مه

داستان مه با درگیری بین همسایه‌ها در کسل راک، ایالت مین آغاز می‌شود. پس از یک طوفان سهمگین، همسایه‌ها دیوید (توماس جین) و برنتنر (آندره بروگر) که گذشته پرتنشی با هم دارند، تصمیم می‌گیرند برای تهیه آذوقه به شهر بروند. آنها در فروشگاه با خطری فوری‌تر روبرو می‌شوند و اتحاد شکننده‌شان از هم می‌پاشد. دن (جفری دمان) با بینی خونین و شوکه‌شده می‌رسد و اعلام می‌کند: «چیزی درون مه است!» دوربین برمی‌گردد تا دیوار ترسناک و غیرشفاف را نشان دهد که به سمت آنها می‌آید. این مه حامل موجوداتی ترسناک با چنگال‌های بزرگ و فک‌های عظیم است که مردم را پاره می‌کنند. ترس از آنچه که دیده نمی‌شود، باعث می‌شود خریدارانی که در فروشگاه گیر افتاده‌اند، شروع به سرزنش یکدیگر کنند و در سخنان آخرالزمانی یک بنیادگرای محلی (با بازی مارسیا گی هاردن) یا آزمایش‌های سری انجام‌شده در یک پایگاه نظامی نزدیک، به دنبال نظم و پاسخی برای اتفاقاتی که می‌افتد باشند. با افزایش نگرانی درباره خانه‌ها و خانواده‌هایشان، تنش و شک و تردید در میان شخصیت‌های محبوس در این فضا افزایش می‌یابد. دیوید با اکراه رهبری گروهی از بازماندگان را بر عهده می‌گیرد، اما با تصمیمات بد و ترس فزاینده افراد، کار دشواری پیش رو دارد چرا که آنها به یکدیگر بدگمان شده‌اند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد واکنش افراد نسبت به ترس صحبت کنند. چرا فکر می‌کنید شخصیت‌ها این‌گونه واکنش نشان می‌دهند؟ فکر می‌کنید خودتان در یک موقعیت پراسترس چگونه واکنش نشان می‌دهید؟ و وقتی صحبت از ترس می‌شود، چرا مردم جذب فیلم‌های ترسناک می‌شوند؟ جذابیت ترس در سینما چیست؟ تهدیدهایی که دیده می‌شوند ترسناک‌ترند یا آنهایی که دیده نمی‌شوند؟ چرا؟

والدین باید بدانند که این فیلم ترسناک که از رمان استیون کینگ اقتباس شده، حاوی صحنه‌هایی از هیولاها (که بدن‌ها را پاره می‌کنند)، تهدیدهای پنهان، و جراحت‌ها و مرگ‌های خونین است. افراد از تبر و اسلحه برای مبارزه با هیولاها استفاده می‌کنند و همچنین به یکدیگر آسیب می‌زنند (شامل شلیک، کتک زدن و چاقو زدن می‌شود). این فیلم دارای تعلیق و کشمکش شدیدی است که ممکن است کودکان را مضطرب کند، همچنین چندین صحنه خودکشی وجود دارد که صحنه پایانی آن بسیار ناراحت‌کننده است. در یک صحنه، سیگار کشیدن نشان داده می‌شود و چند شخصیت به صورت محسوسی مست می‌شوند. الفاظ نامناسب نیز در فیلم استفاده شده است که شامل چندین بار استفاده از کلمه "فحش"، و همچنین سایر کلمات رکیک می‌شود.

جغرافیای اخلاقی و فیزیکی مه آشنا است، اگرچه به‌صورت تحت‌اللفظی بیش از حد به آن پرداخته شده است. تقسیم‌بندی‌ها بین داخل و خارج، خوب و دیوانه اتفاق می‌افتد. انتخاب‌های دیوید در هر لحظه تحت تأثیر باور او به آنچه می‌بیند و بی‌اعتمادی‌اش به توجیهات دیگران شکل می‌گیرد. او قابل‌اطمینان‌ترین راهنما در فیلم است که نشان می‌دهد ترس چگونه جمعیت‌ها را مطیع و پذیرای هر توضیحی که آنها را تبرئه کند و دیگری را مقصر بداند، می‌کند. اگرچه فیلم مه به نقد باورهای کورکورانه می‌پردازد (و پایانی شگفت‌انگیز دارد که با داستان کوتاه منبع استیون کینگ تفاوت دارد)، اما همچنان تحت‌اللفظی کلیشه‌های ژانر است.