آنگلین

از اوایل دهه 1980، لس‌آنجلس میزبان مجموعه‌ای از بیلبوردهای رنگارنگ در سراسر شهر بوده است، هر کدام با تصویر سینه‌های بزرگ یک زن بلوند مرموز که فقط با نامش، آنجلین، و یک شماره تلفن شناخته می‌شود. امی راسوم (شرم، شبح اپرا) در نقش اصلی با یک آرایش مو بلوند پلاتینیومی، آرایش غلیظ، و یک جفت سینه مصنوعی بزرگ کارتونی محو می‌شود. این مجموعه با فرمت شبه‌مستند دنبال می‌شود که در آن شخصیت‌ها به طور منظم با هم تناقض دارند، دیوار چهارم را می‌شکنند، و گاهی فقط ناپدید می‌شوند اگر خاطرات آنجلین آن را بخواهد. این مجموعه الهام‌گرفته از پروفایلی است که در سال 2017 توسط گری بوم از هالیوود ریپورتر در مورد آنجلین نوشته شده است، که صعود این شبه‌ستاره فوق‌العاده محرمانه را در رتبه‌بندی شهرت و افشای هویت و تربیت واقعی او برخلاف خواسته‌اش، ترسیم می‌کند. مارتین فریمن (هابیت، فارگو)، همیش لینکلتر (مراسم نیمه‌شب)، و الکس کارپوفسکی (بازگشت به خانه، دختران) نقش مردان در مدار او را بازی می‌کنند که به او امکان می‌دهند و به طور قابل بحثی از او سوءاستفاده می‌کنند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد شباهت‌های احتمالی بین داستان انگلین و فرهنگ فعلی رسانه‌های اجتماعی و تاثیرگذاران بی‌شمار آن بحث کنند. همچنین، آیا انگلین از جهاتی قابل مقایسه با سلبریتی‌های ثابت مطبوعات زرد مانند پاریس هیلتون و کیم کارداشیان است؟ چه شباهت‌هایی ممکن است بین آنها وجود داشته باشد؟ داستان‌هایشان چگونه با هم تفاوت دارند؟
• این مجموعه شخصیت‌هایش را چگونه به تصویر می‌کشد؟ آیا این نمایش موضوع خود را به عنوان فردی دوست‌داشتنی نشان می‌دهد و آیا شما خود را در حال تشویق او می‌یابید؟ چرا بله یا خیر؟

والدین باید بدانند که آنجلاین یک درام با سبک شبه مستند است و بر روی ملکه واقعی بیلبوردهای لس‌آنجلس، آنجلاین، تمرکز دارد. آنجلاین به عنوان شخصیتی با اندام جذاب شناخته می‌شود که صرفا به خاطر شهرت خود مشهور شده است. علی‌رغم اینکه موضوع این فیلم یک مدل جذاب با پوشش کم است، هیچ برهنگی یا صحنه جنسی وجود ندارد، فقط لباس‌هایی با نمایش سینه‌ها (برای این نقش، سینه‌های مصنوعی برای بازیگر اصلی، امی راسوم، طراحی شد). برخی صحنه‌های بوسیدن و صحبت در مورد رابطه جنسی وجود دارد. از نظر زبانی، کلمات ناسزا مانند "لعنتی"، "خر" و "فحش" و موارد مشابه شنیده می‌شود. شخصیت‌ها به "تحریک جنسی" و "برانگیختگی" اشاره می‌کنند. شخصیت‌ها الکل می‌نوشند و کوکائین مصرف می‌کنند. یک کودک به عنوان تنبیه در کمد قفل می‌شود.

نمایشی که با اجراهای محکم و جلوه‌های بصری جذاب و سرگرم‌کننده همراه است، در بهترین حالت خود را نشان می‌دهد، زمانی که اجازه می‌دهد ستاره عجیب و غریب و نچسب آن آزادانه بدرخشد، در مقابل تلاش برای القای معنای عمیق‌تری به آن. روش عملی آنجلاین همیشه به دست آوردن شهرت بوده است، بله، اما به شرط خود او، یعنی شناخت نامی مانند مریلین مونرو بدون تمام تروما و درام. بخش بزرگی از جذابیت او همیشه داستان پنهان و مرموز و سرسختی او در امتناع از دلجویی از کسانی بوده است که می‌خواهند آن را افشا کنند (که عمدتاً مردان هستند).این زن درخشان از کجا می‌آید؟ اصلاً چه‌کار می‌کند؟ چرا مشهور است؟ با وجود تلاش‌های خبرنگاران برای از هم پاشیدن اسطوره‌شناسی شخصی که این زن برای خودش در پی چیزی که حالا می‌دانیم (یا می‌دانیم؟) سرچشمه‌های پیچیده‌ای دارد، آنجلاین فقط حقیقت را تقویت می‌کند که بعضی داستان‌ها وقتی توسط خالقان اسطوره‌ها که در ابتدا آن‌ها را در رؤیا دیده‌اند، روایت می‌شوند، جادوی بیشتری دارند.