یاسمن آبی

یاسمین فرنچ (با بازی کیت بلانشت) روزگاری به‌نوعی مالک منهتن بود. همسرش، هال (با بازی الک بالدوین)، یک سرمایه‌گذار موفق بود و آن‌ها در محافل اجتماعی بالا همیشه حضور داشتند. اما وقتی هال به‌خاطر معاملات تجاری تقلبی (به سبک برنارد میداف) دستگیر می‌شود و اموال و خانه‌هایشان مصادره می‌شود، دنیای آراسته و پر زرق و برق یاسمین از هم می‌پاشد. هال به زندان می‌افتد و سرنوشت با او مهربان نیست. بنابراین یاسمین به سان فرانسیسکو می‌رود تا در نزدیکی خواهرش، جینجر (با بازی سالی هاوکینز)، شروع تازه‌ای داشته باشد. جینجر طلاق گرفته و شوهر سابقش (با بازی اندرو دیس کلی) از یاسمین خوشش نمی‌آید و دوست‌پسر جدیدش، چیلی (با بازی بابی کاناول)، هم مورد علاقه جینجر نیست. و بعد هم مرد جدیدتر (با بازی لویی سی.کی.) ... یاسمین می‌خواهد از نو شروع کند، اما سان فرانسیسکو با منهتن خیلی فرق دارد و او برای زندگی معمولی و کسل‌کننده در پذیرش یک دندانپزشک بدجنس ساخته نشده است. وقتی یک جنتلمن جذاب (با بازی پیتر سارسگارد) وارد زندگی‌اش می‌شود، یاسمین متعهد می‌شود او را به پای سفره عقد ببرد.

• آیا داستانی که وودی آلن در فیلم بلو جاسمین روایت می‌کند، مرتبط با زمان حال است؟ چرا یا چرا نه؟
• فیلم مصرف الکل و داروهای تجویزی را چگونه به تصویر می‌کشد؟ آیا این موارد را به شکلی اغراق‌آمیز و جذاب نشان می‌دهد؟ آیا پیامدهای واقع‌گرایانه‌ای در این رابطه وجود دارد؟
• یاسمن و ژینجر خواهر هستند. آیا به نظر می‌رسد که آنها یکدیگر را دوست داشته باشند؟ آیا به یکدیگر احترام می‌گذارند؟ آیا رابطه‌شان خوب است؟
• با فرزندان خود در مورد وضعیت یاسمین صحبت کنید. آیا او قربانی است یا همدست؟ آیا قرار است با او همدردی کنیم؟

والدین باید بدانند که بلو جاسمین یک درام کمدی به کارگردانی وودی آلن است که ممکن است برای نوجوانان و کودکان موضوعاتی بزرگسالانه داشته باشد. شخصیت اصلی از نظر روانی ناپایدار است و درست مقابل چشمان بینندگان در حال فروپاشی است. شخصیت‌ها همدلی زیادی با یکدیگر ندارند و گاهی اوقات به یکدیگر صدمه می‌زنند، چه برسد به خودشان. مصرف مشروبات الکلی و قرص‌های مختلف در فیلم زیاد است، شخصیت اصلی، جاسمین (یا ژانت) برای گذراندن روز به مشروبات الکلی و داروهای تجویزی متکی است. یکی دیگر از شخصیت‌ها بسیار عصبانی است و گاهی رفتارهایی نزدیک به خشونت دارد، و همچنین در فیلم از الفاظ زشت و رکیک استفاده می‌شود. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب‌های فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

وودی آلن از سال ۲۰۰۵ و فیلم «مچ پوینت» به تدریج به اوج بازگشته است. حالا به نظر می‌رسد که او را برای همیشه به دست آورده‌ایم، مسلح به نکته‌سنجی‌های تیز و بذله‌گویی و بینش. او می‌داند که در آن لحظه خاص از تاریخ اخیر ما، که به نظر می‌رسید فقرا فقیرتر و ثروتمندان ثروتمندتر می‌شوند، چیزهای زیادی برای کشف وجود دارد. بلانشت شریک بسیار خوبی برای اوست. شخصیت جاسمین او، که شیک و پر زرق و برق است، بلانش دوبوآ اثر تنسی ویلیامز را به دوران برنارد میداف می‌آورد و دوخت‌های زیبا و منظمش را پاره می‌کند. تماشای شکستن زنی شیک و مجلل ناراحت‌کننده است، به‌خصوص در مقابل شخصیت زمینی و عملی جینجر اثر هاوکینز، که ممکن است همیشه بازنده‌ها را انتخاب کند، اما در حالی که این کار را می‌کند، هر دو چشمش باز است. در فیلم‌های آلن، تقریبا همیشه آدم‌ها تنبیه می‌شوند. پیروزی بلانشت در این است که او هنوز ما را به ترحم بر جاسمین وا می‌دارد، حتی اگر خیلی او را دوست نداشته باشیم.یک انتقاد جزئی: صحنه‌هایی که در نیویورک فیلمبرداری شده‌اند، آن حس خاص بودن را دارند که در فیلم‌های وودی آلن دیده می‌شود؛ اما وقتی فیلم به سان فرانسیسکو می‌رود، یک نوع عدم تمرکز ایجاد می‌شود، با وجود اینکه پل گلدن گیت و دیگر نمادهای این شهر به تصویر کشیده شده‌اند. این صحنه‌ها می‌توانست در سیاتل یا شیکاگو باشد. با این حال، ما خوشحالیم که کارگردان در فرم خوبی قرار دارد، هر کجا که انتخاب کند برود. برای فیلم‌هایی مثل این، ما او را در هر کجا دنبال می‌کنیم.