پسران براملی

«پسرهای براملی» داستان دیوید رابرتس (برناک اوکانر) است، یک پسر 15 ساله عاشق فوتبال که طرفدار یک تیم محلی بی‌پول است که در دسته‌های پایین‌تر از لیگ برتر رقابت می‌کند و فصل بدی را با شکست‌های پی‌درپی پشت سر می‌گذارد. اگرچه پدر دیوید (الن دیویس) صحبت درباره فوتبال را در خانه ممنوع کرده، اما مادرش (مارتین مک‌کاتن) وانمود می‌کند که پسرش در گروه پیشاهنگی شرکت دارد تا او بتواند در بازی‌های باشگاه فوتبال براملی حاضر شود. دیوید که یک طرفدار دوآتشه است، با سه مرد بزرگسال به نام‌های روی (تی. جی. هربرت)، پیتر (مارک دایموند) و درک (یون ماکینتوش) که به اندازه او وسواس فوتبال دارند، دوست می‌شود و همچنین با تنها دختر رئیس باشگاه، چارلی (جیمی فورمن)، به نام روبی (ساوانا بیکر) آشنا می‌شود. یک روز که دیوید به دفتر رئیس باشگاه می‌رود، یادداشت‌های محرمانه‌ای پیدا می‌کند که نشان می‌دهد ستاره تیم قرار است به یک تیم لیگ برتری منتقل شود. این موضوع دیوید و دوستانش را به ماموریتی برای کشف این راز می‌کشاند که آیا آینده باشگاه در خطر است یا خیر.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد این صحبت کنند که چگونه فیلم «پسران بروملی» (The Bromley Boys) صداقت و یکدلی حمایت از یک تیم را حتی اگر تیم متوسط یا ضعیفی باشد، بررسی می‌کند. برای شما چه معنایی دارد که طرفدار چیزی باشید؟ طرفداری چه نقشی در زندگی شما ایفا می‌کند؟
• آیا می‌توانید خود را با وسواس دیو نسبت به تیمش مرتبط بدانید؟ آیا می‌توانید تصور کنید که از یک تیم حتی اگر مدام شکست بخورد، حمایت کنید؟
• چرا فکر می‌کنید فیلم‌های ورزشی همیشه پرطرفدار هستند؟ فیلم‌های مورد علاقه شما کدامند؟
• آیا کسی را در این فیلم به عنوان الگو یا نمونه‌ای برای الگوبرداری می‌بینید؟ چه ویژگی‌های شخصیتی مثبتی را به نمایش می‌گذارند؟

والدین باید بدانند که «پسران بروملی» یک کمدی بریتانیایی در مورد دیوید رابرتس (برنوک اوکانر) است، نوجوانی که عاشق باشگاه فوتبال است و هیچ بازی را از دست نمی‌دهد، ستاره تیم محبوبش را ستایش می‌کند و نگران فصل شکست آنها است. این فیلم که در سال‌های ۱۹۶۹ و ۱۹۷۰ رخ می‌دهد، بر اساس تجربیات واقعی رابرتس به عنوان یک هوادار همیشگی بروملی ساخته شده است. انتظار می‌رود که چند توهین و فحش بریتانیایی (از جمله "احمق لعنتی"، "گیت" و "تیتس آپ" و غیره) وجود داشته باشد، همچنین چند مصدومیت فوتبالی، کمی معاشقه و یک بوسه کوتاه. چند بزرگسال سیگار برگ و سیگار می‌کشند و در پاب‌ها و مهمانی‌ها نوشیدنی می‌خورند، اما اغلب مردم فقط چای می‌نوشند. این فیلم اهمیت کار تیمی و صداقت بین والدین و فرزندان را نشان می‌دهد.

طرفداران ورزش، نه فقط دوستداران فوتبال، شدت علاقه‌ی دیو به تیمش را در این کمدی بریتانیایی سبک‌وزن درک خواهند کرد. این فیلم که بر اساس رویدادهایی واقعی ساخته شده، ادای احترامی از سوی کارگردان استیو کلی به دنبال کردن یک تیمی است که بندرت برنده می‌شود، اگرچه به خاطره‌انگیزی «هیجان‌زدگی» یا «ملعون متحد» نیست، اما جاذبه‌ی کافی برای نگه داشتن علاقه‌ی مخاطبان را دارد. خط داستانی واقعی خاصی وجود ندارد: دیو تلاش می‌کند تا هم‌تیمی‌های جدید و مسن‌تر فوتبال خود را تحت تأثیر قرار دهد، به دور از چشم رئیس، به دنبال خبرهای مربوط به آینده‌ی تیمش است، و بیش از رابطه‌ی نوپای خود با روبی، به بازیکن مورد علاقه‌اش (روس اندرسون) علاقه‌مند است.این فیلم علی‌رغم داستان‌پردازی ساده و کمی احمقانه‌اش، دارای داستانی صمیمی و قابل‌فهم است، به‌ویژه برای بینندگانی که خود طرفدار یک تیم ورزشی نه‌چندان موفق هستند. موسیقی متن فیلم پر است از آهنگ‌های گیرای دهه ۶۰ مانند "دیززی" و آهنگ‌هایی از اسپنسر دیویس گروپ، استیوی واندر، سوپریمز و غیره. لباس‌ها نیز به‌طور خنده‌داری متناسب با مد آن دهه هستند (انتظار می‌رود بچه‌ها خوشحال باشند که سبک شورت‌های ورزشی از اواخر دهه ۶۰ تغییر کرده است). سه دوست بزرگسال (که بر اساس طرفداران واقعی هستند) کمدی بیشتری به فیلم اضافه می‌کنند، همان‌طور که رمانس نوجوانانه و دست‌وپاچه‌ای دارد. اگرچه این فیلم بیشتر مناسب تماشا در خانه است تا رفتن به سینما، اما کمدی قابل‌فهم و سرگرم‌کننده‌ای است.