بحران در شش صحنه

CRISIS IN SIX SCENES درباره سیدنی (وودی آلن) و کی مانسینگر (الین می) است که زندگی آرام و شیک حومه‌نشینی‌شان در دهه ۱۹۶۰ با ورود لنی دیل (مایلز سایرس) از پنجره خانه‌شان به هم می‌ریزد. او از پلیس فرار می‌کند، چون به امید مختل کردن جنگ ویتنام، یک دفتر ثبت‌نام سربازی را منفجر کرده است. حالا سیدنی و کی حضور او را پنهان می‌کنند، چمدان‌های عجیب به آدم‌های عجیب می‌رسانند و به‌طور کلی از زندگی روزمره و بی‌هیجان خود خارج می‌شوند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد محبوبیت دهه ۱۹۶۰ به عنوان یک دوره زمانی در درام‌های تلویزیونی مانند بحران در شش صحنه صحبت کنند. چه چیزی در مورد این دوره از تاریخ آمریکا آن را جذاب و جالب می‌کند؟ چه پتانسیل‌ها و امکانات دراماتیکی در این دوره وجود دارد؟ چگونه این نمایش به بیننده نشان می‌دهد که در دوره‌ای گذشته اتفاق می‌افتد؟
• آیا تماشاگران باید لنی دیل را شخصیت خوبی بدانند یا بد؟ درام‌ها چگونه شخصیت‌هایی را که باید با همدلی به آن‌ها نگاه کرد و شخصیت‌هایی را که نباید با آن‌ها همدلی کرد، به ما منتقل می‌کنند؟
• آیا شما فیلم‌های وودی آلن را دیده‌اید؟ این نمایش چگونه شبیه یا متفاوت از فیلم‌های اوست؟

در بحران شش صحنه، زوجی که سال‌هاست ازدواج کرده‌اند، در اواخر دهه ۱۹۶۰ میلادی، درگیر مشکلات خانوادگی می‌شوند. در این سریال، گاهی فحش‌های کمی شنیده می‌شود، معمولا در قالب شوخی. سیگار کشیدن و نوشیدن شراب و کوکتل هم در سریال وجود دارد. شخصیت‌ها گاهی درباره افراد مسن و پلیس صحبت‌های نامناسبی می‌کنند. همچنین به بمب‌گذاری و کشتار غیرنظامیان در ویتنام اشاره می‌شود، اما هیچ خشونتی در تصویر نمایش داده نمی‌شود.

این مجموعه پرحرف و حدیث جذابیت‌های خاص خودش را دارد اما در نهایت به جایی نمی‌رسد. طرفداران آن احتمالاً کسانی هستند که قبلاً طرفدار وودی آلن بوده‌اند، چون این نمایش از بالا تا پایین ساخته آلن است. یک نکته مثبت: با توجه به علاقه آلن به انتخاب زنان بسیار جوان‌تر به عنوان معشوقه مردان مسن‌تر، بسیاری از بینندگان از این که ایلن می، بازیگر همسن سیدنی، در بحران در شش صحنه نقش همسر او را بازی می‌کند، راضی خواهند بود. از سوی دیگر، مایلی سایرس در اینجا به عنوان نمادی از شکاف نسلی و کاتالیزوری برای گفتگوهای پراضطراب و قهوه‌سازی حضور دارد، در حالی که مونسینگرها در حال هضم این موضوع هستند که چه مشکلی ناگهان در اتاق نشیمن حومه شهر نیویورک‌شان افتاده است.صحبت‌ها گاهی بامزه و سرگرم‌کننده نیستند. صحنه‌ای که می و دوستانش کتابی کلاسیک را نقد می‌کنند خنده‌دار است و شوخی‌ای که در آن آلن سعی می‌کند مدل موی جیمز دین را امتحان کند هم بامزه است. اما این مجموعه بی‌هدف و سرگردان است؛ شخصیت‌ها از اتاق نشیمن به اتاق خواب و از آنجا به راهرو می‌روند و در مورد سفر به جزایر یونان و افرادی که در گالری‌های هنری می‌شناسند صحبت می‌کنند. این مجموعه تا حدودی لذت‌بخش است، اما مگر اینکه قبلاً طرفدار سبک آلن باشید، احتمالاً نظر شما را جلب نخواهد کرد.