به تصویر کشیده می‌شوند - تیراندازی، چاقوکشی، سرقت‌های مسلحانه و تصادفات رانندگی - با خون اما بدون صحنه‌های دلخراش. اجساد به طور مختصر نشان داده می‌شوند. کودکان و حیوانات خانگی آسیب می‌بینند و عزیزان آنها بر سر مرگ یا جراحاتشان گریه می‌کنند. کلماتی مانند "جهنم"، "لعنتی" و "احمق" استفاده می‌شود و مجرمان "خرابکار" و "ابله" نامیده می‌شوند. در برخی از داستان‌ها مواد مخدر وجود دارد: یک مجرم برای سرقت دارو به یک داروخانه دستبرد می‌زند. به طور کلی، بیشتر قسمت‌ها با دستگیری خلافکاران توسط یک گروه صمیمی و متنوع از پلیس‌ها به پایان می‌رسد؛ و می‌تواند برای تماشای کل خانواده مناسب باشد.

وسایل جالب و لحن نسبتاً سبک این درام را برای تماشای خانوادگی بهتر از بسیاری از سریال‌های پلیسی خشن و/یا استثمارگرانه می‌کند. بسیاری از اختراعات ریوز جاذبه‌ای شبیه بتمن دارند: موتورسیکلتی که یک سری میخ بازدارنده را برای کند کردن مجرمان در تعقیب و گریزهای با سرعت بالا رها می‌کند، یک نمونه معمول است. و آنها برای متوقف کردن مجرمان ساخته شده‌اند، نه برای آسیب رساندن یا کشتن آنها، که به لحن شاد سریال نیز کمک می‌کند، زیرا خلافکاران در پایان هر قسمت به زندان می‌افتند، نه اینکه به سرنوشتی وحشتناک دچار شوند، همانطور که در بسیاری از سریال‌های پلیسی اتفاق می‌افتد. در اینجا هیچ صحنه طولانی و آزاردهنده‌ای از اجساد (معمولاً زنان، اغلب نیمه‌عریان) وجود ندارد؛ یک صحنه معمولی‌تر، جمع شدن ریوز و همکارانش برای آزمایش یک وسیله جدید و دست زدن به یکدیگر است.این سریال صرفا سرگرم‌کننده نیست. داستان‌های پلیسی آن با نگاهی به زندگی شخصی افسران، کمی بار عاطفی پیدا می‌کنند: ریوز به کارش متعهد است؛ مِرفی پلیس سابق و پسر جوان پیچیده‌ای دارد. جرم‌هایی که افسران این سریال حل می‌کنند هم می‌توانند تاریک باشند. اما اینجاست که گیدئون ریوز وارد می‌شود و همه چیز درست می‌شود، وقتی که تیتراژ می‌آید، قربانیان بهبود می‌یابند و مجرمان زندانی می‌شوند.