ثروت به نفع لیدی نیکوکو

اقبال بانو نیکوکو" یک پویانمایی اقتباس‌شده از رمان و مانگای ژاپنی است که دربارهٔ دختری پیش‌دبیرستانی به نام کیکوکو (با صدای کوکومی) است که در یک شهر بندری با مادر چاق، شاد و پرحرفش، بانو نیکوکو (با صدای شینوبو اوتاکه) زندگی می‌کند. آن‌ها در یک خانه‌قایقی در یک شهر ماهیگیری زندگی می‌کنند، جایی که نیکوکو در کبابی محلی کار می‌کند و به «بانوی گوشت‌دار» معروف است. روایت کیکوکو توضیح می‌دهد که مادرش در سریالی از روابط ناموفق با مردانی حیله‌گر بوده که او را بی‌چیز اما هرگز ناامید نکرده‌اند. کیکوکو مادر برون‌گرای خود را شرم‌آور می‌داند و بیشتر ترجیح می‌دهد به خود بچسبد. جایی که با مسائل معمول بلوغ در مورد حلقه‌های اجتماعی و یک عشق پنهانی دست و پنجه نرم می‌کند. رابطهٔ بسیار متفاوت مادر و دختر به‌طور متناوب بین صلح‌آمیز و پرتنش در نوسان است.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد محبوبیت انیمه با هم صحبت کنند. فیلم‌ها و سریال‌های انیمه تا چه اندازه با سایر انواع سرگرمی‌های پویانمایی متفاوت هستند؟
• در این فیلم، شخصیت لیدی نیکوکو با جثه‌ای درشت و فربه به تصویر کشیده شده است. آیا می‌توان این موضوع را نوعی توهین یا تمسخر افراد چاق تلقی کرد؟ این پرسش می‌تواند موضوع بحث و گفتگوی جالبی باشد. برخی ممکن است استدلال کنند که نمایش اندازه بدن لیدی نیکوکو، نوعی کلیشه‌سازی و توهین به افراد چاق است، در حالی که دیگران ممکن است معتقد باشند که این تنها یک ویژگی فیزیکی شخصیت است و نباید آن را بیش از حد تحلیل کرد. به نظر می‌رسد که فیلم سعی دارد بدون قضاوت یا تمسخر، به طور طبیعی به موضوع وزن لیدی نیکوکو بپردازد. با این حال، برخی بینندگان ممکن است احساس کنند که این موضوع به طور ناعادلانه‌ای بر روی آن تمرکز شده است یا اینکه به عنوان یک ویژگی کمدی استفاده شده است. در مجموع، این یک موضوع ظریف است و می‌تواند بسته به دیدگاه و تجربیات بیننده، به گونه‌های مختلفی تفسیر شود. مهم است که به تنوع در شکل بدن احترام گذاشته شود و از کلیشه‌سازی یا توهین به هر گروه یا فردی خودداری شود.
• این فیلم چه پیام‌هایی درباره خانواده و خانواده‌ی جایگزین دارد؟ نظرتان درباره رابطه مادر و دختر چیست؟
• اهمیت غذا و پویانمایی آن در فیلم چیست؟ چگونه غذا اغلب بخشی مهم از هویت ملی یا فرهنگی است؟ غذا اغلب نقش مهمی در فیلم ها ایفا می کند، چه به عنوان یک عنصر کلیدی در داستان و چه به عنوان بخشی از پس زمینه و بافت فرهنگی فیلم. پویانمایی غذا می تواند به روش های مختلف انجام شود، از تکنیک های سنتی پویانمایی دست کشیده تا انیمیشن کامپیوتری پیشرفته. پویانمایی غذا می تواند به آن شخصیت و زندگی ببخشد و آن را به بخشی جذاب و خاطره انگیز از فیلم تبدیل کند. غذا همچنین می تواند بخشی مهم از هویت ملی یا فرهنگی باشد. بسیاری از غذاهای سنتی و محلی، ریشه در تاریخ و فرهنگ یک منطقه دارند و می توانند نمادی از میراث و سنت های یک کشور یا فرهنگ باشند. برای مثال، سوشی در ژاپن نه تنها یک غذای محبوب است، بلکه نمادی از فرهنگ و سنت های ژاپنی است. غذا همچنین می تواند مردم یک کشور یا فرهنگ را متحد کند و به عنوان یک عامل اجتماعی کننده عمل کند. جشن ها و مراسم مختلف اغلب با غذاهای خاص همراه هستند که برای آن مناسبت خاص تهیه می شوند.

