هوس خوراکی

گیج پسر جدید مدرسه است که به همراه مادرش (لونی اندرسون) و دوست پسر عجیب و غریب مادرش (اندرو استیونز) به خانه جدیدی نقل مکان کرده است. او در سازگاری با محیط جدید مشکل دارد و مورد آزار همکلاسی‌ها و مدیر مدرسه قرار می‌گیرد تا اینکه روزی به معدن متروکه‌ای می‌رود و سینه‌ای گنج را باز می‌کند و صدایی می‌شنود. این صدا متعلق به موجودی به نام مانچی (دام دلویز) است، موجودی دو فوتی که عاشق صحبت کردن و شوخی‌های بی‌پایان است. گیج، مانچی را به خانه‌اش می‌برد و در مورد آرزوهایش برای زندگی بهتر صحبت می‌کند. این آرزوها، مانچی را به حرکت وامی‌دارد. در مدرسه، گیج با ترس و شادی شاهد انتقام مانچی از مدیر مدرسه، همکلاسی‌های قلدر و دوست پسر مادرش است، که در نهایت با یک مهمانی بزرگ که توسط مانچی ترتیب داده شده و در خانه گیج برگزار می‌شود، به اوج خود می‌رسد و به گیج کمک می‌کند تا محبت زیباترین دختر کلاس را جلب کند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد فیلم‌های «بد» صحبت کنند. چه چیزی باعث می‌شود یک فیلم «بد» باشد؟ تماشای این نوع فیلم‌ها چه جذابیتی دارد؟
• این فیلم در مقایسه با فیلم‌های دیگر که در آن هیولا‌ها شیطنت می‌کنند، چگونه است؟
• از زمان ساخت این فیلم، نگرش‌ها در مورد قلدری چگونه تغییر کرده است؟

والدین باید بدانند که مونچی فیلمی محصول ۱۹۹۲ است که در آن دام دلوئیس صداپیشگی یک موجود عجیب و غریب به سبک گرملین را بر عهده دارد. این فیلم تقریباً از آن دست فیلم‌های بدی است که به نوعی خوب به نظر می‌رسند، اما صحنه‌های رانندگی در حالت مستی، سرو بشکه‌های آبجو در آنچه که قرار است یک مهمانی نوجوانان باشد و قلدری، تماشای این فیلم را دشوار می‌کند. همه این‌ها به همراه جلوه‌های ویژه ضعیف و داستانی کلیشه‌ای، حتی طرفداران فیلم‌های «ابلهانه» را هم متقاعد نمی‌کند که تماشای این فیلم ارزش وقت گذاشتن را دارد. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

MUNCHIE بسیار نزدیک به یکی از آن فیلم‌هایی است که «آنقدر بد است که خوب است». متاسفانه، کلیشه‌ها بیش از حد هستند، کمدی خنده‌دار نیست و برخی از جنبه‌های نامناسب‌تر فیلم -- قلدری، توهین و نوشیدن -- لذت بردن از آن را به هر نحوی، کیتچی یا غیر از آن، دشوار می‌کند. دام دلوئیس به نظر بهترین تلاش خود را می‌کند، به عنوان صدای هیولای ارزان قیمت، اما همه بداهه‌های او نمی‌تواند این واقعیت را تغییر دهد که این فیلم به سادگی از هر نظر بد است.با وجود اینکه صحنه‌ای که در آن پیتزا از رستوران ایتالیایی به خانه پسر نوجوان گیج پرواز می‌کند، تقریباً این فیلم را از افتادن به ورطه بدترین‌ها نجات می‌دهد، اما واقعاً محتوای تکراری و رفتارهای قدیمی زیادی در آن وجود دارد که تماشای آن را برای هر کسی لذت‌بخش نمی‌کند.