برنامه بازی

در برنامه بازی، ستاره NFL جو کینگمن (دِوِین "راک" جانسون) خیلی خودش را قبول دارد. او خودش را "پادشاه" می‌نامد، مجموعه جام‌هایش را با افتخار به نمایش می‌گذارد و سخت تلاش می‌کند تا مطمئن شود دیگران هم او را دوست داشته باشند. او همچنین در آستانه بزرگ‌ترین سال دوران حرفه‌ای‌اش قرار دارد. به عنوان کوارتربک تیم (تخیلی) بوستون ریبلز، او می‌تواند تیمش را امسال تا قهرمانی‌ها پیش ببرد. اما وقتی پیتون (مادیسن پتیس) با آن چشم‌های زیبا و موهای فرفری در خانه جو ظاهر می‌شود و اعلام می‌کند که دختر اوست، جو به نقش جدیدی پرتاب می‌شود: پدر بودن. برای یک ماه، او باید یاد بگیرد چطور پدر باشد، برای پلی‌آف‌ها آماده شود و از سبک زندگی‌اش دفاع کند. اما وقتی پیتون واقعاً مریض می‌شود و به خانه برمی‌گردد، آیا جو می‌تواند به زندگی پلی‌بوی قبلی‌اش برگردد؟ آیا اصلاً می‌خواهد برگردد؟

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد دلایل علاقه‌مندی کودکان به دیدن فیلم «برنامه بازی» صحبت کنند. آیا به دلیل داستان فیلم است یا به خاطر کمپین بازاریابی دیزنی؟ معمولاً چه چیزی باعث می‌شود که شما بخواهید یک فیلم را تماشا کنید؟
• خانواده‌ها می‌توانند در مورد اهمیت راستگویی و بخشندگی صحبت کنند. چرا جو بعد از گذراندن وقت با پیتون احساس متفاوتی در مورد بازی‌اش دارد؟ و والدین، به بچه‌ها یادآوری کنید که چرا باید در کنار بزرگسالان مطمئن بمانند و به تنهایی فرار نکنند، همانطور که پیتون می‌کند.

والدین باید بدانند که فیلم «طرح بازی» یک کمدی خانوادگی جذاب است که شامل خشونت فوتبال و افتادن‌های ناگهانی است. افراد زیادی از جمله دختران جوان، سقوط می‌کنند و فقط جراحات جزئی می‌گیرند، و مرگ یکی از والدین نیز در فیلم مطرح می‌شود. پیتون فرار می‌کند تا پدرش را پیدا کند و در نهایت در موقعیت‌های نسبتاً خطرناکی قرار می‌گیرد (مانند تنها ماندن در یک باشگاه و غیره). جالب است بدانید که اگرچه فیلم از جنون تجاری فوتبال تمسخر می‌کند، اما به بیش از یک دوجین محصول اشاره می‌کند و کانال دیزنی و فیلم‌های الویس را تبلیغ می‌کند. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی «شب فیلم خانوادگی» ثبت‌نام کنید.

دیزنی همیشه به‌خوبی انجام می‌دهد -- و اینجا هم دوباره به‌خوبی انجام می‌دهد -- ایجاد دنیایی از بزرگسالان مطمئن است که در آن کودکان می‌توانند ماجراجویی کنند. پیتون ممکن است از خانه فرار کرده باشد، اما او در میان بازیکنان اسطوره‌ای فوتبال -- خرس‌های عروسکی غول‌پیکر و بی‌آزار -- قرار دارد که بدترین خصوصیتشان علاقه‌شان به بازی کردن شوخی‌های عملی با یکدیگر است. کار دیگری که دیزنی در فیلم «طرح بازی» به‌خوبی انجام می‌دهد، حداکثر استفاده از جذابیت‌ها در هر صحنه است. راک به‌وضوح از چهره‌های خنده‌دار، صداها و ناز و کرشمه‌های شخصیتش لذت می‌برد -- و تماشاگران نیز همین‌طور. در این فیلم چیزهای بسیار جذاب و دوست‌داشتنی وجود دارد که به‌راحتی می‌توان مشکلات کوچک مانند خط داستانی قابل پیش‌بینی و توانایی‌های محدود پتیس در بازیگری را نادیده گرفت.بخشش سخت‌تر، قرار دادن مکرر محصولات در فیلم است. برنامه بازی به ورزشکارانی که برندها را روی پیراهن خود می‌چسبانند، طعنه می‌زند، اما بعد موفق می‌شود بیش از یک دوجین محصول را به نمایش بگذارد. و بعد زمان اجرای فیلم است که تقریباً دو ساعت است و ممکن است بچه‌های کوچک را کمی بی‌قرار کند. با این حال، این فیلم پیامی بزرگ دارد. جو یاد می‌گیرد که چگونه به اشتراک بگذارد - اشتراک موفقیت، اشتراک خانه و اشتراک قلبش. و چه کودکی است که نیاز به یادگیری این درس ندارد؟