استاتز

بازیگر جانا هیل سال‌هاست که در جلسات درمانی با فیل استاتز، روانپزشک مشهور، شرکت می‌کند. فیل استاتز نویسنده‌ی تمرینات امضای تجسم خلاقانه‌ای است که به ابزارها معروف است. در این مستند، هیل و استاتز درباره‌ی ابزارها و اینکه چطور به هیل کمک کرده‌اند تا از موانع روانی بزرگش عبور کند، صحبت می‌کنند. در گفتگوهایشان، هر دو مرد جنبه‌هایی از پیشینه، خانواده، روابط و تصورات خود از خودشان را فاش می‌کنند که هنوز هم برایشان نگران‌کننده و تاثیرگذار است.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد نحوه نشان دادن فروتنی و ارتباطات باز در کتاب هیل و استاتز صحبت کنند. چرا این ویژگی‌های شخصیتی برای روند درمان ضروری هستند؟ از این طریق چه دستاوردهایی به دست می‌آورند؟
• آیا می‌توانید فیلم‌ها یا مستندهای دیگری را به یاد بیاورید که فقط بر دو سر صحبت‌کننده تمرکز کنند مثل این مورد؟ آیا حوصله‌تان سر رفت؟ چرا یا چرا نه؟
• نظر شما در مورد افشاگری هیل در مورد برخی از ترفندهای تیم فیلمسازی در ساخت این فیلم چیست؟ این موضوع چگونه بر تجربه شما به عنوان بیننده تاثیر گذاشت؟
• استوتز شوخی می‌کند که این فیلم مستند یا بهترین یا بدترین خواهد بود. آیا به نظر شما یکی از این دو است؟ کدام و چرا؟

والدین باید بدانند که فیلم استاتز بر روی گفتگوهای دو مرد در مورد سلامت روان و زندگی شخصی‌شان تمرکز دارد، و به همین دلیل بیشتر برای مخاطبان بالغ و/یا طرفداران جانا هیل (بازیگر) و فیل استاتز (روانپزشک) جذاب خواهد بود. این دو مرد جنبه‌هایی از سفر سلامت روان خود را آشکار می‌کنند، در طول مسیر آسیب‌های گذشته را کشف می‌کنند و ابزارهایی برای مواجهه با چالش‌های زندگی را مورد بحث قرار می‌دهند. آنها در صمیمی بودن با یکدیگر و روی پرده، فروتنی را نشان می‌دهند و ارزش ارتباط را به نمایش می‌گذارند. استاتز شوخی می‌کند که با مادر هیل رابطه داشته است، و هیل بعداً این موضوع را در حضور استاتز به مادرش می‌گوید. در فیلم از کلمات زشت و رکیک (مانند فاک، شیت، احمق، و غیره) استفاده شده است. در عین حال پیام‌های مثبت زیادی در مورد پذیرش چالش‌های زندگی و حرکت مداوم به جلو، از جمله مراجعه به روان‌درمانگر در صورت نیاز، وجود دارد. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

دیدن دو مرد که احساسات خود را بیان می‌کنند، ناامنی‌هایشان را به اشتراک می‌گذارند و لحظات معناداری از زندگی‌شان را آشکارا در مقابل دوربین به نمایش می‌گذارند، غیرمعمول و به‌راستی زیبا است. ارتباط برقرار کردن فیلم استاتز، نامه عاشقانه جاناه هیل به روانپزشکش، با بینندگان می‌تواند به‌شدت به مرحله‌ای که آن فرد در زندگی خود قرار دارد، بستگی داشته باشد، درست مانند خود روان‌درمانی. این فیلم به‌طور آزادانه به‌عنوان یک جلسه روان‌درمانی تنظیم شده است، اما با دکتر و بیمار که به‌طور متناوب در مورد تجربیات زندگی مشابه خود با یکدیگر گفتگو می‌کنند. این بحث به‌گونه‌ای ویرایش شده است که در بخش‌هایی بر اساس برخی از بهترین "ابزار" شناخته‌شده استاتز برای مقابله با چالش‌های سلامت روان و زندگی قرار بگیرد. این ابزارها به‌صورت دستی روی کارت‌هایی که استاتز برای تجسم مفاهیم برای بیماران استفاده می‌کند، تصویرسازی شده‌اند. استاتز همچنین هیل را از طریق برخی از این ابزارها راهنمایی می‌کند، از او می‌خواهد که چشمانش را ببندد و سناریوهایی را تصور کند، سپس توضیح دهد که چه چیزی یاد گرفته است یا احساسش چیست. بینندگان علاقه‌مند ظاهراً می‌توانند این روش‌ها را در خانه امتحان کنند. هیل می‌گوید یکی از اهداف او در ساخت این فیلم، به اشتراک گذاشتن ابزارهایی است که در زندگی به او کمک کرده‌اند، با بیشترین تعداد افراد ممکن.این مستند سیاه و سفید، از نظر موضوع و سبک، تجربی است و به‌طور کامل در یک فضا اتفاق می‌افتد و با کنار زدن فرآیند فیلم‌سازی به حداقل‌های اساسی می‌پردازد. این کنار گذاشتن تظاهر و تصنع همچنین نمادی از فرآیند درمانی به نظر می‌رسد. حدود 20 دقیقه از فیلم، هیل به ترس‌ها و ناامنی‌های خود در مورد نحوه فیلمبرداری می‌پردازد و برخی از ترفندهای فیلم‌سازی (بدون اسپویل) را فاش می‌کند و در مورد آنچه که به نظرش خوب یا بد کار می‌کند، صحبت می‌کند. استاتز می‌خندد و می‌گوید که این مستند می‌تواند بهترین یا بدترین مستند تاریخ باشد. در برخی صحنه‌ها رو در روی هم قرار می‌گیرند و در برخی دیگر کنار هم می‌نشینند؛ گاهی اوقات یک مشکل تدوین، دو نفر را با هم مخلوط می‌کند یا اجازه می‌دهد گوشه‌ای از یک وسیله نورپردازی استودیو وارد قاب شود. دوربین به طور مرتب روی جعبه قرص استاتز و بدن او یا قسمت‌هایی از آن زوم می‌کند و لرزش و حالات او را در ارتباط با بیماری پارکینسونش ثبت می‌کند. این دو به طور مرتب با هم شوخی می‌کنند و رابطه شخصی و صمیمی خود را آشکار می‌سازند. اگر این موضوع مخالف با کلیشه روان‌پزشک "بی‌طرف" و دور باشد، به نظر می‌رسد که این موضوع بخش بزرگی از هدف فیلم است. این فیلم و ستارگان آن سعی در انتقال پیامی از امید دارند. هیل با کنار گذاشتن بدبینی طبیعی، ظاهراً از کار با استاتز بسیار آموخته است و دوستی آنها به نظر مفید و سودمند برای هر دو نفر است.