زیبایی سیاه

در زیبایی سیاه، آدری (جنیفر مک‌کنزی)، دختری شهری که احساس نزدیکی بیشتری به حیوانات نسبت به همکلاسی‌هایش دارد، با یک اسب نجات‌یافته از پناهگاه حیوانات که داوطلبانه در آن کار می‌کند، دوست می‌شود. وقتی آدری می‌فهمد که اسب به دلیل جراحاتش باید از بین برود، پدربزرگش (بروس دیویسون) را که در روستا زندگی می‌کند، متقاعد می‌کند تا اسب را به فرزندی قبول کند. آدری تابستان را در خانه پدربزرگش می‌گذراند و اسب را به سلامت بازمی‌گرداند و دوستی‌هایی را تجربه می‌کند که فکرش را هم نمی‌کرد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد رابطه آدری و زیبایی در زیبایی سیاه صحبت کنند. از یکدیگر چه چیزی یاد می‌گیرند؟ از حیوانات چه چیز دیگری می‌توانیم یاد بگیریم؟
• اودری و دوستانش هم استقامت و هم کار تیمی را نشان می‌دهند وقتی پرستار بیوتی را به سلامتی برمی‌گردانند. چرا اینها نقاط قوت مهم شخصیتی هستند؟
• درباره پدر آدری صحبت کنیم. آیا او را دوست داشتید؟ آیا او شبیه به یک کلیشه به نظر می‌رسد؟ چرا کلیشه‌های جنسیتی مشکل‌ساز هستند؟

والدین باید بدانند که این نسخه تلویزیونی سال ۲۰۱۵ از فیلم زیبای سیاه شباهت کمی با داستان کلاسیک کودکان آنا سِوِل در سال ۱۸۷۷ دارد، به جز نام آن. تعدادی پیام مثبت در فیلم وجود دارد، مانند دوستی، پشتکار و کار تیمی، و همچنین لزوم مهربانی با حیوانات. با این حال، این پیام‌ها کمی کلیشه‌ای به نظر می‌رسند. همچنین برخی کلیشه‌های جنسیتی در فیلم وجود دارد، به‌ویژه در مورد شخصیت جیمز (لوک پری) که پدری بیش از حد محافظه‌کار است و خود را به عنوان فردی که پول به خانه می‌آورد معرفی می‌کند و به همین دلیل دخترش آدری (جنیفر مک‌کنزی) باید طبق "قوانین او" زندگی کند. اگرچه بینندگان شاهد آن نیستند، اما سوءاستفاده فیزیکی از یک اسب به طور مفصل در فیلم مورد بحث قرار می‌گیرد. در ادامه، اسب به سرعت دچار استرس می‌شود و در یک صحنه با لگد زدن، کبودی روی پای یکی از شخصیت‌ها ایجاد می‌کند. دو نوجوان با یکدیگر معاشقه می‌کنند، اما همه چیز نسبتاً بی‌ضرر است. کلمات "crap" و "God" به طور گاه‌به‌گاه به عنوان عبارات تعجب‌آور استفاده می‌شوند و یک شخصیت بدجنس، فردی را "گاو دست و پا چلفتی" و "بازنده" خطاب می‌کند. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

با وجود اینکه فیلم قصد دارد پیام مثبتی را منتقل کند، اما بازی‌های چوبی، تدوین ضعیف و فیلمنامه‌ای نه‌چندان قوی، این فیلم تلویزیونی سال ۲۰۱۵ را به یک اضافه‌کاری ضعیف در مجموعه «زیبای سیاه» تبدیل می‌کند. شخصیت‌ها کلیشه‌ای هستند — از پدر بیش از حد محافظه‌کار لوک پری تا دختر ثروتمند و لوس بلیث — و روابط به نظر جعلی و غیرطبیعی می‌رسند. صدای روی صحنهٔ گاه‌به‌گاه آدری غیرضروری و در نتیجه آزاردهنده است، و داستانی را که در مقابل چشمان ما در حال رخ دادن است، شرح می‌دهد. همین موضوع در مورد برخی از دیالوگ‌ها نیز صدق می‌کند، مثل «مسئله فقط بردن نیست» و «من هر کاری که یک پسر می‌تواند انجام دهد را می‌توانم انجام دهم» که پیام‌هایی را که قبلاً مشخص شده‌اند، به زور به مخاطب تحمیل می‌کنند.در زیر این کاستی‌ها، پیام‌های مثبتی نهفته است؛ دوستی، کار تیمی و اراده. فقط حیف است که این‌ها اغراق‌آمیز بیان شده‌اند. بینندگانی که برای دیدن اسب‌های تاختن تماشا می‌کنند، ناامید خواهند شد، با زیبایی که به نمای نزدیک محدود شده و هیچ‌یک از نمای پرنده‌ای که در فیلم‌های دیگر زیبای سیاه عادت شده است، وجود ندارد. یک اضافه‌شدن ناامیدکننده به مجموعه.