جوی

جوی مانگانو (جنیفر لارنس) همیشه ذهنی خلاق داشته است. وقتی بچه بود، دنیاهای کامل جدیدی می‌ساخت و تلاش می‌کرد تا آنها را واقعی کند. اما زندگی برنامه‌های دیگری برای او داشت: وقتی والدین جوی از هم جدا شدند، او و خواهر ناتنی‌اش از هم جدا شدند و این موضوع تنش بین آنها را بیشتر کرد. اگرچه جوی به عنوان نفر اول کلاسش از دبیرستان فارغ‌التحصیل شد و در کالج پذیرفته شد، اما هیچ‌وقت به کالج نرفت چون مشغول مراقبت از خانواده آشفته‌اش بود. بنابراین وقتی ایده‌ی ساخت «مop معجزه‌آسا» به ذهن او رسید، هیجان‌زده شد و آماده بود تا چالش ساختن و فروش آن را قبول کند. و این چالش بزرگی بود.

• آیا می‌دانستید که فیلم جوی بر اساس یک داستان واقعی ساخته شده است؟ تا چه حد فکر می‌کنید این فیلم واقعیت را به تصویر کشیده است؟ چرا فیلم‌سازان گاهی در فیلم‌هایی که بر اساس واقعیت ساخته می‌شوند، حقیقت را دستکاری می‌کنند؟
• چگونه این فیلم سفر جوی را به تصویر می‌کشد؟ نکته‌ی کلیدی آن چیست؟ او چگونه استقامت خود را نشان می‌دهد؟ چرا این ویژگی شخصیتی مهم است؟
• این فیلم توجه زیادی به چگونگی اختراع "موپ معجزه‌آسا" دارد؛ آیا این تجاری‌سازی محسوب می‌شود یا خیر؟
• آیا جوی با ایثارگری با خانواده‌ی دشوارش کنار می‌آید یا اینکه روش متفاوتی برای برخورد با بستگانش دارد؟

در این فیلم درام، داستان زندگی جوی مانگانو (با بازی جنیفر لارنس)، مخترع "مفتول جادویی"، به تصویر کشیده می‌شود. داستان او پر است از فراز و نشیب‌هایی مانند خانواده‌ای آشفته، ناامنی مالی و آرزوی عمیق برای تحقق رویاهای به تعویق افتاده که آن را برای بینندگان بزرگسال جذاب‌تر می‌کند. با این حال، جوی شخصیتی الهام‌بخش دارد و خود محتوا چندان تندروانه نیست؛ برخی الفاظ نامناسب (اغلب ملایم، اما یک "فحش شدید")، مشاجره، نوشیدن الکل (معمولاً در جمع)، بوسیدن و کنایه وجود دارد و البته تاکید زیادی بر محصول پرفروش "مفتول جادویی" می‌شود. همچنین یک صحنه رویایی وجود دارد که در آن آدم‌ربایی رخ می‌دهد.

دیوید او. راسل کارگردان، با استفاده از جذابیت کینتیک خاص خود، این فیلم را ساخته است، اما این فیلم تا حد زیادی از یک شاهکار سینمایی فاصله دارد. لارنس بازی درخشانی ارائه می‌دهد و بازیگرانی بی‌عیب و نقص از جمله رابرت دنیرو در نقش پدر مانگانو، ایزابل روسلینی در نقش دوست‌دختر او و بردلی کوپر در نقش یک نابغه QVC، او را پشتیبانی می‌کنند.فیلمنامه‌ی پرپیچ‌وخم و طولانی فیلم، آشفته و نامنظم است و نبوغ جازگونه‌ی راسل - که فیلم‌های قبلی او را بالا برده بود - در اینجا کمی مانند یک میانبر به نظر می‌رسد. فیلم هرگز به‌طور کامل به مرکزیت خود نمی‌رسد. با این حال، داستان فقیر-به-ثروتمند-شدن جوی - با یک بارِ موانع - بی‌تردید الهام‌بخش است.