داستان کریسمس، زنده!

الهام گرفته از فیلم 1983 و نمایش صحنه ای داستان کریسمس: موزیکال، داستان کریسمس زنده! با رالف 9 ساله پارکر (اندی والکن)، یک بچه معمولی در کریسمس با یک آرزوی بزرگ: تفنگ بادی مدل رنج 200 شلیک رید رایدر کاربین. مادرش (مایا رودولف) و معلمش (جین کراکوفسکی) همدردی می کنند اما به او می گویند: "تو چشم خودت را کور می کنی." در همین حال، رالف با قلدر مدرسه اسکات فارکس (ساشا کارلسون)، پدرش بداخلاق و عاشق لامپ (کریس دیامانتوپولوس)، و دسته های خوانندگان زمستانه که به نظر می رسد همه جا او را دنبال می کنند تا از طریق آهنگ در مورد زندگی او نظر بدهند، سروکار دارد. متیو برودریک هم ظاهر می شود -- به طور واقعی، در بسیاری از صحنه ها، از پشت صحنه ها و درها به عنوان رالف بزرگسال بیرون می آید، در مورد داستان نظر می دهد و آن را روایت می کند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد قلدرها در داستان کریسمس صحبت کنند! چه چیزی باعث می‌شود افراد مثل قلدرها رفتار کنند؟ چه چیزی باعث می‌شود افراد با قلدرها دوست شوند؟ زندگی قلدر بعد از مبارزه رالف چگونه تغییر خواهد کرد؟ آیا واقع‌بینانه است که همکلاسی‌های رالف بعد از مبارزه با اسکات برای او هورا بکشند؟
• در سال‌های اخیر چه نسخه‌های زنده دیگری از فیلم‌های کلاسیک در تلویزیون پخش شده است؟ چرا بازسازی فیلمی که همه آن را دیده‌اند، می‌تواند جالب باشد؟ جذابیت یک اجرای زنده در چیست؟
• شخصیت‌ها در داستان کریسمس زنده چگونه خودکنترلی و قدردانی را نشان می‌دهند؟ چرا این ویژگی‌های شخصیتی مهم هستند؟

والدین باید بدانند که «داستان کریسمس» بر اساس موزیکال برادوی است که خود بر اساس فیلم کلاسیک ۱۹۸۳ در مورد پسری جوان است که برای کریسمس یک تفنگ BB می‌خواهد. داستان هنوز در دهه ۱۹۴۰ در یک شهر کوچک در ایندیانا اتفاق می‌افتد، اما بازیگران متنوع‌تر از فیلم هستند، با شخصیت‌های رنگین‌پوست در نقش‌های قوی و یک داستان فرعی در مورد یک خانواده یهودی که با شادی هانوکا را جشن می‌گیرند (و به رالف در مورد لاتکس و منوراها آموزش می‌دهند). بینندگان همچنین می‌توانند متوجه شوند که این نمایش صحنه معروف رستوران چینی را از نسخه اصلی به‌روز کرده است. با این حال، شخصیت‌های زن نمایش هنوز در دهه ۱۹۴۰ گیر کرده‌اند، با مادرانی که در خانه می‌مانند و در مورد خرید، آشپزی و کارهای خانه شکایت می‌کنند، در حالی که پدرها در مورد اداره صحبت می‌کنند. زنان و دختران (که به نظر می‌رسد ۱۰ تا ۱۲ سال دارند) همچنین برای توالی‌های رقص خیالی لباس‌های کوتاهی به تن می‌کنند، در حالی که پسران لباس‌های «گانگستر» به تن می‌کنند. همکلاسی‌های رالف در مورد او بودن یک «ترسو» می‌خوانند وقتی که نمی‌خواهد با قلدرش (بسیار بزرگتر) مبارزه کند؛ آنها هورا می‌کشند وقتی رالف بالاخره قلدر را زمین می‌زند و به صورت او مشت می‌زند. صحنه‌ای که در آن زبانی پسر بعد از لیسیدن یک میله «گیر» می‌کند ممکن است برای بینندگان جوان ناراحت‌کننده باشد؛ والدین ممکن است بخواهند تأکید کنند که زبان پسر واقعا گیر نکرده است، بلکه یک خلأ آن را به آرامی می‌مکد. «احمق باهوش» دو بار تکرار می‌شود و ناسزاهای ساختگی وجود دارد («شما سگ‌های خداوند!») و یک داستان فرعی در مورد یک کلمه ناسزا که ما آن را به عنوان «فاج» می‌شنویم، اما رالف به ما اطمینان می‌دهد که واقعا کلمه «اف» بود. برای اطلاع از فیلم‌های بیشتر مانند این، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

گاهی اوقات این موزیکال بسیار سرگرم‌کننده است، بازیگرانی که دوست دارید در آن حضور دارند، و برخی از قسمت‌های خجالت‌آور نسخه اصلی را به‌روز کرده است. از طرف دیگر، سه ساعت برای هر چیزی طولانی است. حتی کسانی که در ابتدا از آهنگ‌های شاد و پرجنب‌وجوش درباره کریسمس و هدایای کریسمس لذت می‌برند، بعد از دو ساعت محکم از پنج خط دیالوگ که با یک آهنگ بلند و زیبا دنبال می‌شود، مشتاق خواهند بود تا چشم‌های خود را ببندند (ببخشید، نمایش، نمی‌توانید ما را این‌گونه تنظیم کنید). این به این معنی نیست که چیزهای خوبی وجود ندارد. کریس دیامانتوپولوس در نقش پیرمرد پارکر، در هر صحنه‌ای که از او خواسته می‌شود آواز بخواند یا حرکت کند، می‌رقصد و رقص می‌کند، و یک بخش بسیار منظم از تجارت صحنه در طول اجرای "جایزه بزرگ" او وجود دارد که در آن به‌طور جادویی از لباس راحتی قدیمی پدرانه به یک کت و شلوار دوخته‌شده بدون دوربین قطع می‌شود. جین کراکوفسکی، گنجینه ملی، مانند همیشه در صحنه‌هایش می‌درخشد. و متئو برودریک بهترین دیالوگ‌های نمایش را می‌گیرد، از کتابی که الهام‌بخش فیلم 1983 بود، اقتباس شده است، ژان شپرد، طنزپرداز، نیمه‌داستانی و درخشان، در خدایی که ما اعتماد داریم: بقیه پول نقد را پرداخت می‌کنند.اجرای زنده داستان کریسمس، بازسازی فوق‌العاده‌ای از رستوران چینی فیلم ۱۹۸۳ بود، جایی که پیرمرد پارکر بعد از شنیدن آواز گروهی از پیشخدمت‌های آسیایی با صدای هماهنگ و زیبا، می‌گوید: «این چیزی نبود که انتظارش را داشتم!» صاحب رستوران، با بازی کن جئونگ، در پاسخ می‌گوید: «انتظار چه چیزی را داشتی؟» آنا گاستایر هم می‌تواند بخوبی آواز بخواند! اما به‌طور کلی، بسیاری از والدین امروزی امیدوار بودند که خانواده پارکر اسلحه را به رالفی ندهند، اما در نهایت اسلحه را به او می‌دهند و او بلافاصله خودش را با آن مجروح می‌کند، درست مثل اتفاقی که در فیلم می‌افتد. اگر عاشق این فیلم هستید، این نسخه را امتحان کنید و از تعطیلات شاد و پرهیجان لذت ببرید، اما مراقب باشید، سه ساعت زمان می‌برد!