صدای فلز

در فیلم «صدای فلز»، روبن استون (ریز احمد) نوازنده درام در گروه متال بلَک‌گامان است که دوست‌دخترش لو (اُلیویا کوک) گیتار می‌نوازد و خواننده است. هنگام آماده شدن برای یک اجرا، روبن ناگهان شنوایی‌اش را از دست می‌دهد و دیگر هیچ صدایی را نمی‌شنود. یک دکتر به او می‌گوید که باید از سر و صداهای بلند دوری کند، وگرنه شنوایی‌اش را برای همیشه از دست خواهد داد. روبن همچنین در مورد کاشت حلزون شنوایی می‌آموزد که گرچه گران‌قیمت است، اما می‌تواند شنوایی‌اش را بازگرداند. پس از اینکه روبن به‌طور غیرحرفه‌ای در آن اجرا تقلب می‌کند، در نهایت به اردویی ویژه ناشنوایان و کم‌شنوایان می‌رسد که توسط جو (پل رَسی)، که کهنه‌سربازی سخت‌گیر اما مهربان اداره می‌شود. در آنجا، روبن شروع به یادگیری زبان اشاره آمریکایی و مدیریت ناشنوایی‌اش می‌کند. اما نمی‌تواند از فکر کردن به ایمپلنت‌ها و اینکه چگونه می‌توانند به او اجازه بازگشت به موسیقی و بازگشت پیش لو را بدهند، دست بکشد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد نحوه‌ی نمایش اعتیاد و کشیدن سیگار در فیلم Sound of Metal صحبت کنند. چگونه به تصویر کشیده شده‌اند؟ آیا چیزی در این میان جذاب و فریبنده نشان داده شده است؟ آیا پیامدهای واقعی به تصویر کشیده شده‌اند؟ چرا این موضوع مهم است؟
• آیا این فیلم، نگرش یا احساسات شما را در مورد ناشنوایی تحت تاثیر قرار داد؟ اگر تجربه مستقیم یا دست اولی در این زمینه دارید، چگونه این فیلم با تجربه و نظرات شما همخوانی داشت؟
• جو چرا فکر می‌کنه که جو بعد از اینکه رابن تصمیم می‌گیره کاشت حلزون انجام بده، اونو رد می‌کنه؟ جو چی می‌خواست بگه وقتی گفت که ناشنوایی چیزی نیست که نیاز به «اصلاح» داشته باشه؟
• نظر شما در مورد تصمیم فیلمسازان برای انتخاب یک بازیگر شنوا برای نقش رُبن چیست؟

والدین باید بدانند که فیلم «صدای متال» یک درام در مورد نوازنده درامز یک گروه متال (ریز احمد) است که ناگهان شنوایی خود را از دست می‌دهد. این فیلم به موضوع بحث‌برانگیز کاشت حلزون شنوایی در جامعه ناشنوایان می‌پردازد و اثری بسیار قدرتمند و احساسی با بازی‌های عالی است. زبان فیلم بسیار قوی است و از کلمات رکیک مانند "f--k" و "s--t" به صورت مکرر استفاده می‌شود. همچنین یک نقاشی گرافیکی/تاتو از یک زن کاملاً برهنه وجود دارد و یک زوج به صورت عاشقانه می‌بوسند و در کنار هم در رختخواب می‌خوابند. صحبت‌هایی در مورد مسائل جنسی نیز وجود دارد. شخصیت اصلی سیگار می‌کشد و در حال بهبودی از اعتیاد است. همچنین به هروئین و اختلال مصرف الکل در دیگر شخصیت‌ها اشاره می‌شود. شخصیت اصلی خشمگین می‌شود، قهر می‌کند و چیزها را می‌شکند. زخم‌های خودزنی بر روی بازوی یک زن دیده می‌شود و تهدید به خودکشی نیز وجود دارد. موسیقی پرسروصدا و خشونت‌آمیز و فریاد نیز در فیلم وجود دارد.

این درام پرقدرت با بازی‌های فوق‌العاده، با تمرکز بر شخصیت‌ها، احساسات و ایدئولوژی به راحتی نقص‌های اندک خود را پشت سر می‌گذارد و همدردی و غم عمیقی را برمی‌انگیزد. اولین فیلم بلند داریوش ماردر، که فیلم مکان فراتر از درختان کاج را نوشته بود، در این فیلم از رنگ‌های مات و رئالستی استفاده کرده که با روحیه شورشی راک روبن همخوانی دارد (کل لباس‌های او از تی‌شرت‌ها و هودی‌های کهنه‌ای با لوگوی گروه‌های موسیقی تشکیل شده‌است). ممکن است یک صحنه بیش از حد از دوربین‌های دستی وجود داشته باشد که لحظات اندیشیدن را ضبط می‌کنند. اما بازیگران خود را به طور کامل در دنیای فیلم فرو برده‌اند. بازی احمد به طور شگفت‌انگیزی عالی است، اگرچه بهترین بازی او نه در خشم و عصبانیتی است که روبن به خاطر ناشنوایی‌اش ابراز می‌کند، بلکه در صحنه‌های اولیه ترس وجودی است که زمانی اتفاق می‌افتد که او برای اولین بار متوجه اتفاقی که برایش افتاده می‌شود.یکی دیگر از نکات برجسته این فیلم بازی راسی است که قدرت و تاریخچه‌ای چشمگیر به شخصیت جو بخشیده است (معلوم می‌شود که او یک کهنه‌سرباز واقعی و فرزند والدین ناشنوا بوده و در یک گروه موسیقی که به زبان ASL اجرا می‌کند، نوازندگی می‌کند). حرکات دست او شبیه به رقص است. نکته استادانه دیگر طراحی صدا در این فیلم است که به‌خوبی نشان می‌دهد درون سر روبن چه می‌گذرد، هم در صحنه‌های ابتدایی که صدا گرفته و مبهم است و هم در صحنه‌هایی که از یک صدای وزوزکننده و فلزی برای شبیه‌سازی اثر ایمپلنت‌ها استفاده می‌کند. (احتمالا عنوان فیلم دارای معنای دوگانه‌ای است). صحنه‌های پس از ایمپلنت غم‌انگیزترین بخش‌های فیلم «صدای فلز» هستند، اما پایان آن که هم مبهم و هم فراموش‌نشدنی است، لحظه‌ای شگفت‌انگیز از آرامش را ارائه می‌کند.