رهجو

فیلم «پیداراه» که در حدود سال ۱۰۰۰ میلادی اتفاق می‌افتد، داستان افسانه‌ای شبح، یک وایکینگ یتیم را بازگو می‌کند که توسط همسر رئیس قبیله وامپانوگ نجات یافته و سرنوشت اوست که خانواده جدیدش را نجات دهد. او در ابتدا توسط بومیان آمریکایی شمالی به عنوان یک دشمن شناخته می‌شد، اما به یک جوان مشتاق و قوی تبدیل می‌شود که مصمم است خود را اثبات کند. زمانی که وایکینگ‌ها دهکده او را ویران کرده و خانواده‌ای که او را پذیرفته بودند را می‌کشند، این شانس به او داده می‌شود. شبح که در پی انتقام است، به دنبال کمک و تردید به سراغ قبیله دیگری به رهبری پیر خردمند، پیداراه (راسل مینز) می‌رود. دختر شمن پیر، ستاره آتشین (مون بلادگود) به پسر سفیدپوست علاقه‌مند شده و ثابت می‌کند که به اندازه هر یک از جنگجویان قبیله خود قادر به جنگیدن است. در نبردی خونین، شبح با گانار (کلانسی براون)، شریک سابق پدرش در جنگ‌طلبی، روبرو می‌شود. در نهایت، جانشینی برای پیداراه انتخاب می‌شود و قهرمانی سفیدپوست تقدیس می‌گردد.

• خانواده‌ها می‌توانند درباره نقش خشونت در این فیلم صحبت کنند. آیا این خشونت برای داستان فیلم مناسب است؟ کدام بخش‌ها، اگر وجود داشته باشد، غیرضروری هستند؟ تا چه حد این فیلم را واقع‌گرایانه می‌دانید؟ همچنین می‌توان درباره اسطوره ماندگار قهرمان سفیدپوست صحبت کرد. این که شخصیت گوست سفیدپوست است و نه بومی آمریکایی چه معنایی دارد؟ او چگونه با میراث دوگانه خود دست و پنجه نرم می‌کند؟ از انتقام چه درس‌هایی می‌گیرد؟

والدین باید بدانند که این فیلم اکشن دوره‌ای درجه R خود را با صحنه‌های مکرر خشونت شدید و خونین به دست آورده است. سلاح‌هایی مانند شمشیر، سنگ، تیر و کمان، نیزه، تله‌های خاردار، زنجیر، گرز و تبر برای گردن زدن، قطع عضو، آویزان کردن، کتک زدن، سوراخ کردن، ضرب دیدگی و له کردن قربانیان (بدن‌های شکسته و پوسیده نشان داده می‌شوند) استفاده می‌شوند. دیگران بر اثر غرق شدن، بهمن، حمله خرس، افتادن و موارد دیگر جان خود را از دست می‌دهند. تصاویر هرج و مرج از بهم ریختگی شدید تا حرکت آهسته شعری متفاوت هستند و بارها خون پاشیده شده از سینه و گردن نشان داده می‌شود. بیشتر شخصیت‌ها خواهان انتقام هستند؛ وایکینگ‌ها قصد نابودی سرخپوستان (که آنها را "وحشی" می‌نامند) دارند و به عنوان هیولاهای بلندقد و تیره‌ای به تصویر کشیده می‌شوند که بیشتر از صحبت کردن، غرش می‌کنند. وقتی صحبت می‌کنند، از چند فحش ملایم (در زیرنویس) استفاده می‌کنند، از جمله "کثافت" و "لعنتی".

فیلم «پیدار مسیر» با نمایش خشونتی آراسته که رقیب فیلم «۳۰۰» است، تمی اساسی و مشابه را بررسی می‌کند: مردانگی که در پی انتقام به هر قیمتی هستند. داستان گوست شامل نشانه‌های معمول برای یک بیگانه است: ابتدا به او مشکوک هستند، سپس به جنگجویی عالی تبدیل می‌شود که وسواس دارد ثابت کند یکی از اعضای قبیله است. نبرد اصلی در بیشتر فیلم ادامه دارد و پس از خشونت بسیار ناهنجار (پاشیدن خون، کندن چشم، زخمی کردن و بیشتر)، فیلم به پایان منظم و همراه با درس ملایمی دربارهٔ هزینه‌های انتقام ختم می‌شود.