شانس به بانو نیکوکو می‌خندد" یک فیلم انیمه‌ای است که بر اساس کتاب و مانگای ژاپنی با همین نام ساخته شده است. این فیلم ماجراجویی‌ها و چالش‌های روزانه یک دختر پیش‌دبیرستانی به نام کیکوکو (با صدای کوکومی) را روایت می‌کند که مادرش زن پر سر و صدایی است. این فیلم پر است از شوخی‌های مربوط به بدن و توالت، با طنزهایی درباره پرخوری، آپنه خواب، بوی بدن و سایر ویژگی‌های جثه و وزن شخصیت اصلی که بسیاری از آن‌ها کلیشه‌ای هستند. انتظار داشته باشید که چند بار از کلماتی مانند "لعنتی"، "کثافت" و "پاته‌خواری" استفاده شود. فلش‌بک‌هایی به روابط عاشقانه ناموفق و بارداری ناگهانی یک زن تنها وجود دارد. بزرگسالان چند بار نوشیدنی‌هایی مانند آبجو و مشروبات الکلی دیگر می‌نوشند و یکی از شخصیت‌ها مست می‌شود. کیکوکو و همکلاسی‌هایش درباره بلوغ، عادت ماهانه و سایز سینه صحبت می‌کنند یا فکر می‌کنند. این داستان پایانی خوش دارد و پیام‌های مثبتی درباره خانواده و دوستی منتقل می‌کند، اما کسانی که نسبت به طنزهای فتیش یا فتیش‌شِیمینگ حساس هستند، باید بدانند که اندازه و وزن، نقطه تمرکز اصلی این فیلم هستند.

این پویانمایی خاطره‌انگیز، هم داستانی بزرگ‌دلانه و هم شرمندگی‌آور درباره‌ی مادر و دختری است که به جز عشق—و عشق به غذا—چیز زیادی با هم مشترک ندارند. فیلمسازان از ابتدا بر وزن نیکوکو تمرکز می‌کنند، زمانی که کیکوکو فاش می‌کند که مادرش معادل 4 فوت و 11 اینچ قد و 150 پوند وزن دارد، اما به نوعی به شکل دایره‌ای به اندازه‌ی مرد مارشمالو کشیده شده است. شوخی‌های زیادی درباره‌ی بوی بد او، پرخوری‌اش و خر و پف‌های آپنه خوابش که زمین را به لرزه درمی‌آورد، وجود دارد. این کاریکاتور در سراسر فیلم ادامه دارد، جایی که نیکوکو همیشه در حال خوردن، فکر کردن به خوردن یا آماده کردن غذا است--البته برای خوردن. لزوماً همیشه بدخواهانه نیست، چون نیکوکو پرشور و مهربان است، اما تمرکز مداوم بر وزن و خوردن او احتمالاً باعث ناراحتی برخی بینندگان خواهد شد. حداقل پویانمایی به طرز شگفت‌انگیزی دقیق است و محیط و غذا را با جزئیات زیادی به تصویر می‌کشد که ممکن است تماشاگران را ترغیب کند تا تنقلات و شیرینی‌های ژاپنی موجود در فیلم را پیدا کنند.برخلاف رفتارهای نیکیوکو، کیکوکوی جوان و لاغر از بلوغ می‌ترسد و امیدوار است که سینه‌هایش رشد نکند و قاعدگی‌اش شروع نشود. بخش‌هایی از فیلم که در مدرسه یا میان همسالان کیکوکو می‌گذرد شامل داستان‌های شیرین و تلخ بلوغ، تنش با دوستانش و یک پسر مرموز با رازهای خود است. این فیلم بر روی داستان پیچیده متمرکز نیست، بلکه مطالعه‌ای درباره شخصیت یک مادر و دختر عجیب و غریب است که ممکن است در محیط اطراف خود غریبه باشند، اما به لطف شادابی نیکیوکو، توانسته‌اند جای کوچکی برای خود دست و پا کنند. همچنین پیام زیبایی در مورد خانواده و عشق وجود دارد، اما نمی‌توان طعم تلخ شوخی‌های مربوط به چاقی که به ویژه در نیمه اول فیلم وجود دارد را نادیده گرفت.