استاد و دیوانه

«پروفسور و دیوانه» که بر اساس کتابی به همین نام نوشته سایمون وینچستر است، داستان دکتر جیمز موری (مل گیبسون) را دنبال می‌کند که در تلاش برای تدوین فرهنگ لغت آکسفورد است و قصد دارد ریشه و تکامل هر واژه در زبان انگلیسی را شناسایی کند. در این مسیر، او دوستی غیرمنتظره‌ای با پربارترین و تیزبین‌ترین مشارکت‌کننده دورکاری پروژه، دکتر ویلیام سی. ماینر (شان پن)، یک قاتل دیوانه و جنایتکار، برقرار می‌کند.

• آیا برچسب بیماری روانی باعث ایجاد پیشداوری نسبت به کسانی که از آن رنج می‌برند، می‌شود؟ رسانه‌ها چگونه در این پیشداوری نقش دارند؟" خانواده‌ها می‌توانند دربارهٔ انگ بیماری روانی صحبت کنند.
• ستارگان فیلم «استاد و دیوانه» به خاطر شخصیت‌های متلاطم و جنجال‌های خارج از دوربین‌شان شناخته شده هستند، اما همچنین به عنوان هنرمندانی بسیار بااستعداد در حرفه خود شناخته می‌شوند. آیا شما فکر می‌کنید که ما باید از دستاوردهای کسی در جامعه حمایت کنیم، حتی اگر با رفتار او موافق نباشیم؟
• چگونه دکتر موری و الیزا مرت با مهربانی و دلسوزی رفتار می‌کنند؟ پیامد مهربانی آنها (و همچنین آقای مانسی) برای دکتر مینور چیست؟
• دکتر موری چگونه از کار گروهی برای تدوین فرهنگ لغت انگلیسی آکسفورد استفاده می‌کند؟ چرا کار گروهی ابزار موثری است؟
• دکتر موری بر اساس شعار "تنها زندگی پرتلاش" زندگی می‌کند. این شعار به چه معناست؟ چگونه می‌توان به آن پایبند بود؟ چرا داشتن چنین ویژگی‌ای در شخصیت ارزشمند است؟

والدین باید بدانند که فیلم «پروفسور و دیوانه» بر اساس کتاب پرفروش غیر داستانی سایمون وینچستر با همین عنوان ساخته شده است و داستان دوستی عجیب اما واقعی بین دکتر جیمز موری (مل گیبسون)، ویراستار اولین نسخه فرهنگ لغت انگلیسی آکسفورد، و دکتر ویلیام مینور (شون پن)، یک قاتل دیوانه و مجرم را روایت می‌کند. همان‌طور که از عنوان فیلم پیداست، این فیلم با راز بیماری‌های روانی سر و کار دارد و نشان می‌دهد که چگونه توهمات ناشی از آن می‌تواند کسانی را که دچار این بیماری‌ها هستند، گمراه و آزار دهد. چندین صحنه در فیلم وجود دارد که شامل خشونت (گاهی با اسلحه)، خون و زخم‌هایی است که ممکن است برای بینندگان کمی ناراحت‌کننده باشد، اما هیچ‌کدام از این صحنه‌ها بی‌دلیل یا بیش از حد نمایش داده نمی‌شوند. ناراحت‌کننده‌ترین صحنه فیلم، جایی است که به شدت القا می‌کند شخصیتی خود را ختنه کرده است، اما این موضوع بیشتر به صورت تلویحی بیان می‌شود. صحنه‌های دیگر شامل برندینگ صورت به عنوان مجازات و وادار کردن فردی به استفراغ کردن به عنوان درمان پزشکی است. عشقی بین دو شخصیت شکل می‌گیرد، اما بسیار مبهم است و هیچ محتوای غیراخلاقی در فیلم وجود ندارد. همچنین هیچ زبانی یا مصرف مواد مخدری در فیلم وجود ندارد. این داستان، مثالی واقعی از دو شخصیتی است که به عمق یک روح پریشان نفوذ کردند و درک کردند که او هنوز هم می‌تواند به دنیا کمک کند. این فیلم دارای مضامین همکاری، پشتکار و همدردی است.

علی‌رغم اینکه بازیگر/تهیه‌کننده و کارگردان فیلم آن را رد کرده‌اند، این فیلم بدی نیست؛ فیلمبرداری زیبایی دارد و بازی‌ها در آن عالی هستند و یک داستان واقعی جذاب را روایت می‌کند. قطعاً چالش‌برانگیز است که موضوعی فکری مثل جستجو برای یافتن و شناسایی ریشه‌های کلمات را به موضوعی هیجان‌انگیز تبدیل کنیم، بنابراین تمرکز اولیه فیلم «استاد و دیوانه» بیشتر بر عظمت این کار است. اگرچه نوجوانان احتمالاً هیچ‌وقت درباره اینکه چگونه واژه‌نامه ایجاد شده فکر نکرده‌اند، اما بیشتر آنها لحظاتی را تجربه کرده‌اند که در آن باید یک تکلیف طاقت‌فرسا را انجام می‌دادند، و این فیلم ممکن است برای آنها مثالی باشد: کمک بخواهید، آن را به وظایف کوچکتر تقسیم کنید و بر آن غلبه کنید. همچنین ممکن است مفید باشد که ببینید در حالی که کارفرمایان موری می‌خواستند او میانبرهایی را انتخاب کند تا سریع‌تر حرکت کند، او بر اهمیت صداقت، دقت و صحت کار خود اصرار داشت.شاید اینجایی باشد که فیلم «پروفسور و مرد دیوانه» از مسیر اصلی خود منحرف شد: به کارگردان فرهاد ساهینیا (که نام خود را از لیست عوامل فیلم حذف کرد) و بازیگر/تهیه‌کننده، گیبسون اجازه داده نشد که صحنه‌های اضافی فیلمبرداری کنند، و آنها اصرار دارند که فیلم ناقص است. ما باید در این مورد به آنها اعتماد کنیم، اما آنچه باقی مانده است به‌طور جدی جالب توجه است. تبدیل یک مرد روحی روانی که شش پدر بی‌گناه را کشت به یک قهرمان قابل‌احترام کار آسانی نیست. بازی آسیب‌پذیر و اسرارآمیز پن درباره مینور بر چشمان خالی اما دردمند او متمرکز است. تعاملات او با موری و الیزا مرت (با بازی ناتالی دورمر) عمق بیشتری به انسانیت او می‌بخشد. داستان ما ممکن است در گذشته اتفاق افتاده باشد، اما با افزایش بیماری‌های روانی (یا حداقل تشخیص و آگاهی بیشتر)، پیام فیلم که جامعه نباید بیماران روانی را رها کند یا مورد تمسخر قرار دهد، بسیار به‌جا و به‌هنگام است.