من، پاستافاری: داستان هیولای اسپاگتی پرنده

من، پاستافاری: داستان هیولای ماکارونی پرنده، تلاش‌های اعضای سریع‌ترین دین در حال رشد در جهان، یعنی کلیسای هیولای ماکارونی پرنده، را دنبال می‌کند تا در کنار ادیان دیگر، به رسمیت شناخته شوند. طبق گفته پاستافاری‌ها، هیولای ماکارونی پرنده، حضور اتری خود را در سال ۲۰۰۵، زمانی که پیامبر بابی هندرسون، نامه‌ای سرگشاده به هیئت مدرسه ایالتی کانزاس نوشت، آشکار کرد. در این نامه، او درخواست کرد که اگر قرار است آفرینش‌گرایی در کنار تکامل تدریس شود، پس باید آموزش‌ها را گسترش دهند تا باورهای آفرینش او را نیز شامل شود. در هر صورت، آیا می‌توانید ثابت کنید که موجودی نودل نامرئی، اصول راهنمای زندگی را به جهان فرستاده است؟

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد ایمان صحبت کنند. ایمان چه نقشی در زندگی شما دارد؟ و برای شما چه معنایی دارد؟
• آیا «واقعیت» چیست؟ آیا اعتقادات مذهبی با واقعیت‌ها در تضادند؟ یا اینکه به نظرتان با هم هماهنگ‌اند؟
• چگونه طنز، تقلید و شوخ‌طبعی در من، پاستافاری برای رساندن پیامی به کار گرفته شده‌اند؟ چه زمانی آن را به‌طور موثر به کار رفته دیده‌اید؟
• این مستند در مقایسه با مستندهای دیگری که دیده‌اید چگونه است؟ چرا این اثر به عنوان مستند طبقه‌بندی شده و نه موکومنتاری؟

والدین باید بدانند که من، پاستافاری: داستانی از هیولای اسپاگتی پرنده، مستندی است که هدف آن الهام‌بخش بحث در مورد ادیان سازمان‌یافته است. کلیسای هیولای اسپاگتی پرنده بیش از ۳۰ میلیون عضو (که به عنوان پاستافاریان شناخته می‌شوند) دارد که به پرسش از این موضوع اختصاص دارند که چرا سازمان‌های مبتنی بر ایمان حقوق ویژه‌ای دارند. این فیلم استدلال می‌کند که خداوند بی‌معنی است و خدایان در گذشته دور برای توضیح ناشناخته‌ها در عصر پیش از علم خلق شده‌اند. این جنبش ماکارونی‌محور به طعنه ادیان سازمان‌یافته را مسخره می‌کند، از کتابی پیروی می‌کنند که آن را «قانون آزاد» می‌نامند و دعاهای خود را با «ر-آمین» به پایان می‌رسانند. تنها اظهارنظر خارج از رنگ فیلم این است که پاستافاریان در زندگی پس از مرگ، آبجو و رقصندگان برهنه را انتظار دارند؛ کلمه «ass» یک بار استفاده شده است. پاستافاریان طرفدار عدم خشونت هستند و فیلم از برخی کلیپ‌های خبری آشکارا تکان‌دهنده برای بیان این نکته استفاده می‌کند که مرگ، تخریب و سوءاستفاده زیادی به نام ادیان سازمان‌یافته دیگر اتفاق افتاده است. این جنبش بر پایه مقابله با مفهوم آموزش آفرینش‌گرایی در مدرسه بنا شده و شامل تصاویر جذابی از محاکمه میمون اسکوپس است. ارائه جدی و بدون شوخی پاستافاریان در مورد اعتقاداتشان ممکن است بینندگان جوان‌تر را در مورد واقعی بودن یا نبودن آن سردرگم کند. برای آگاهی از فیلم‌های بیشتر در این سبک، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

برای والدینی که می‌خواهند تفکر انتقادی را در فرزندان خود تقویت کنند، این معرفی به یک «اعتقاد» غیرمعمول می‌تواند یک شروع باشد. این معرفی کوتاه است (۵۶ دقیقه به همراه تیتراژ!)، دارای یک پیش‌فرض جالب و جذاب است و ماموریتی دارد که در دنیای مدرن ما ضروری شده است: بررسی واقعیت. و برای انجام این کار، گروه‌هایی در سراسر اروپا بزرگترین پذیرش جمعی ضد واقعیت را به چالش می‌کشند: اعتقاد. پاستافاریسم سریع‌ترین دین رو به رشد در جهان است که در سال ۲۰۱۴ در هلند به رسمیت شناخته شد. برای شناخته شدن هدف خود، پیروان متعهد آن به صورت قانونی مبارزه می‌کنند تا پوشش سر مذهبی خود، صافی‌ها، در عکس‌های گواهینامه رانندگی پذیرفته شود (این را می‌توان یک قدم کوچک برای ماکارونی‌ها دانست). و اعضای این دین شوخ‌طبع جدی جدی در حال ترویج آزادی مذهبی هستند، به طور خاص، آزادی برای پیروی نکردن از یک دین.یک استاد توضیح می‌دهد که چرا ادیان آغاز شدند و استدلال می‌کند که چرا آنها یک شوخی سازمان‌یافته‌ی خوب هستند. اعضای کلیسای هیولای اسپاگتی پرنده با چهره‌ای جدی، بدون از دست دادن شخصیت، سیستم اعتقادی خود را توضیح می‌دهند تا نشان دهند که اعتقادات آنها ممکن است مضحک به نظر برسد، اما چگونه می‌تواند کمتر از سایر مذاهب مضحک باشد؟ این کلیسا مراسم خاص خود را دارد -- از جمله مراسم جمعه ماکارونی -- که شرکت‌کنندگان می‌توانند در آن شرکت کنند یا نکنند. اصول و قواعد خاصی برای پیروی دارد، اما به جای قوانین، به عنوان پیشنهاد ارائه می‌شوند. و فلسفه‌های اساسی هیولای اسپاگتی پرنده شبیه سایر گروه‌های ایمان سازمان‌یافته است، با چند افزودنی مدرن: زندگی مسالمت‌آمیز، شخص خوب بودن، و همکاری برای کاهش هزینه‌های تلویزیون. در نهایت، فیلم استدلال می‌کند که خوب، اخلاقی و باوجدان بودن به خود فرد بستگی دارد، و پیروی از یک دین ممکن است رفتارهای خوب را تشویق کند -- یا ممکن است جنگ و آشوب را تشویق کند. شکی نیست که من، پاستافاری، آغازگر یک گفتگو است، اما والدین مذهبی ممکن است بخواهند محتوای آن را پیش‌نمایش کنند تا تصمیم بگیرند که آیا این گفتگو برای خانواده‌شان آماده است یا خیر.