فصل پیروزی

بیل (سام راکول) -- یک ظرفشوی الکلی طلاق گرفته که رابطه‌ای پرتنش با دخترش دارد -- تماس غیرمنتظره‌ای دریافت می‌کند تا مربی تیم بسکتبال دختران در یک دبیرستان محلی در ایندیانا شود. این تیم نامنظم دختران شامل تامرا (مگان ویتری)، دختر مدیر مدرسه (راب کوردری)؛ کتی (امیلی ریوس)، دانش‌آموز مکزیکی-آمریکایی بدون دوست؛ ابی (اما رابرتس)، کاپیتان تیم صادق و شیرین؛ لیزا (شاریکا اپس)، یک دردسرساز گاه و بی‌باک؛ و وندی (رونی مارا)، دختری زیبا با دوست‌پسر بسیار مسن‌تر. در ابتدا بیل از تیمش وحشت‌زده می‌شود، اما در نهایت، با کمک دونا (مارگو مارتندیل)، تقویت‌کننده روحیه محلی، او موفق می‌شود تیم را به سمت افتخاری غیرمنتظره سوق دهد... تا اینکه عادات گذشته‌اش او را گرفتار می‌کنند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد پیام‌های فیلم در مورد معنای عضویت در یک تیم صحبت کنند. چگونه دختران باید اختلافات فردی خود را کنار بگذارند تا یک تیم موفق باشند؟ چگونه با پیشرفت فصل بهتر می‌شوند؟
• این فیلم بحث‌های مداومی در مورد مسائل جنسی و قومیت دارد. این مباحث چگونه پرداخته شده‌اند؟ چه درس‌هایی در مورد قضاوت بر اساس کلیشه‌ها از آن می‌آموزیم؟
• پیامدهای نوشیدن در این فیلم چیست؟ آیا فکر می‌کنید واقع‌گرایانه است؟

والدین باید بدانند که این فیلم ورزشی کمدی-درام مستقل با بازی اما رابرتز، ستاره سابق نوجوانان (در مجموعه‌های تلویزیونی «غیرعادی» و «هتل سگ‌ها»)، بیشتر مناسب نوجوانان است. در این فیلم خشونت ملایمی وجود دارد (یک درگیری در کنار زمین بسکتبال با چند مشت و هل دادن)، استفاده از زبان بیش از حد انتظار است (شامل کلمات رکیک مانند «s--t» و «a--hole» و توهین‌های نژادی مانند «wetback») و همچنین مسائل جنسی نوجوانان که شامل بوسیدن در یک ماشین کروکی و رابطه نامناسب بین یک فروشنده کفش مسن و یکی از بازیکنان ۱۷ ساله است. مربی که اغلب مست است، مشکلات زیادی با دختر خودش دارد و همچنین علاقه مکرری به مسائل جنسی مربی کمک‌کارش دارد. در یکی از صحنه‌ها، دختران سعی می‌کنند مشروبات الکلی بنوشند. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی «شب فیلم خانوادگی» ثبت‌نام کنید.

در نهایت، اگرچه لحظات احساسی زیادی در THE WINNING SEASON وجود دارد، اما گیج‌کننده است، زیرا استروس در مورد اینکه آیا فیلمی ژانری یا مستقل می‌سازد، گیج است. مربی شکست‌خورده، دبیرستان شهر کوچک ایندیانا، بسکتبال—آیا یادآور فیلم Hoosiers نیست؟ به نظر می‌رسد جیمز سی. استروس، کارگردان، هم ادای احترام می‌کند و هم ژانر فیلم خود، یعنی درام ورزشی الهام‌بخش، را زیر و رو می‌کند. بهترین قسمت‌ها زمانی است که دختران به بیل نشان می‌دهند که در ارتباط برقرار کردن با زنان جوان، بسیار ضعیف است. وقتی به‌طور غیررسمی به بازیکن حریف می‌گوید "دختر بزرگ"، تیم او را به خاطر تقویت کلیشه‌های منفی سرزنش می‌کند ("تو دلیل اختلالات خوردن دختران هستی"، یکی از اعضای تیمش با طعنه می‌گوید). با سرزنش کردن بیل، دختران در واقع او را برای مواجهه با دختر افسرده‌اش، که خودش بازیکن بسکتبال در مدرسه رقیب است، آماده می‌کنند.مارتین‌دیل، بازیگر نقش‌آفرین با استعداد، با بازی کم‌حاشیه‌اش تاثیر می‌گذارد. دونا واقعی‌ترین شخصیت فیلم است، با اعتقاد آرامش به تیم و شوخی‌های بامزه‌اش با بیل. راک‌ول، یکی از دست‌کم‌گرفته‌شده‌ترین بازیگران هالیوود، هرگز بازی کسلی ارائه نمی‌دهد. او بیل را به‌عنوان یک بداخلاق مغرور بازی می‌کند که هرگز دخترها را لوس نمی‌کند یا سعی نمی‌کند بهترین دوستشان باشد؛ او در مواقع لزوم خشن است -- مثل وقتی که به وندی می‌گوید به خودش ننازد چون او از جنس او نیست. رویکرد بی‌پرده‌اش -- گاهی کمی تند -- به مربی‌گری، در عوض، به دخترها یاد می‌دهد که برای خودشان بایستند، به آنچه می‌توانند با هم به دست آورند باور داشته باشند، علی‌رغم تفاوت‌هایشان. آن‌ها متوجه می‌شوند که این تفاوت‌ها ناچیزند، چون وقتی وارد زمین می‌شوند، آنچه اهمیت دارد کار تیمی است.