عزیزم جان

«عزیزم جان» بر اساس رمان پرفروش نیکلاس اسپارک ساخته شده است. این فیلم داستان ساوانا (با بازی آماندا سایفرد)، دانشجوی کالج را روایت می‌کند که در تعطیلات بهاری در خانه ساحلی خانواده‌اش در چارلستون با جان (با بازی چنینگ تیتوم)، سرباز نیروهای ویژه، آشنا می‌شود. بعد از آشنایی آن‌ها (که جان برای نجات کیف ساوانا به دریا می‌پرد)، خیلی زود به هم علاقه‌مند می‌شوند و بعد از دو هفته عاشق هم می‌شوند. وقتی جان برای سال آخر خدمت خود دوباره اعزام می‌شود، آن‌ها نامه‌های زیادی برای هم می‌نویسند. اما بعد از حملات ۱۱ سپتامبر، جان به ساوانا خبر می‌دهد که کل واحد او به‌صورت داوطلبانه مدت خدمت خود را تمدید کرده‌اند و به این ترتیب، دیدار آن‌ها به مدت دو سال به تعویق می‌افتد. اما با گذشت زمان، جان متوجه می‌شود که نامه‌های ساوانا کمتر شده است...»

• «خانواده‌ها می‌توانند در مورد رابطه عاشقانه ساوانا و جان صحبت کنند. آیا این رابطه باورپذیر به نظر می‌رسد؟ چگونه با روابط واقعی نوجوانان در زندگی روزمره مقایسه می‌شود؟»
• آیا انتخاب‌های ساوانا با شما هم‌خوانی دارد؟ در مورد تصمیم او برای قرار دادن عشقش به جان در رتبه دوم پس از احساس وظیفه‌اش نسبت به دیگران چه فکر می‌کنید؟

والدین باید بدانند که این درام عاشقانه با بازی چانینگ تاتوم و آماندا سایفرد، که بر اساس رمان پرفروش نیکلاس اسپارک ساخته شده، شامل برخی صحنه‌های غیرگرافیکی جنسی و خشونت جنگ (از جمله صحنه‌ای که دو سرباز مورد اصابت گلوله قرار می‌گیرند) است، اما در غیر این صورت، یک داستان عاشقانه ملایم و مناسب برای نوجوانان است. زوج اصلی (که در سن کالج با هم آشنا می‌شوند) بوسه‌های پرشور زیادی با هم دارند و یک شب را با هم می‌گذرانند، اما برهنگی در فیلم وجود ندارد. در فیلم از کلمات زشتی مانند «لعنتی» و عباراتی مانند «ای خدای من» استفاده شده است. دو شخصیت مکمل، یکی جوان و دیگری بزرگسال، مبتلا به اوتیسم هستند و شرایط آنها در چند صحنه مورد بحث قرار می‌گیرد. پیام‌های مثبت فیلم بر اهمیت خدمت و راه‌های مختلف کمک به دیگران تأکید دارد. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی «شب فیلم خانوادگی» ثبت‌نام کنید.

تاتوم و سافراید موفق به ایجاد یک رابطه‌ی صمیمی می‌شوند، اما شخصیت‌هایشان خیلی خوب و ایده‌آل به نظر می‌رسند. ساوانا، شخصیت سافراید، تا حد زیادی فداکار است و تمایل او برای کمک به دیگران حتی به قیمت شادی خودش اغراق‌آمیز است. هر کسی که با رمان‌های اسپارکس (یا فیلم‌های زیادی که بر اساس آن‌ها ساخته شده) آشنا باشد، می‌داند که همیشه موانع زیادی وجود دارد که عاشقان ناکام را از هم جدا می‌کند، و «جان عزیز» نیز استثنا نیست؛ اما «پیچش» در اینجا آنقدر دور از ذهن است که آزاردهنده به نظر می‌رسد.با این حال، کسانی که به دنبال یک داستان عاشقانه احساسی هستند، ممکن است بپذیرند که فیلم «جان عزیز» در نیمه‌ی راه منطقی بودن را کنار می‌گذارد. کارگردان لاسه هالستروم می‌داند چگونه مخاطبان را تحت تأثیر قرار دهد تا برای شخصیت‌های فیلم اشک بریزند، و در پایان فیلم لحظات احساسی زیادی وجود دارد. یکی از زیرداستان‌های تأثیرگذار، رابطه‌ی جان با پدرش (ریچارد جنکینز) است که مبتلا به اوتیسم است؛ یکی از صحنه‌های بسیار تأثیرگذار فیلم، زمانی است که جان برای پدرش که در بیمارستان بستری است، نامه‌ای می‌خواند. اگرچه فیلم «جان عزیز» به هیچ وجه به اندازه‌ی رمان عاشقانه‌ی سوزانی که رایان گاسلینگ و ریچل مک‌آدامز در فیلم «دفتر خاطرات» خلق کردند، نیست، اما کمی بهتر از چند فیلم بی‌روح دیگر است که بر اساس کتاب‌های نیکلاس اسپارکز ساخته شده‌اند.