منار

در فانوس دریایی، افرايم وينسلو (با بازی رابرت پتینسون) به عنوان دستیار نگهبان فانوس دریایی مشغول به کار می‌شود و تحت نظر توماس ویک (با بازی ویلم دافو) که یک دریانورد پیر و خشن است، کار می‌کند. داستان در دهه ۱۸۹۰ اتفاق می‌افتد، کار دشوار است و هوا مرطوب و خاکستری است. در طول روز، ویک با بی‌رحمی با وينسلو رفتار می‌کند، اما شب‌ها با او صحبت می‌کند و سعی می‌کند با مشروب دادن به او، او را شل کند. در ابتدا وينسلو مشروب نمی‌خورد، اما خیلی زود شروع به نوشیدن می‌کند. به زودی، اتفاقات عجیبی شروع به رخ دادن می‌کنند. وينسلو با یک مرغ دریایی شرور مواجه می‌شود که نشانه‌های بدی را به همراه دارد. او بینش‌هایی از اختاپوس‌های خزنده و پری دریایی در ساحل می‌بیند. طوفانی به نظر بی‌پایان شروع به وزیدن می‌کند و وينسلو به کشف این موضوع که چرا ویک هرگز کسی را به قسمت بالای فانوس دریایی که قفل است راه نمی‌دهد، وسواس پیدا می‌کند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد خشونت فیلم «مناره» صحبت کنند. تا چه حد تصاویر خشونت‌آمیز است؟ چه چیزهایی نشان داده می‌شود و چه چیزهایی نشان داده نمی‌شود؟ لحظه‌ی شوک‌آورترین فیلم کدام است و چرا؟
• فیلم ترسناک است؟ چه چیزی در فیلم‌های ترسناک جذاب است؟
• چگونه نوشیدن به تصویر کشیده می‌شود؟ آیا آن را جذاب و فریبنده نشان می‌دهند؟ آیا عواقبی برای نوشیدن وجود دارد؟ چرا این موضوع مهم است؟
• چگونه مفهوم انزوا در یک فانوس دریایی در دهه ۱۸۹۰ می تواند به امروز مرتبط باشد؟ آیا ما امروز منزوی هستیم؟

والدین باید بدانند که فیلم ترسناک فانوس دریایی در دهه ۱۸۹۰ اتفاق می‌افتد و توسط کارگردان فیلم جادوگر ساخته شده است. این فیلم عالی است، هرچند بسیار آزاردهنده. انتظار تصاویر خشونت‌بار بسیار ناراحت‌کننده‌ای داشته باشید، از جمله بریدن با تبر، خون فراوان، شخصیت‌هایی که یک مرغ دریایی را تا حد مرگ می‌زنند، سر بریده انسان، جسد انسانی که مرغان دریایی در حال کندن چشم‌ها و روده‌های آن هستند، دعوا، جیغ و فریاد، و تحقیر، به علاوه ادرار کردن، باد شکم، و سطل‌های مدفوع. در صحنه‌ای از فیلم، یکی از شخصیت‌ها با پری دریایی رابطه جنسی برقرار می‌کند و تصاویری از باسن و سینه‌های برهنه مرد و زن نشان داده می‌شود. در چند صحنه، مردان خودارضایی می‌کنند، هرچند چیزی فراتر از سینه و باسن برهنه نشان داده نمی‌شود. همچنین صحبت‌های مرتبط با رابطه جنسی و الفاظ رکیک مانند «لعنتی»، «احمق»، «بی‌شرف» و «خدایا» وجود دارد. شخصیت‌ها به طور مکرر الکل مصرف می‌کنند، اغلب تا حد مستی شدید (و سردردهای ناشی از آن)، و سیگار و پیپ می‌کشند. رابرت پتینسون و ویلم دافو در این فیلم ایفای نقش می‌کنند. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

رابرت اگرز، کارگردان ژانر وحشت، با دومین فیلم بلند خود، اثری سیاه و سفید و عمیقاً آزاردهنده درباره انزوا خلق کرده است. فیلم فانوس دریایی تصاویری دارد که تا این حد آزاردهنده و تند است که تماشاگران معمولی ممکن است آرزو کنند کاش هرگز آن‌ها را ندیده بودند، اما تماشاگران سخت‌گیر ممکن است وسوسه شوند تا دوباره آن‌ها را تماشا کنند، فقط برای تایید اینکه آنچه فکر می‌کردند را دیده‌اند. اگرز نه تنها از فیلم‌برداری سیاه و سفید و غم‌انگیز استفاده می‌کند، بلکه از نسبت تصویر باریک و مربعی برای به دام انداختن تماشاگران در فضای کوچک استفاده می‌کند، جایی که هرگز کاملاً مشخص نیست که آیا چیزها واقعی هستند یا محصول انزوا، تخیل و وسواس.نه چندان ترسناک بلکه گرافیکی و آزاردهنده، فانوس دریایی با این حال اثری ماهرانه و فراگیر است، با دو اجرای متعهدانه که به قدری از نظر جسمی و عاطفی ویرانگر است که بازیگران باید کاملاً خسته و فرسوده شده باشند. به خصوص، دافو، که شخصیت او با شادی اشعار دریایی باستانی را از طریق لوله چوبی فشرده ای می خواند، چندین برد طولانی و خشن دارد که ممکن است در کلاس های بازیگری آینده مورد مطالعه قرار گیرد. ایگرز، که جادوگر را نیز ساخته است، تصویری کامل از گذشته می آفریند که تقریباً احساس می شود فیلم در آنجا فیلمبرداری شده است. و تم انزوا هنوز هم امروزه صدق می کند: صفحه نمایش درخشان ما ممکن است فانوس های دریایی خودمان باشد.